” CARYN E. NEUMANN

Tłumik jest próbą stłumienia dźwięku za pomocą mocowania do broni palnej. Ogólnie rzecz biorąc, sześć do dwudziestu cali stali, tytanu lub stopu aluminium dodatek lufy zaprojektowany do pracy z konkretną bronią, tłumiki zostały również skonstruowane z innych materiałów, takich jak plastikowe butelki po napojach. Nazywane „szepczącą śmiercią”, urządzenia te dają strzelcowi możliwość uderzenia w cel z mniejszym ryzykiem bycia zauważonym. Wbrew powszechnemu wyobrażeniu, tłumiki nie tłumią całkowicie dźwięku broni, ale zmniejszają błysk kagańca, redukują hałas w kagańcu i zmniejszają odrzut poprzez opóźnienie ulatniania się gazów z lufy broni palnej. Generalnie nielegalne dla osób fizycznych do posiadania w większości części świata, tłumiki cieszyły się ogromną popularnością wśród szpiegostwa i sił bezpieczeństwa.

Pomysł tłumika jest stary, z rusznikarzami eksperymentującymi z różnymi konstrukcjami do wyciszania broni od XIX wieku. Pierwszym człowiekiem, który z powodzeniem opracował i wprowadził na rynek tłumik był Hiram P. Maxim, syn podobnie nazwanego wynalazcy karabinu maszynowego. W 1908 roku Maxim opracował tłumik, który opóźniał uwalnianie gazów, ale nie wprowadził broni na rynek, dopóki nie wprowadził kilku poprawek. Maxim Model 1909, wypuszczony na rynek w roku swojej nazwy, stał się pierwszym skutecznym tłumikiem wprowadzonym na rynek, ale Maxim Model 1910 stał się najszerzej rozpowszechnionym tłumikiem w Stanach Zjednoczonych dzięki wykorzystaniu konstrukcji off-center, która pozwalała na używanie go z

oryginalnymi celownikami broni. Choć wojskowa wartość tłumików szybko stała się oczywista dla wielu obserwatorów, Maxim miał na celu jedynie wyeliminowanie zanieczyszczenia hałasem. Wielu pierwszych nabywców tłumików wykorzystywało je do strzelania do celu w piwnicach i na podwórkach, aby odgłos wystrzału nie przeszkadzał innym. Tłumiki znalazły również rynek zbytu w walce z szkodnikami. Wiele tłumików jest nadal sprzedawanych w celu eliminacji szczurów, nie tyle po to, by zaskoczyć gryzonie, ale by uniknąć problemów z public relations związanych ze strzałami oddawanymi w gęsto zaludnionych obszarach.

Mimo globalnego marketingu firmy Maxim, żadne narodowe siły zbrojne nie wykorzystywały tłumików na szeroką skalę aż do II Wojny Światowej. Maxim Model 1912 był pierwszym masowo sprzedawanym tłumikiem zaprojektowanym specjalnie do celów wojskowych. Stworzony do użytku z popularnym karabinem Springfield, donośność broni została zredukowana, ale nie udało się zmniejszyć huku sonicznego pocisku. Przelot pocisku brzmiał jak ktoś rozdzierający prześcieradło, dopóki pocisk nie minął stałego obiektu, jak drzewo, co powodowało emisję dużego trzasku. Model 1912 nie został sprzedany żadnemu rządowi w dużych ilościach, być może z powodu notorycznej konserwatywności planistów wojskowych w tej epoce, ale znalazł kilku nabywców. Armia Stanów Zjednoczonych zakupiła kilka sztuk broni, która miała być używana przez strzelców wyborowych do cichego zabijania posterunków na dalekich dystansach, co umożliwiało przeprowadzanie ataków z zaskoczenia. Tłumiki zostały najwyraźniej użyte w Meksyku w kampanii przeciwko Pancho Villi, ale ponieważ armii nie udało się powstrzymać Villi, skuteczność tłumików jest nieco wątpliwa. Podczas I wojny światowej firma Maxim produkowała tłumiki w kalibrach od .22 do tych wystarczająco dużych dla karabinów maszynowych. Eksperymentalny model wyciszył czterocalowy pocisk artyleryjski. Snajperzy nadal jednak byli głównymi użytkownikami tłumików, a ci używali wyłącznie karabinów. Niemcy eksperymentowali z wyposażonym w tłumik pistoletem Luger, ale broń ta uległa uszkodzeniu mechanicznemu, jak również miała zbyt wysoki poziom hałasu. W latach powojennych zainteresowanie tłumikami zmalało, a firma Maxim wstrzymała ich produkcję w 1925 roku.

