Wiodący filantrop kwakierski, William Tuke wprowadził nowe, bardziej humanitarne metody opieki nad chorymi psychicznie.

William Tuke urodził się w Yorku 24 marca 1732 r. w wiodącej rodzinie kwakierskiej. Już w młodym wieku rozpoczął działalność w rodzinnej firmie handlującej herbatą i kawą. Oprócz swoich obowiązków handlowych, był w stanie poświęcić wiele czasu na filantropię.

Kiedy kwakier zmarł w obskurnych i nieludzkich warunkach w York Asylum, Tuke został zaproszony do odwiedzenia i był przerażony tym, co tam zobaczył. Wiosną 1792 roku zaapelował do Towarzystwa Przyjaciół (jak znani byli również kwakrzy) o zrewolucjonizowanie leczenia obłąkanych. Zebrał wystarczające fundusze, aby w 1796 roku otworzyć ośrodek dla obłąkanych York Retreat. Był to pierwszy tego typu ośrodek w Anglii, który zapoczątkował nowe, bardziej humanitarne metody leczenia osób chorych psychicznie. Obejmowały one usunięcie łańcuchów z więźniów, zakwaterowanie ich w przyjemnym otoczeniu, z przyzwoitym jedzeniem i przyjęcie programu obejmującego terapeutyczne wykorzystanie zadań zawodowych. Praca Tuke’a była współczesna z podobną przełomową pracą Philippe’a Pinela we Francji, choć obaj działali niezależnie od siebie.

William Tuke zmarł w 1822 roku. Przynajmniej czterech członków jego rodziny również prowadziło pokrewną pracę filantropijną. Jego syn Henry (1755 – 1814) był współzałożycielem York Retreat. Syn Henry’ego, Samuel (1784 – 1857), kontynuował swoje zainteresowanie stanem obłąkanych. W 1813 r. napisał relację z odosobnienia w Yorku, „Description of the Retreat”, zawierającą sprawozdanie na temat zasad „terapii moralnej”, które były uważane za podstawę środowiska terapeutycznego w tym miejscu. Napisana na prośbę ojca, praca koncentrowała się na nadużyciach powszechnych w „domach wariatów” w tamtych czasach i nadała kierunek pilnej potrzebie reformy.

Syn Samuela, James Hack Tuke (1819 – 1896) z kolei pomagał w zarządzaniu York Retreat, a później skupił się na pomocy głodowej dla Irlandii. Brat Jamesa, Daniel Hack Tuke (1827 – 1895) był współautorem ważnego traktatu „A Manual of Psychological Medicine” w 1858 roku i stał się czołowym lekarzem zajmującym się badaniem szaleństwa.