Zakażenia dróg moczowych (UTI) są najczęstszymi zakażeniami obserwowanymi w warunkach szpitalnych i drugimi najczęstszymi zakażeniami obserwowanymi w populacji ogólnej. Ze względu na anatomię kobiet, UTI są dla nich szczególnie problematyczne, a aż jedna trzecia wszystkich kobiet doświadczy UTI w pewnym momencie swojego życia. Właściwe leczenie UTI wymaga dokładnej klasyfikacji, która uwzględnia miejsce zakażenia, złożoność infekcji oraz prawdopodobieństwo nawrotu. Dominującym patogenem zarówno w powikłanych jak i niepowikłanych UTI pozostaje patogenna Escherichia coli, chociaż Klebsiella sp. i Proteus pojawiają się ze zwiększoną częstością w powikłanych UTI. Najczęściej bakterie wywołują UTI drogą wstępującą przez cewkę moczową do pęcherza moczowego. Bakterie muszą posiadać czynniki wirulencji, aby wywołać UTI. Czynniki obronne gospodarza, które predysponują pacjentów do wystąpienia UTI obejmują zastój moczu, nieprawidłową anatomię dróg moczowych, cukrzycę, osłabienie i starzenie się. Problemy związane z estrogenami i krótkimi cewkami moczowymi predysponują kobiety do wystąpienia UTI. Chociaż posiew moczu, z wynikiem >105 jednostek tworzących kolonie/ml (CFU/mL) u pacjentów z objawami, pozostaje „złotym standardem” diagnostycznym, to korelacja wywiadu i badania fizykalnego z wynikami badania moczu (w tym azotynowego testu paskowego i testu esterazy leukocytów) zwykle wystarcza do rozpoznania UTI. W przypadku prostego zapalenia pęcherza moczowego zalecane jest trzydniowe leczenie przeciwbakteryjne. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, czyli zakażenie tkanki miąższowej nerek, leczy się antybiotykami przez 7 do 14 dni w zależności od zastosowanego leku przeciwbakteryjnego i ciężkości zakażenia. Dodatkowo, klasyfikacja pacjenta określa potrzebę hospitalizacji lub wykonania urologicznych badań obrazowych. Kobiety z nawracającymi UTI zasługują na rozważenie zastosowania profilaktyki przeciwbakteryjnej. Samodzielne stosowanie miejscowego kremu z estradiolem dopochwowym jest ważnym uzupełnieniem profilaktyki UTI u kobiet po menopauzie. Bezobjawowa bakteriuria uzasadnia stosowanie terapii przeciwdrobnoustrojowej tylko u pacjentek z grupy wysokiego ryzyka lub skolonizowanych gatunkami Proteus.