Ferrel wykazał, że tendencją wznoszącego się ciepłego powietrza, obracającego się w wyniku efektu Coriolisa, jest wciąganie powietrza z cieplejszych regionów równikowych i transportowanie go w kierunku biegunowym. To właśnie ta rotacja tworzy złożone zakrzywienia w układach frontowych oddzielających chłodniejsze powietrze arktyczne/antarktyczne w kierunku biegunów od cieplejszego powietrza zwrotnikowego w kierunku równika.

Ferrel ulepszył teorię Hadleya poprzez rozpoznanie do tego czasu przeoczonego mechanizmu. Oto cytat z jego pierwszej pracy:

Czwarta i ostatnia siła wynika z połączenia względnego ruchu atmosfery na wschód lub zachód z ruchem obrotowym Ziemi. Wskutek tego, że atmosfera obraca się wokół wspólnej osi z ziemią, na każdą cząstkę działa siła odśrodkowa, która, rozkładając się na siłę pionową i poziomą, powoduje, że przybiera ona kształt sferoidalny, zgodny z kształtem ziemi. Jeśli jednak ruch obrotowy jakiejkolwiek części atmosfery jest większy niż ruch obrotowy powierzchni ziemi, lub, innymi słowy, jeśli jakakolwiek część atmosfery ma względny ruch wschodni w stosunku do powierzchni ziemi, siła ta jest zwiększona, a jeśli ma względny ruch zachodni, jest ona zmniejszona, i ta różnica powoduje powstanie siły zakłócającej, która nie pozwala atmosferze być w stanie równowagi, z figurą zgodną z figurą powierzchni ziemi, ale powoduje nagromadzenie atmosfery na pewnych szerokościach geograficznych i depresję na innych, a wynikająca z tego różnica w ciśnieniu atmosfery na tych szerokościach geograficznych bardzo istotnie wpływa na jej ruchy.

Błędne rozumowanie Hadleya dotyczyło tendencji do zachowania pędu liniowego, gdy masa powietrza przemieszcza się z północy na południe lub z południa na północ. Ferrel uznał, że w meteorologii i oceanografii należy brać pod uwagę tendencję masy powietrza, która jest w ruchu względem Ziemi, do zachowania swojego pędu względem osi Ziemi.

.