Psalmy 95

W wielu kościołach nasz czas uwielbienia rozpoczyna się od „Wezwania do uwielbienia”. Istota tego, co dzieje się w tym czasie jest różna. Czasami śpiewa chór, czasami prezentowana jest specjalna pieśń pochwalna, ale przez większość czasu, zgromadzenie stoi i śpiewa o cudach i miłości Boga. Wezwanie do uwielbienia oznacza dla wszystkich obecnych, że przybyliśmy na uwielbienie i teraz je rozpoczynamy. W Księdze Psalmów znajdujemy inne wezwanie do uwielbienia, choć niekoniecznie przedstawione jako czas uwielbienia, ale raczej jako okazja, by to uczynić. Poprzez Psalmistę, Bóg zaprasza nas do oddawania Mu czci.

Kto ma wielbić Boga? (Ps 95:1-2)

Wezwanie do uwielbienia brzmi po prostu „przyjdź”. Jest to wezwanie, czy możemy być tak śmiali, aby powiedzieć, że nakazane), aby zebrać się lub zgromadzić w celu oddawania czci. Wezwanie kieruje się do ludu Bożego – do „nas”. Tekst mówi „przyjdźmy”. Miejscem kultu, do którego jesteśmy zaproszeni, jest miejsce w samej obecności Boga. Psalm 95:2 mówi, abyśmy przyszli przed Jego oblicze. Psalmista jest bezpośredni i inkluzywny. Zachęca nas, abyśmy zaczęli od śpiewu lub radości. Radowanie się jest naturalnym wynikiem radości, która jest w naszym wnętrzu.

Nie tylko mamy „śpiewać i weselić się w sercach naszych” (jak Paweł zachęcał do tego kościół w Efezie), ale druga część paragrafu Psalmów 95:1-2 pokazuje, że taki śpiew i radość mają być wyrażane na głos. Kiedy przywódcy religijni poprosili Jezusa, aby uciszył swoich naśladowców, którzy wychwalali Go chwałą i uwielbieniem podczas Jego wjazdu do Jerozolimy, Jego odpowiedź brzmiała: „Zaprawdę powiadam wam, jeśli ci zamilkną, kamienie wołać będą.” (Łk 19,40) My, jako żywy Kościół dzisiaj, mamy przywilej chwalenia i uwielbienia i nie możemy być zadowoleni z tego, że pozwalamy kamieniom wołać, albo dokładniej, być zadowoleni z tego, że dajemy naszą możliwość innym. Dla tych z nas, którzy znają Jezusa jako naszego Zbawiciela, nikt inny nie może lub nie powinien chwalić Go w naszym zastępstwie.

Format uwielbienia jest dziś wiele dyskutowany, a nawet dyskutowany w kręgach religijnych. Dla każdego czytelnika tego tekstu jest oczywiste, że wezwanie to nie jest forum do dyskusji, ale raczej instrukcją dotyczącą kultu. Jesteśmy również pouczeni, do kogo skierowana jest nasza pieśń. W pierwszej części wersetu pierwszego powiedziano nam, że mamy śpiewać Panu (Jehowie). W drugiej części tego wersetu jest On określony jako Skała naszego zbawienia. Uświadomienie sobie, że Jehowa jest siłą (skałą) naszego zbawienia, jest wystarczającą motywacją do radości w nas, która przepełnia nas w wyrazie śpiewu.

W tych wersetach Psalmista wymienia co najmniej jeszcze jeden powód do chwalenia Pana. Nie tylko mamy śpiewać radośnie, ale mamy też śpiewać na głos z wdzięcznością. Nasze wyrażanie chwały i radości powinno być z radością i dziękczynieniem i powinno być czynione z entuzjazmem, o czym świadczy powtarzające się wezwanie do „krzyczenia” do Pana.

Nasz Bóg jest wspaniały (Ps 95:3-5)

Jakby radość i dziękczynienie nie były wystarczające, Dawid przechodzi do jeszcze bardziej przekonywującego powodu, aby śpiewać, chwalić i krzyczeć do Boga – On jest wspaniałym Bogiem.