W latach międzywojennych tłumiki nie zdołały znaleźć znaczącego rynku zbytu w żadnej ze światowych sił zbrojnych. Wojsko amerykańskie przeprowadziło szereg prób z tłumikami, ale ostatecznie uznało, że broń ta nie nadaje się do użytku bojowego. Pomimo wyciszonego wystrzału, znaczny hałas powodowany przez ruch części broni pozwalał obserwatorom na łatwe zlokalizowanie nieporęcznej broni. Choć nie nadawały się do normalnego użytku wojskowego, tłumiki spodobały się agencjom wywiadowczym i organizacje te kontynuowały eksperymenty z tą bronią. Biuro Służb Strategicznych Stanów Zjednoczonych (OSS), nowo utworzone, aby pomóc w walce podczas II wojny światowej, zmodyfikowało pistolet maszynowy Thompson z tłumikiem skonstruowanym przez Chrysler Corporation. Pistolet okazał się zbyt głośny, aby nadawał się na tłumik, a także bardzo podatny na zacięcia w warunkach polowych. OSS wolała wyposażyć swoich agentów w wyciszoną wersję pistoletu M3 oraz karabinek M1 kalibru 30. Centralna Agencja Wywiadowcza, następczyni OSS, używała wyciszonego pistoletu wojskowego High Standard HD. Francis Gary Powers, pilot samolotu zwiadowczego U-2 zestrzelonego nad Związkiem Radzieckim w 1960 roku, miał przy sobie wyciszony pistolet HD, gdy został schwytany. Na całym świecie Welrod stał się bronią pierwszego wyboru. Jeden z niewielu tłumików zaprojektowanych specjalnie do cichych i tajnych operacji, ten brytyjskiej konstrukcji pistolet był produkowany w kalibrach .32 ACP, 9mm i .45 ACP.

Podczas strzelania z broni standardowej, należy stosować pewien rodzaj ochrony słuchu, w przeciwnym razie może dojść do czasowej utraty słuchu. Zatyczki i nauszniki zmniejszają poziom hałasu, ale również sprawiają, że znacznie trudniej jest usłyszeć ruch. Tłumiki znacznie ułatwiają lokalizowanie i ostrzeliwanie wielu celów, i ten czynnik wyjaśnia rosnącą popularność tej broni. Po II wojnie światowej, tłumiki były coraz częściej używane w warunkach bojowych. Tłumik dezorientuje osobę, do której się strzela, poprawia celność strzelca poprzez tłumienie niepokojącego błysku, hałasu i odrzutu, a wreszcie daje strzelcowi poczucie pewności, że nie zostanie wykryty. M3A1, ulepszona M3, stała się popularna w różnych punktach zapalnych na świecie, takich jak Grecja, Afryka, Palestyna i Ameryka Południowa, ponieważ na tej taniej i łatwej w budowie broni zazwyczaj można było polegać. W latach 50. siły alianckie, jak również brytyjscy komandosi, używali brytyjskiego Stena MKIIS w wojnie koreańskiej. W czasach Wietnamu, Stany Zjednoczone stworzyły wojskową wersję półautomatycznego karabinka Ruger 10-22, który był często używany. W ostatnich latach wojskowi snajperzy używali w walce wielu różnych marek karabinów, choć AK-47 pozostaje szczególnie popularny.

Opracowanie wyjątkowo skutecznego tłumika było skomplikowane z powodu wielu czynników. Hałas powstający przy wystrzale z broni palnej składa się z trzech elementów: 1) dźwięki wydawane przez ruch części broni; 2) trzask pocisku przechodzącego przez atmosferę z prędkością przekraczającą prędkość dźwięku; oraz 3) uwolnienie gazów pod wysokim ciśnieniem wyrywających się z lufy. Tłumiki odnoszą się tylko do ostatniego problemu, chociaż użycie ciężkiego pocisku poddźwiękowego zamiast pocisku o dużej prędkości znacznie zwiększa tłumienie dźwięku. Pociski o dużej prędkości wytwarzają własny hałas podczas przemieszczania się w powietrzu poza tłumikiem, a zastąpienie ich wolniejszym pociskiem spowolni przejście pocisku przez powietrze, redukując w ten sposób hałas balistyczny. Tłumiki, które strzelają zwykłą amunicją naddźwiękową są tylko trochę cichsze niż te bez tłumików. Amunicja poddźwiękowa ma mniejszą moc niż zwykła amunicja, przez co jest skuteczna tylko na krótszych dystansach, do 200 metrów. Tłumiki mogą być dołączone do większości broni palnej, ale najlepiej sprawdzają się jako elementy specjalnie skonstruowanych lub zmodyfikowanych pistoletów.

Tłumiki są obecnie produkowane dla prawie każdej broni palnej, od w pełni automatycznych pistoletów maszynowych do karabinów bolt-action z dużym otworem, a popularność tych broni będzie prawdopodobnie rosła. Tłumiki ułatwiają rozpoznanie wroga, łatwiej do niego strzelać i trudniej go wykryć. Szczególnie przydatne w walce partyzanckiej, a także w tajnych operacjach i egzekwowaniu prawa, tłumiki dźwięku stały się standardowym wyposażeniem agentów wywiadu i sił bezpieczeństwa.

” DALSZA CZYTELNIA:

KSIĄŻKI:

Truby, J. David. Silencers, Snipers and Assassins: An Overview of Whispering Death. Boulder, CO: Paladin Press, 1972.

White, Mark. On the Control of Silencers, Interpol: The International Criminal Police Organization. Washington, D.C.: Government Printing Office, 2002.

SEE ALSO

Assassination Weapons, Mechanical
CIA (United States Central Intelligence Agency)
Espionage
Intelligence Agent
OSS (United States Office of Strategic Services
U-2 Incident

.