Personalne uwagi humorystyczne mogą być unikane w niektórych rozmowach z obawy przed wprowadzeniem i wzmocnieniem niepożądanych założeń. Dokuczanie innym i humor skierowany do samego siebie są być może najbardziej narażone w tym względzie. Jeśli uczestnicy nie znają się dobrze, przekomarzanie się, które miało być żartem, może być odebrane jako obraza, a uwaga skierowana do samego siebie może być odczytana jako wyznanie. Kiedy humor nie jest oczekiwany, mówcy mogą być zmuszeni do polegania w większym stopniu na wskazówkach prezentacyjnych, takich jak wcześniejszy humorystyczny kontekst lub przesada, by zaznaczyć humorystyczny zamiar lub udawanie.

Badaliśmy zróżnicowanie humoru w rozmowach w 59 transkrypcjach naturalnie występujących rozmów grup przyjaciół tej samej i mieszanej płci. Sprawdzaliśmy w szczególności, czy mówcy są mniej skłonni do prezentowania wysokokosztowych form humoru, takich jak autocelowanie i dokuczanie, w kontekstach, w których rozpoznanie pretensji przez słuchacza byłoby stosunkowo niskie, tj. dokuczanie mężczyznom przez kobiety i kobietom przez mężczyzn w interakcjach między osobami różnej płci. W grupach mieszanych – w porównaniu z grupami tej samej płci – europejskoamerykańscy mężczyźni mniej dokuczali i częściej wygłaszali kierowane do siebie dowcipy, a europejskoamerykańskie kobiety więcej dokuczały, ale opowiadały mniej humorystycznych historii o sobie. Wyolbrzymianie jako sposób sygnalizowania humoru występowało w kierowanych do siebie dowcipach zarówno mężczyzn, jak i kobiet, a także w dokuczaniu przez kobiety w grupach mieszanych i przez mężczyzn w grupach wyłącznie męskich. Ryzykowny humor w grupach mieszanych częściej pojawiał się jako kontynuacja wcześniejszego klucza humorystycznego. Nasze wyniki wyjaśniamy w kategoriach oczekiwań dotyczących ról płciowych związanych z agresją, władzą i ujawnianiem siebie, jako że odnoszą się one do interpretacji humoru w rozmowie.