William Wurster, afkomstig uit Stockton, studeerde Beaux Arts architectuur onder John Galen Howard aan de UC Berkeley en later aan de Harvard School of Design. Hij werd een belangrijke figuur in de architectuurwereld van de Bay Area, zowel vanwege zijn politieke inzicht en sterke persoonlijkheid als vanwege de gebouwen die hij ontwierp. Zijn werk leverde hem in 1969 een gouden medaille van de AIA op. In 1945 was Wurster een van de oprichters van wat een 50-koppig architectenbureau zou worden, Wurster, Bernardi, en Evans, ontwerpers van San Francisco’s Ghirardelli Square (1964). Samen met Skidmore, Owings, en Merrill ontwierpen zij de 52 verdiepingen tellende Bank of America toren, destijds het hoogste gebouw in San Francisco.

William Wurster stond bekend om zijn bijtende gevatheid. Hoewel de ziekte van Parkinson zijn tol eiste, ontmoette hij in de vroege jaren ’60 nog steeds studenten. Voorovergebogen in zijn rolstoel, was het moeilijk te zeggen of hij wakker was of sliep. Deze auteur woonde verschillende van deze lunchsessies bij. Op een keer probeerde een felle student indruk op Wurster te maken door te discussiëren over de abstracte schoonheid van stapels afval. Wurster kwam plotseling tot leven: “Ik weet niets van vuilnis. Waar ik van hou zijn jachthavens.” Tijdens een ontwerpvergadering voor de met marmer beklede Bank of America toren, rees de vraag over geschikte ramen voor een met marmer beklede hoogbouw. Wurster barstte los met grote autoritaire vurigheid: “De ramen moeten natuurlijk houten kozijnen hebben.”

Het is moeilijk het werk van Wurster te karakteriseren. Hij had geen stijl als zodanig; in feite haatte hij het woord “stijl”. In een interview zei Wurster over een essay van Lewis Mumford: “Ik wou dat hij nooit het woord ‘stijl’ had gebruikt, want wat telt in de Bay Area is meer openheid van geest dan een stijl.” Hij gaf de voorkeur aan een eenvoudige, soms ruwe constructie. Uiterlijk vertoon was niet zo belangrijk als nauw contact met het buitenleven, open planning en natuurlijk licht. Pretentieloosheid was zijn benadering van onopvallende structuren – geen behoefte om architectonische spieren te spannen: “De vrijheid om hier te leven zonder vliegen, zonder kou, zonder warmte, betekent dat je een soort binnen/buitenleven hebt dat nergens anders in het land mogelijk is.”

Wursters werk bevatte vaak innovatief materiaalgebruik, zoals betonblokken en metalen gevelbeplating, glas van vloer tot plafond, enorme schuifpanelen en keukens die aan een of meer zijden naar buiten openstonden. In de jaren 1920 ontwierp hij honderden directe, eenvoudige huizen met inheemse ontwerpen die geschikt waren voor het klimaat.

In 1940 trouwde Wurster met Catherine Bauer, gerenommeerd auteur van het boek “Modern Housing” (1934), een klassieker op het gebied van sociale woningbouwpraktijken. In 1945 werd hij benoemd tot decaan van de architectuur aan het MIT. Vervolgens werd hij benoemd tot hoofd van de School of Architecture van UC Berkeley (1950) en tot stichtend decaan van het College of Environmental Design (1959). Eind jaren ’50 selecteerde Wurster, die altijd wantrouwig stond tegenover unanimiteit, drie architecten uit de faculteit van de school met totaal verschillende standpunten om het nieuwe campusgebouw van het college te ontwerpen: Vernon DeMars, Donald Olsen, en Joseph Esherick. Toen Wurster in 1963 met pensioen ging, werd de “Brutalistische” Wurster Hall van de UC zowel naar hem als naar zijn vrouw Catherine genoemd. Tot op de dag van vandaag blijft hij een vermaard, zij het enigszins raadselachtig, architect in de San Francisco Bay Area.