Po pierwsze, On jest „Wielkim Bogiem”. Jego wielkość jako Boga jest niesamowita. Jest ekstremalny, ogromny, wspaniały i tak wiele więcej, co czyni go nie do opisania. Jakby bycie „Wielkim Bogiem” nie było wystarczające, jest On również „Wielkim Królem”. To mówi o Jego rządach i panowaniu jako Króla, jak również o Jego Królestwie. Wydaje się, że Psalmista nie ma innego słowa, aby odpowiednio opisać Jego boskość i królewskość, niż „Wielki”. (Psalmy 95:3)

Po drugie, On jest Właścicielem wszystkiego, od najgłębszych dolin do najwyższych wzgórz – całej ziemi i całego morza. Powiedzenie, że On trzyma to w swojej ręce, mówi o wielkości naszego Boga. (Psalm 95:4-5)

Po trzecie, On jest Stwórcą wszystkiego, co jest. Kiedy moi synowie byli młodsi, często pytali, skąd się biorą różne rzeczy. Skąd się wziął ten pies? Skąd się wziął ten samochód? Skąd się wzięła ta ryba? Moja odpowiedź jest zawsze taka sama. Bóg to stworzył. Niektórzy mogą powiedzieć, że należy wyjaśnić, skąd się wziął samochód, roślina lub rozmnażanie zwierząt. Jednak dla tego ojca cenniejsze jest to, że moi młodzi synowie znają Boga, Stwórcę. Inne wyjaśnienia dotyczące szczegółów mogą przyjść później, ale wiedza, że wszystko, co mamy i co nas otacza pochodzi od „Wielkiego Boga i Króla”, będzie miała wieczny wpływ na moich synów. (Psalm 95:5)

Nasz Bóg jest godzien uwielbienia (Psalm 95:6)

Przelew radości i dziękczynienia w okrzykach pieśni i chwały wraz z uświadomieniem sobie niesamowitości Boga musi zakończyć się Uwielbieniem. Wejście w Jego obecność i nie oddawanie Mu czci jest sprzecznością idei. Dla Hebrajczyków idea uwielbienia była synonimem kłaniania się przed obiektem adoracji. Dlatego jesteśmy pouczeni, aby uklęknąć przed Panem. Dlaczego mielibyśmy uklęknąć przed Nim? Ponieważ jesteśmy pokonać z radości, wdzięczności i podziwu i On jest większy niż my. Klękanie przed Nim pokazuje naszą uległą postawę i ducha przed tym „Wielkim Bogiem”, któremu służymy.

Nie klękamy zbyt często w dwudziestym pierwszym wieku. Duch self-made person jest żywy i ma się dobrze. Dzisiejsza filozofia polega na tym, aby zdobyć jak najwięcej władzy i nie poddawać się żadnemu autorytetowi. Brak szacunku dla autorytetów jest powszechny. Dzieci nie szanują swoich rodziców, uczniowie nie szanują swoich nauczycieli, a pracownicy nie szanują swoich pracodawców. Szacunek dla rzeczy naszego Boga jest na spadek. Nasz Bóg jest godny czci, ponieważ jest o wiele większy od nas.

Nasz Bóg jest osobowy (Ps 95:7)

Wreszcie, jest On godny czci, ponieważ jest Bogiem osobowym. Chociaż jest Bogiem wielu, jest w stanie być Bogiem jednego, mojego. Oznacza to, że On zna nas, każdego z osobna, a my znamy Jego. Taka relacja była Jego zamiarem i planem od samego początku. Jego pragnienie dla człowieka jest widoczne w całym Starym Testamencie, objawione w Ewangeliach, udoskonalone w Listach i radosne w Apokalipsie. Bóg pragnie być naszym Bogiem, a my mamy być Jego ludem. Ten temat wszyty w tkaninę Pisma Świętego spełni się zgodnie z Objawieniem 21:3.

I usłyszałem donośny głos od tronu, mówiący: „Oto przybytek Boga jest pośród ludzi, i zamieszka On pośród nich, i będą oni Jego ludem, a sam Bóg będzie pośród nich (NAS)

Odkupieni oddają cześć, ponieważ rozumieją, że są już ludem Jego pastwiska, a On jest ich Bogiem. Prawdziwi czciciele również z niecierpliwością oczekują na ten czas, kiedy zostaniemy zgromadzeni do Niego, aby zamieszkać w Jego obecności na zawsze. Nasz Pan ma być czczony, bo tylko On jest tego godzien.

W wielu naszych rozmowach dotyczących tego, co dzieje się w niedzielne poranki w wielu kościołach, możemy odnosić się do ogólnego wydarzenia jako „nabożeństwa uwielbienia”. Tak naprawdę (świadomie lub podświadomie) dzielimy ją na dwie części. Niektórzy mogą nawet mieć kogoś, kogo nazywają „liderem uwielbienia”, który nadaje kierunek wszystkim wydarzeniom prowadzącym do przesłania, które jest przynoszone przez kogoś, kto nazywa się „kaznodzieją”. Psalm 95:7 daje nam właśnie takie przejście. Proces gromadzenia się razem, dawania wyrazu naszej radości i dziękczynienia, dostrzegania Bożej wspaniałości i uświadamiania sobie Jego wielkiej miłości do nas ostatecznie prowadzi nas do bycia otwartymi na „słuchanie Jego głosu”.

