Ze wszystkich postaci w Śródziemiu J.R.R. Tolkiena, Gollum jest jedną z najbardziej trwałych. Kiedy po raz pierwszy przedstawiono go czytelnikom w Hobbicie, jest postacią poboczną, mieszanką komedii i dreszczy. Tolkien znacznie rozszerza postać, po raz pierwszy nazwaną Sméagol we Władcy Pierścieni, gdzie staje się prawdopodobnie jedną z najbardziej kluczowych postaci trylogii i ostatecznym środkiem, dzięki któremu zły Pierścień Władzy Saurona zostaje zniszczony.

Konstruowanie historii Golluma przed jego pojawieniem się w książkach Tolkiena przychodzi do czytelnika poprzez ekspozycję Gandalfa, oraz w indeksach Tolkiena dla trylogii. Młody poszukiwacz przygód Bilbo po raz pierwszy spotyka Golluma, gdy ma on już około 500 lat. Jego bycie nosicielem pierścienia Saurona na długi okres czasu spowodowało mu wypaczyć, skręcić i rosną stale bardziej złe w umyśle i ciele, a on jest nie do poznania dla Bilbo jako dawnego hobbita. Tolkien nie zamierzał dla Golluma być przodkiem hobbitów, bliżej spokrewniony z Frodo niż z Bilbo. On kojarzy postać z wczesnych Stoors, którzy skolonizowali część Shire i nosić pokrewieństwo zwłaszcza do Brandybucks, plemię, do którego należała matka Froda.

Ten związek nie jest przypadkowy, a Gollum długoletnie posiadanie pierścienia pokazuje, jak hobbici są w stanie nosić pierścień bez umierania przez długie okresy czasu. Mężczyźni mają tendencję do szybszego korumpowania przez niego i szybko zanikają lub stają się upiorami pod jego wpływem. Hobbici, odwrotnie, może oprzeć się tej tendencji, jak Bilbo zrobił przez 61 lat. Oczywiście, długie posiadanie takiego narzędzia zła może zepsuć każdego, a to niemal natychmiastowo korumpuje Golluma, który morduje swojego przyjaciela Deagola zaraz po znalezieniu pierścienia. Istnieje wiele naukowych sporów na temat tego, czy Gollum był już częściowo skorumpowany, skoro tak szybko zabija, by zatrzymać to, co później określa jako „swój prezent urodzinowy” lub „cenny”.

Po zamordowaniu swojego przyjaciela, Sméagol zyskuje przydomek „Gollum” z powodu gardłowego odgłosu, który robi, że brzmi jak przełykanie, a on jest wyłączony z jego domu, jak jego złe skłonności rosną. W końcu światło słońca zapędza go pod Góry Mgliste, gdzie żeruje na rybach i niczego nie podejrzewających młodych goblinach. Żył prawie 400 lat w górach, kiedy Bilbo po raz pierwszy spotyka go, i ma swoją słynną grę „zagadki w ciemności”, co off z cennym pierścieniem w bargain.

Longing na pierścień, który jest uważany za stracone na zawsze przez złego czarnoksiężnika Saurona, napędza Gollum z powrotem do świata, gdzie w końcu czyni jego drogę do Mordoru, a pod torturami ujawnia pierścień nadal istnieje. To daje Sauronowi impuls, aby zebrać swoje siły i szukać pierścienia, ponieważ będzie to stanowić pewne zwycięstwo dla niego, a on dowiaduje się o hobbitów i nazwę Baggins w procesie.

While czyniąc jego drogę powrotną z Mordoru, Gollum jest podejmowane przez elfy drzewne z Mirkwood, i trzymane w więzieniu. On ucieka, ustawiając go na drodze do Frodo – teraz nosiciel pierścienia – i być może ustawienie stóp na podróż, która ostatecznie zarobić mu odkupienie. Zniszczenie pierścienia jest w końcu Golluma robi, i ważny punkt do zapamiętania w analizie jego character.

Jeden z największych filozoficznych postaw Tolkiena we Władcy Pierścieni jest jego pojęcie litości. Kiedy Frodo życzy sobie, by Bilbo zabił Sméagola, Gandalf odpowiada: „Litość? To była litość, która powstrzymała jego rękę. Litość i Miłosierdzie … Bądź pewien, że wziął tak mało krzywdy od zła i uciekł w końcu, bo zaczął swoje posiadanie pierścienia … z litości.” W innej odpowiedzi Frodo, Gandalf nie może się zgodzić, że Gollum powinien zostać zabity, „bo nawet bardzo mądrzy nie widzą wszystkich końców.”

W równoległej historii do tej o Sméagolu, Gandalf oferuje tę samą litość Sarumanowi, nawet po tym, jak Saruman spowodował śmierć wielu. Choć miłosierdzie to zostaje odrzucone, idea oferowania litości zamiast śmierci nawet najbardziej złym sugeruje, że ostateczne dobro w interpretacji Tolkiena oznacza nigdy nie rezygnować z tych, którzy wydają się nie do odkupienia. Może to być, i było, odczytywane przez niektórych jako przekonujący argument przeciwko egzekucji. Ta lektura sugeruje, że Tolkien stwierdza implicite, że mądra osoba nie może nigdy osądzić kogoś jako całkowicie stracone do nadziei lub goodness.

