Op sportief gebied heeft Toronto de laatste tijd de wind in de zeilen. De Blue Jays hebben vorig jaar een ongelooflijk seizoen achter de rug, de Raptors zijn nog in leven tegen Cleveland en Milos is door naar de vierde ronde van de French Open.

Met al deze overwinningen is het nog nooit zo gemakkelijk geweest om achter de sport in Toronto te staan. Maar hoe is het om te juichen voor Toronto’s andere hockey team? Op een avond waarop de rest van Toronto koningin Bey aanbad, boog voor Slaylena, of angstig naar een basketbalwedstrijd keek, was ik druk bezig met het aanmoedigen van de Toronto Marlies.

De Marlies, die al sinds het einde van de 19e eeuw op de een of andere manier actief zijn, zijn de leden van de American Hockey League van de Toronto Maple Leaf. De AHL fungeert als een ontwikkelingscompetitie voor de NHL, die de NHL-teams voorziet van getalenteerde spelers als hun tijd gekomen is. In chronologische termen zijn de Marlies voor de Leafs wat Disney-shows zijn voor het afkicken van kindsterretjes.

Ik ben over het algemeen geen groot fanatiekeling (zelfs toen iedereen vorig jaar Blue Jays-koorts had, had ik gewoon een Blue Jays-kriebel in mijn keel), maar alles verandert als het om een underdogverhaal gaat. Daarom was ik echt opgewonden om een team te zien waar ik zo weinig over gehoord had in vergelijking met de grote spelers.

Ik heb ook een geschiedenis met ijshockey: ik ben opgegroeid in een stad die bekend staat om zijn OHL-team, ik heb de wedstrijden van mijn neefje bijgewoond en ik heb ooit als tiener een fanbrief geschreven aan Mark Messier, terwijl mijn leeftijdsgenoten geobsedeerd waren door Freddie Prinze Jr.

Toen ik het RICOH Coliseum binnenkwam, was ik verbaasd over hoe vol het was. Voor een woensdagavond waarop zoveel te doen is, had ik verwacht dat het aantal toeschouwers laag zou zijn (maar ik denk dat er weinig overlapping is tussen Marlies-fans en leden van de Beyhive).

In tegenstelling tot de Guelph Storm-wedstrijden uit mijn jeugd, zaten alle Marlies-fans er echt helemaal in, ze schreeuwden en joelden en werden gek van de kans om een t-shirt te winnen. Afgezien van de fans waren er nog andere aspecten die leken op een professionele NHL-wedstrijd.

Er waren Marlies-medewerkers met gigantische knipsels van spelersgezichten om de menigte op te peppen, zoals de frosh leaders van de wedstrijd. Er waren de snackverkopers die luidkeels zongen als kinderen met een angstig-ambivalente aanhankelijkheid, wanhopig op zoek naar oogcontact.

Er waren leuke spelletjes tijdens de pauzes die erg ijshockeyachtig aanvoelden (bijvoorbeeld een bandenrol waarbij de prijs een set winterbanden was). Er was de Marlies Dance Crew, een groep bloedmooie vrouwen die een gechoreografeerd nummer opvoerden om het publiek op te zwepen en de mensen eraan te herinneren dat er een plaats is voor vrouwen in het professionele ijshockey.

Het leuke van supporteren voor de Marlies was dat het een professionele wedstrijd was met veel fans en een serieuze inzet, maar zonder de politiek van de Leafs of de druk van de Jays.

Voor sommige mensen is het aanmoedigen van een bepaald sportteam net zoiets als het kiezen van een religie – het is heel persoonlijk, maar ook onderdeel van een enorm mediacomplex. Juichen voor de Marlies daarentegen was als een frisse wind. Het voelde een beetje onbekend en ondergronds, ook al waren er massa’s fans aanwezig. Bovendien was de energie hoog en was het ijshockey van professioneel niveau.

Het voelde serieuzer dan een wedstrijd van de Storm, maar minder gespannen dan een wedstrijd van de Leafs. Het was veel leuker dan kijken naar een 9-jarige die door een ouder wordt uitgescholden bij een wedstrijd van een piepjonge hockeyer. Hoewel de Marlies uiteindelijk verloren (om met 3-0 onderuit te gaan in hun play-off-serie, niet minder), was het een spannende wedstrijd om naar te kijken.

En hoewel ik nog geen superfan van de Marlies ben, zou ik zeker nog eens naar een wedstrijd gaan met vrienden, als een laagdrempelige date, of zelfs in plaats van veel geld uit te geven voor kaartjes voor Beyonce.

Foto’s door Hector Vasquez.