Słyszenie Jego głosu, który pochodzi z proklamacji słowa, jest istotną częścią doświadczenia uwielbienia. Bez słuchania głoszonego słowa możemy stać się jak dzieci Izraela na pustyni, które okazały brak wiary. Wiemy, że „wiara przychodzi przez słuchanie, a słuchanie przez słowo Boże”. Konsekwencją niewiary byłoby to, że nie posłuchalibyśmy wezwania do uwielbienia.

Ostrzeżenie dla tych, którzy nie oddają czci Bogu (Ps 95, 8-11)

Patrząc przez ramię Psalmisty w przeszłość, przypomniał on sobie, że dzieci Izraela zachowywały się w oczach Pana w sposób niedopuszczalny. Zauważmy, że czciciele w tym tekście są napominani, aby nie zatwardzali swego serca. Przytoczone są przykłady „Meribah” i „Massah”. Były to dwa miejsca, w których synowie Izraela zatwardzili swoje serca przed Panem. Testowali Go i próbowali. Co ciekawe, tekst mówi, że zrobili to, „chociaż widzieli moje dzieło”. Ich brak zaufania i kwestionowanie Jego zdolności i mocy były oferowane nawet po zobaczeniu Jego cudownych dzieł. Trudno byłoby wyobrazić sobie kwestionowanie i buntowanie się przeciwko Bogu, który przeprowadził swoje dzieci przez Morze Czerwone na suchej ziemi. Oglądanie tego wydarzenia w dwudziestym pierwszym wieku wydaje się niewiarygodne. Jak ktoś mógłby kwestionować i wątpić w Boga, który ma tak wielką moc? Jednak ile „czerwonych mórz” ten sam Bóg rozstąpił w twoim życiu? Jak szybko zapominamy o wyleczeniu z choroby, o miłości rodziny i przyjaciół, o zbawieniu tak łaskawie nam udzielonym.

Nie oddawanie Mu czci i wybieranie raczej kwestionowania i buntowania się przeciwko Niemu jest nie do przyjęcia i jest właśnie tym, przed czym ostrzega Psalmista. Konsekwencje nie oddawania czci temu Wielkiemu Bogu są dwojakie. Po pierwsze, brak jest wiedzy na temat dróg Bożych. Nierozpoznanie i nieprzestrzeganie Jego dróg to pewna recepta na grzech. Aby podążać Jego drogami, musimy poświęcić czas na poznanie Go. Buntowniczy duch będzie przeszkodą w tym przedsięwzięciu. Po drugie, nie ma odpoczynku. Dzieci Izraela, które były zbuntowane w duchu, nie mogły wejść do pozostałych części Ziemi Obiecanej. Ile razy przegapiamy możliwości odpoczynku w Jezusie, ponieważ jesteśmy zbuntowani w duchu? Prawdziwy czciciel Boga jest bardziej zainteresowany oddawaniem czci Świętemu Bogu niż promowaniem swojego osobistego programu. Prawdziwy czciciel rozumie, że Bóg rzeczywiście zna myśli człowieka. Uwielbienie nie jest tylko danym działaniem, które należy wykonać. Uwielbienie jest serdeczne i prawdziwie ofiarowane Świętemu i wszechwiedzącemu Bogu.

Prawdziwe uwielbienie nie rodzi się z przymusu, lecz z przywileju. Uwielbianie Boga powinno być z radości w naszych sercach z powodu Jego zbawienia. On uczynił dla nas wielkie i potężne rzeczy i nasze uwielbienie Go powinno być z serca dziękczynienia za wszystko, co uczynił. Wielbienie Go z radością i dziękczynieniem jest tym, jak mamy wielbić. Tekst nie wspomina o oddawaniu czci za pomocą hymnów lub chórów pochwalnych. Debata nad takimi kwestiami stała się większa niż uwielbienie świętego Boga. Wiele kościołów są tak zaniepokojeni, jak Go wielbić, że często tracą okazję do uwielbienia. Samolubne i osobiste preferencje przeniknęły do czasu uwielbienia, a lud Boży zaangażował się w debaty na temat stylu uwielbienia i stracił okazję do oddawania czci. Bóg nie jest zainteresowany tym, czy używamy hymnów, chórów pochwalnych czy instrumentów, aby Go chwalić. Powołaniem jest po prostu oddawanie Mu czci.