Statki zapalające były dobrze znaną koncepcją w przełamywaniu blokad. Statek był ładowany materiałami wybuchowymi i puszczany wolno, aby dryfował w kierunku floty wroga, eksplodując przy kontakcie. Nurek zapalający miał działać na podobnej zasadzie: miał zanurkować pod nieprzyjacielską jednostkę, przymocować do jej kadłuba elektrycznie wyzwalaną minę i uciec, zapalając ją z bezpiecznej odległości. Mniej więcej tę samą technikę zastosowano we wszystkich ówczesnych projektach wojskowych łodzi podwodnych, takich jak Explorer Juliusa Kröhla, U.S.S. Alligator Brutusa de Villeroi i słynny Hunley, który stał się pierwszą łodzią podwodną, która zatopiła wrogą jednostkę.

Po tym, jak model łodzi podwodnej, zbudowany przez samego Bauera, okazał się sprawny, przyznano mu wystarczającą ilość pieniędzy na budowę pełnowymiarowej łodzi podwodnej. Jednak władze wojskowe nadal były w dużej mierze przeciwne planom Bauera i zmusiły go do zmiany projektów w celu obniżenia kosztów.

Gotowy Brandtaucher, zbudowany przez Augusta Howaldta z późniejszego Howaldtswerke miał 28 stóp długości i ważył około 70 000 funtów. Ponieważ w tamtych czasach nie było jeszcze odpowiedniego mechanicznego systemu napędowego, łódź podwodna była napędzana przez dwóch marynarzy, którzy rękami i nogami obracali duże koło bieżne. Trzeci członek załogi, kapitan, znajdował się na rufie okrętu podwodnego. Jego zadaniem była obsługa sterów i innych urządzeń sterujących. Po dotarciu pod okręt docelowy kapitan sięgał przez rękawicę z gutaperki (gumy) przymocowaną do otworu w kadłubie, chwytał minę znajdującą się w zasięgu ręki na kadłubie okrętu podwodnego i przytwierdzał ją do celu.

Gdyby Brandtaucher został zbudowany zgodnie z oryginalnymi projektami Bauera, osiągnąłby zanurzenie poprzez napełnienie kilku zbiorników wodą morską. Jednak w zmienionej wersji sama jednostka miała być częściowo zalana wodą, przez co okręt podwodny stał się niebezpiecznie niestabilny. Również grubość kadłuba i wymiary pomp musiały zostać znacznie zmniejszone.

Pierwsze próby okrętu podwodnego odbyły się w grudniu 1850 roku. Chociaż Bauer chciał wprowadzić kilka ulepszeń łodzi podwodnej, wojsko zarządziło publiczny pokaz w dniu 1 lutego 1851 roku.

Ta publiczna demonstracja prawie zakończyła się katastrofą. Po osiągnięciu głębokości 30 stóp łódź zaczęła kłaść się rufą na dno. W miarę jak łódź podwodna opadała w dół, cienkie ścianki nie wytrzymywały już ciśnienia wody i zaczęły pękać. Ciśnienie wody okazało się zbyt duże dla słabych pomp i koło napędowe zostało uszkodzone, gdy okręt zaczął się przechylać. Przez sześć godzin Bauer i jego marynarze musieli czekać w zatopionej jednostce, aż do jej wnętrza dostanie się wystarczająca ilość wody. Dzięki temu wzrosło ciśnienie powietrza wewnątrz okrętu podwodnego, co w końcu pozwoliło mężczyznom otworzyć zablokowany właz. Ponieważ łódź podwodna spoczywała na dnie morza, jej załoga wydostała się na powierzchnię bez szwanku. Była to pierwsza ucieczka z okrętu podwodnego, której świadkiem i autorem raportu była załoga.

Zatopiony okręt podwodny został podniesiony w 1887 roku i obecnie można go zwiedzać w muzeum historii wojskowości w Dreźnie, w Niemczech (Militärhistorisches Museum der Bundeswehr).