Ta irestaurant był amerykański pomysł, co top francuskie jedzenie powinno być jak, przynajmniej jeśli nigdy nie faktycznie jeść w górnej francuskiej restauracji. Pokój był formalny w skrajności, ciemne drewno i absurdalnie stonowane oświetlenie – prawie poprosiłem o latarkę, gdy menu przybył. Tian z kraba został wykonany wystarczająco dobrze (14/20), podobnie jak nieco pozbawiony życia gulasz z zająca (14/20), ale suflet z owoców męczennicy był haniebną sprawą z kartonu; rodzaj rzeczy, którą szef kuchni robi pierwszego dnia w college’u gastronomicznym i uczy się z tego śmiać (10/20).

Obsługa była zaskakująco zwyczajna, z trudem zwracając na siebie uwagę, i niepotrzebne snootiness, który ponownie jest dość nietypowe dla prawdziwie najlepszych restauracji. To było tak, jakby ktoś zobaczył kilka kreskówek francuskiej restauracji i miał iść na kopiowanie z szkicu. Karta win wyglądała dobrze, ale pierwsze trzy (czytaj i płacz, właśnie tak, trzy) wina, które wybrałem były „nietrafione”. W końcu metodą prób i błędów znalazłem coś, co zostało w piwnicy. Nawet snobistyczny sommelier wyglądał na lekko zakłopotanego, gdy po raz kolejny wyszedł z wnętrzności hotelu z pustymi rękami. Głęboko kosztowne i rozczarowujące.