Inne nowoczesne interpretacje Sméagol centrum na psychologicznym. Niektórzy postrzegają go jako studium natury uzależnienia, podczas gdy inni oceniają Golluma jako trafny opis Tolkiena dotyczący zaburzeń osobowości wielorakiej lub dysocjacyjnej. Bohater wyraźnie ma dwie osobowości, choć wchodzą one ze sobą w interakcje, co nie zawsze jest cechą charakterystyczną tej choroby. Sługa Froda, Sam Gamgee nazywa później te osobowości „Slinker i Stinker”, a Gollum rozróżnia siebie i swoją osobowość Sméagola, bardziej pragnącego się przypodobać i bardziej podobnego do hobbita.

Frodo, w wykonywaniu litości Gandalfa, odnosi się do postaci jako Sméagol, w większości czasów, w nadziei na wyciągnięcie bardziej pożądanej osobowości i przypominając mu, że był kiedyś bardzo podobnie jak Frodo i Sam. Ten punkt jest rzeczywiście podkreślane przez Tolkiena, który w opisie Gollum patrząc Frodo spać, sugeruje, że wygląda jak „stary zmęczony hobbit, skurczony przez lata, które poniosły go daleko poza jego czas …”, ale potem, gdy oskarżony o „skradanie się” przez Sam, on przykuca z powrotem „pająk jak”. Istnieje silny argument, że Gollum jest rozdwojony, pomiędzy starym żałosnym obiektem na wiatrach losu, a postacią pełną złośliwości. Mówi nawet o sobie jako o „my”, zamiast używać zaimków w pierwszej osobie.

Inna psychologiczna lektura postaci postrzega go jako osobowość cienia Froda. Jeśli Frodo pozwoli Sméagolowi na panowanie nad sobą, stanie się nim i będzie rządzony przez pierścień. Ale we wszystkich jungowskich interpretacjach bohatera droga do integracji osobowości polega na wykorzystaniu tych cienistych aspektów osobowości, tak aby jednostka raczej kontrolowała cień, niż sama była przez niego kontrolowana. W tym sensie, jako cień Froda, Frodo używający Golluma jako przewodnika w ciemności lub podziemnej scenerii Mordoru, pokazuje integrację osobowości lub, w terminologii Junga, indywiduację jaźni.

Bardziej prostym podejściem do czytania Sméagola jest po prostu przyjrzenie się progresji jego charakteru. Od Hobbita do Pierścieni, staje się on coraz ważniejszy. Choć nie do końca potrafi znaleźć odkupienie w życiu, konflikt między dwiema osobowościami zmusza go do rozwoju. Jest tak samo skłócony z miłością do Froda, jak i z pragnieniem posiadania pierścienia. Zarówno dąży do miłości, jak i odrzuca ją, wybierając zło. Jednak to w jego ostatecznym wyborze, aby przejąć pierścień od Froda, tak jak Frodo wybiera zło i panowanie nad pierścieniem, że charakter Gollum osiąga fruition.

W dzikim ruchu, Gollum gryzie palec pierścień Froda, a następnie tańczy w uroczystości nad odzyskaniem jego „cenne”. Ten przerażający czyn powoduje, że Sméagol traci grunt pod nogami i spada prosto w ognistą lawę Góry Przeznaczenia, a przez ten czyn niszczy siebie i większość zła na świecie. Jest to ciężkie odkupienie, ale dobrze uzasadnia opinię Gandalfa, że litość i miłosierdzie są bardziej odpowiednie do radzenia sobie ze złem niż agresja.

To jest miejsce, gdzie wersja filmowa Petera Jacksona idzie na poważne manowce dla wielu miłośników dzieł Tolkiena. Sam akt Golluma, jego wybór zła i jego wesołość są autodestrukcyjne. Frodo nie wpycha go do lawy, jak to jest przedstawione w filmie, ale tylko stoi jako świadek tego, i jest w ten sposób uratowany od stania się pokręconym i złym, lub od stania się zwykłą kopią jego mrocznego przewodnika do Mordoru.

Chociaż Sméagol jest poważny i ważny, jest w nim wiele, co jest również śmieszne i bardzo zabawne. Ceni i kocha język, o czym świadczy jego zamiłowanie do „zagadek w ciemności”. Czasami śpiewa, a wielu czytelnikom szczególnie podoba się jego „rybna” piosenka. Tolkien daje bohaterowi uznanie dla sarkazmu, przyjemność z żartów, a niektóre z najzabawniejszych linii w Pierścieniach. Interakcja między Samem i Gollumem jest szczególnie zabawne do obserwacji. Podobnie jak Szekspir, Tolkien zdaje sobie sprawę, że tragedia i ciemność wymagają odrobiny komicznej powagi, i używa swojej postaci do tego celu, tak samo jak używa Merry’ego i Pippina w późniejszych i wcześniejszych punktach Pierścieni.

Złożoność charakteru, rozwój postaci i zdolność do interpretowania postaci na wiele sposobów, wszystko to daje Gollumowi/Sméagolowi długotrwałe znaczenie literackie. Co zaczyna się jako prosta przygoda dla Bilbo z dziwnym i złośliwym stworzeniem, kończy Władcę Pierścieni z pewnym majestatem i zamachem. Postać ta pozwala Frodo ostatecznie wyróżnić się jako osoba, która w pełni korzysta z miłosierdzia. Nawet jeśli ranny i prawdopodobnie w obliczu śmierci, mówi do Sama: „Ale dla niego, Sam, nie mogłem zniszczyć Pierścień. Poszukiwania poszłyby na marne, nawet na gorzkim końcu. Więc wybaczmy mu…”