Like is een stukje grammatica geworden: Het is de bron van het achtervoegsel -ly. In zoverre langzaam “op een langzame manier” betekent, als in “met de kwaliteit van traagheid”, is het gemakkelijk (en correct) om je voor te stellen dat langzaam begon als “langzaam-achtig”, waarbij het achtervoegsel -ly geleidelijk is gesleten. Dat historische proces is vooral duidelijk in het feit dat er nog steeds mensen zijn die, in de volksmond, langzaam-achtig, boos-achtig zeggen. Technisch gezien leverde like twee achtervoegsels op, want -ly wordt ook gebruikt bij bijvoeglijke naamwoorden, zoals in portly en saintly. Nogmaals, de weg van sint-achtig naar sint-lijk is niet moeilijk te zien.

Like is een deel van samenstellingen geworden. Likewise begon als like plus een woord, wise, dat anders was dan het woord dat betekent “slim als kind of als je oud wordt”. Deze andere wijze betekende “manier”: Likewise betekende “op dezelfde manier”. Deze wijze verdween als een woord op zichzelf, en dus denken we nu aan het als een achtervoegsel, zoals in kloksgewijs en stapsgewijs. Maar we hebben nog steeds gelijkgestemd, waarbij we gelijkgestemd gemakkelijk kunnen opvatten als een zelfstandige betekenis. Woordenboeken vertellen ons dat het wordt uitgesproken als “like-MINE-did”, maar ik zeg zelf “LIKE- minded” en ik heb vele anderen dat ook horen doen.

Daarom is like zoveel meer dan een of ander geïsoleerd ding dat klinisch wordt beschreven in een woordenboek met een definitie als “(voorzetsel) ‘dezelfde kenmerken of kwaliteiten heeft als; gelijkend op’.” Denk aan een koude, slappe, slijmerige inktvis die nat op een snijplank ligt, zijn levenloze tentakels druipend in spiralen, op het punt om in calamari ringen gesneden te worden – in vergelijking met de brute vloot, meedogenloze, dynamische wezens die inktvissen zijn wanneer ze onder water leven – zoals “(voorzetsel) …” nat is op een snijplank.

Er is veel meer aan de hand: Het zwemt, als het ware. Wat we vandaag zien in de transformaties van “like” zijn slechts de laatste hoofdstukken in een verhaal dat begon met een oud woord dat “lichaam” moest betekenen.

Omdat we denken aan “like” als “verwant aan” of “vergelijkbaar met”, lijken kinderen die elke zin of twee ermee versieren overmatig gebruik. Immers, hoe vaak zou een coherent denkend persoon moeten opmerken dat iets op iets lijkt in plaats van gewoon dat iets te zijn? Het nieuwe “zoals” wordt dus geassocieerd met aarzeling. Het is gebruikelijk om de nieuwere generaties te bestempelen als mensen met een angst om een definitieve uitspraak te doen.

Die analyse lijkt vooral toepasselijk omdat dit gebruik van like voor het eerst het nationale bewustzijn bereikte met het gebruik ervan door de Beatniks in de jaren 1950, zoals in, “Like, wow!” We associëren de Beatniks, als een prelude op de tegencultuur met hun vrijgevochten esthetische en recreatieve gevoeligheden, met relativisme. Een deel van de essentie van de Beatnik was een terughoudendheid om over wie dan ook te oordelen, behalve over degenen die (1) zelf veroordelend durfden te zijn of (2) anderen openlijk misbruikten. De Beatniks werden echter ook geassocieerd met een zekere grimmigheid – waarom zouden anderen hen imiteren? – waarbij moet worden opgemerkt dat de genealogie van de moderne like verder teruggaat. Ook gewone mensen gebruiken like al lang als een aanhangsel om met een spoor van aarzeling gelijkenis aan te geven. Het “slow-like” soort gebruik is een voortzetting hiervan, en Saul Bellow laat in zijn romans uit de jaren vijftig door en door Beatnik personages like gebruiken op een manier die we een decennium of twee later zouden verwachten. “Dat is de juiste hint en kan me goed doen. Iets heel groots. Truth, like,” zegt Tommy Wilhelm in Seize the Day uit 1956, een personage dat is opgegroeid in de jaren ’10 en ’20, lang voordat iemand ooit van een Beatnik had gehoord. Bellow laat ook Henderson in Henderson the Rain King like op deze manier gebruiken. Zowel Wilhelm als Henderson zijn gekwelde, galopperende karakters vol onzekerheid, maar hippies zijn het niet.