Chociaż nie ma co do tego zgody, w latach 1900-2006 kampanie oporu bez użycia przemocy były ponad dwukrotnie bardziej skuteczne niż ich brutalne odpowiedniki. Przyciągając imponujące poparcie obywateli, które pomaga oddzielić reżimy od ich głównych źródeł władzy, kampanie te przyniosły niezwykłe rezultaty, nawet w kontekście Iranu, Terytoriów Palestyńskich, Filipin i Birmy.

Połączenie analizy statystycznej ze studiami przypadków tych konkretnych krajów i terytoriów, Erica Chenoweth i Maria J. Stephen szczegółowo opisują czynniki, które umożliwiają takim kampaniom odnieść sukces – a czasami powodują ich porażkę. Stwierdzają, że opór bez użycia przemocy wiąże się z mniejszą liczbą przeszkód w postaci moralnego i fizycznego zaangażowania, informacji i edukacji oraz zaangażowania uczestników. Wyższy poziom uczestnictwa przyczynia się następnie do większej odporności, większego prawdopodobieństwa innowacji taktycznych, zwiększonej szansy na zakłócenia obywatelskie (a zatem mniejszej motywacji dla reżimu do utrzymania status quo) oraz zmiany lojalności wśród dawnych zwolenników przeciwnika, w tym członków establishmentu wojskowego. Odkrywają, że udane ruchy oporu bez użycia przemocy wprowadzają trwalsze i wewnętrznie pokojowe demokracje, które są mniej narażone na regresję w wojnę domową. Przedstawiając bogaty, poparty dowodami wywód, książka ta w oryginalny i systematyczny sposób porównuje rezultaty przemocy i niestosowania przemocy w różnych okresach historycznych i kontekstach geograficznych, obalając mit, że przemoc pojawia się z powodu czynników strukturalnych i środowiskowych i jest konieczna do osiągnięcia określonych celów politycznych. Zamiast tego Chenoweth i Stephan stwierdzają, że gwałtowne powstanie rzadko można usprawiedliwić na gruncie strategicznym.

Erica Chenoweth i Maria J. Stephan