Patogeneza napadowego migotania przedsionków (PAF) u pacjentów z jawnym preekscytacją oraz wpływ eliminacji dróg dodatkowych na pojawienie się AF są nadal kontrowersyjne. Wykazaliśmy, że u pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW) i napadami PAF zwiększone wartości P max i dyspersji fali P (PWD) odzwierciedlają bardziej niejednorodne i wydłużone przewodzenie przedsionkowe. Do badania włączono stu pięćdziesięciu jeden pacjentów, u których wykonano ablację cewnikiem o częstotliwości radiowej (RF) z powodu napadowego częstoskurczu indukowanego przez drogę dodatkową. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od obecności wcześniejszych napadów PAF. Porównano charakterystykę kliniczną, wyniki badań echokardiograficznych, wartości P max i PWD mierzone po normalizacji odstępu PR oraz ustąpienie preekscytacji po ablacji u pacjentów z jawną preekscytacją. Chociaż różnice w wieku, średnicy lewego przedsionka i frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) nie były istotne w obu grupach, wartości P max (130,0+/-8,4 vs. 122,3+/-8,7 ms, p=0,002) i dyspersji fali P mierzone po ablacji (50,3+/-7,2 vs. 35,7+/-6,1 ms, p=0,001) były istotnie wyższe u pacjentów z wcześniejszymi napadami PAF. Wartości antegrade i retrograde efektywnego okresu refrakcji (ERP) drogi dodatkowej (AP) były krótsze (276+/-27,3 vs. 321,0+/-48,7, p=0,001; 263,4+/-41,3 vs. 299,7+/-38,2, p=0,002, odpowiednio) u pacjentów z napadem PAF w porównaniu do pacjentów bez napadu PAF. Wyższe wartości dyspersji załamka P u pacjentów z wcześniejszymi napadami PAF sugerują istotną rolę niehomogennej i nieciągłej propagacji impulsów zatokowych. Stwierdzono zatem, że nie tylko droga dodatkowa, ale również niehomogenna propagacja impulsów zatokowych może odgrywać istotną rolę w występowaniu AF u pacjentów z preekscytacją.