Termin odnoszący się do pierwszej prawdziwej fali zespołów art punkowych i prawdopodobnie najbardziej wpływowy i popularny ruch w historii art punka. W rzeczywistości, termin „post-punk” jest czymś w rodzaju błędnego określenia, jako że post-punk rozwijał się wraz z i obok klasycznego punka z końca lat 70-tych, a nie po nim, jak sugerowałby przedrostek „post-„.
Korzenie post-punka leżą we wczesnej twórczości Velvet Underground, zespołu z połowy i końca lat 60-tych związanego z artystą Andy Warholem i jednego z pierwszych, który połączył ostry garażowy rock z awangardowymi koncepcjami zapoczątkowanymi przez muzykę klasyczną w XX wieku. Podobnie myślące grupy, które pojawiły się wkrótce potem, takie jak Roxy Music, Hawkwind i ruch Krautrocka, były również ważne, oprócz afroamerykańskich i karaibskich stylów muzycznych, takich jak ostrzejszy funk i soul oraz niektóre rodzaje reggae, w szczególności dub reggae. Niektóre solowe prace artystów takich jak Iggy Pop, David Bowie i Brian Eno również wniosły wiele do rozwoju post-punka.
Post-punk pojawił się zaraz po punku. W Ameryce, zespoły takie jak Talking Heads i Television grały tuż obok bardziej tradycyjnych zespołów punkowych Ramones i The Dead Boys w nowojorskich lokalach CBGB’s i Max’s Kansas City. Również w Anglii Wire i Siouxsie and the Banshees były zespołami o wpływach art rocka, które dzieliły scenę z Sex Pistols i The Damned. Chociaż ruch post-punkowy trwał mniej więcej od 1977 do 1984 roku, jego szczytowe lata przypadły na lata 1978-1981, kiedy to ukazały się klasyczne wydawnictwa takich zespołów jak Joy Division, jednego z najbardziej znanych, przystępnych i popularnych zespołów ery post-punkowej, Mission of Burma, Gang of Four, Bauhaus i Pere Ubu, a także mniej znanych zespołów jak Pylon, the Fire Engines i Metal Urbain, zespołu z Francji i jednej z najbardziej agresywnych grup na całej scenie post-punkowej. Istniała również purystyczna odmiana post-punku znana jako no wave, która rozkwitła w nowojorskim podziemiu na krótki okres w późnych latach 70-tych, po tym jak wiele z oryginalnych klasycznych zespołów punkowych i post-punkowych podpisało umowy z dużymi wytwórniami lub rozpadło się.
Post-punk skończył się około 1984 roku, kiedy większość wiodących artystów albo się rozpadła, albo zwróciła się ku tworzeniu bardziej komercyjnej muzyki, choć w subtelny sposób jego wpływ przeniknął do niezliczonych zakątków muzyki popularnej i świata kultury młodzieżowej. Przystępne grupy o post-punkowych korzeniach, takie jak R.E.M. i U2, stały się bardzo popularne niemal powszechnie i pozostają takie do dziś, a bardziej popowe utwory między innymi Talking Heads, New Order i Devo są uważane za ważną część krajobrazu popkultury wczesnych lat 80. Goth jest prawdopodobnie najbliższy subkulturowemu frontowi początkowego ruchu post-punkowego, ponieważ death rock przejął wiele z ponurego, bardziej nastrojowego post-punka, takiego jak Joy Division, Siouxsie and the Banshees czy The Cure. Progresywny duch i brzmienie prawie całego post-punka zostało wskrzeszone w późnych latach 80-tych i 90-tych w ruchu post-hardcore, hard-edged art punk grany przez muzyków początkowo wciągniętych w muzykę przez hardcore punk, którzy od tego czasu stali się rozczarowani tą ograniczoną formą. Podobnie jak goth do pierwotnego post-punka, emo powstało jako subkulturowy front dla post-hardcore. Wreszcie, ruch na dobre i na złe nazwany odrodzeniem post-punka na początku tej dekady dostarczył jednych z najbardziej ekscytujących i innowacyjnych utworów nowego tysiąclecia.