Recent media coverage of Victory in the Pacific Day has highlighted the way Indigenous peoples of the Pacific remain invisible in our public memory of the Pacific War. We sometimes recall the deeds of the so-called „Fuzzy Wuzzy Angels” of Papua New Guinea. Ale szerszy wpływ wojny na wyspiarskie światy Pacyfiku powinien być również częścią naszej zbiorowej pamięci.

W 1941 roku, duża część Pacyfiku była pod jakąś formą kolonialnej lub zewnętrznej władzy. Sztywne zasady utrzymywały ogromne dystanse społeczne między panami kolonialnymi a ludnością rdzenną w wielu koloniach Pacyfiku. Australijska broszura rządowa, „You and the Native”, na przykład, doradzała alianckim żołnierzom w Nowej Gwinei, aby „utrzymywali swoją pozycję lub pozę wyższości”. Nigdy nie „zniżaj się do jego poziomu”, radził, i „bądź panem”.

Gdy wybuchła wojna, alianckie i japońskie dowództwo traktowało wyspiarzy z Pacyfiku jako tubylców terytoriów kolonialnych. Ich wyspy, uprawy, plantacje i ciała były szeroko wykorzystywane do wspierania wysiłku wojennego, z niszczącymi rezultatami. Ale Wojna na Pacyfiku nie była tylko opowieścią o stratach, była to również opowieść o transformacji i odbudowie na skalę, która zasługuje na upamiętnienie.

Wojna przyniosła zniszczenia wyspom Pacyfiku

Po wybuchu wojny japońskie siły cesarskie szybko przemieszczały się w dół zachodniego brzegu Pacyfiku. W ciągu kilku miesięcy wyspy Nowa Gwinea, Nowa Brytania, Bougainville i część Brytyjskich Wysp Salomona zostały pochłonięte przez wojnę.

Aby zrobić miejsce dla pól bitewnych i baz japońskich i alianckich, wioski, gospodarstwa, a czasem całe populacje wysp zostały przeniesione. Ludność Mavea w Vanuatu, na przykład, został przeniesiony przez aliantów, aby zrobić miejsce na ćwiczenia cel.

Potrzeby pracy wojny były ogromne i niezliczone tysiące wyspiarzy Pacyfiku zostały zaciągnięte jako robotników. W samej Nowej Gwinei, August Kituai oszacował, że praca co najmniej 40,000 mężczyzn i kobiet wspierała wysiłek wojenny.

Jako robotnicy, wyspiarze z Pacyfiku również zostali przeniesieni. Palauańczycy zostali wysłani do Rabaul, Nauruańczycy do Truk i Kiribati, a Pohnpeidzi na wyspę Kosrae. Pracowali jako robotnicy, ale także jako uzbrojeni zwiadowcy, strażnicy wybrzeża i żołnierze w regimentach wyspiarskich obok wojsk alianckich i japońskich.

Do 1942 roku alianci zatrzymali japoński postęp na południe dzięki intensywnym bitwom powietrznym i lądowym na wyspie Guadalcanal na Wyspach Salomona. Jako wskaźnik skali, w ciągu sześciu miesięcy japońscy i alianccy polegli przewyższali liczebnie całą tubylczą populację 15 000 o dwa do jednego.

Dla mieszkańców przybrzeżnych wiosek na Guadalcanal i wokół niego, ich morze stało się toksyczne, ponieważ zmarli, a także pozostałości oleju i gruzów z wojny morskiej i powietrznej, wylały się na ich plaże.

W 1943 roku Alianci dokonali skoku na północ, próbując przerwać linie zaopatrzenia do japońskich baz na wyspach. Celem było zmuszenie Japończyków do odwrotu. Gdy ich zapasy wyschły na Nowej Gwinei i Bougainville, a także na Kosrae, Guam i Palau, dziesiątki tysięcy japońskich żołnierzy oparło się na rdzennych mieszkańcach, by zdobyć pożywienie.

Gdy gospodarstwa nie były w stanie nadążyć, wszyscy pogrążyli się w długotrwałym głodzie. Na Kosrae, robotnicy z Kiribati przetrwali na liściach ziemniaków. Na Bougainville żołnierze odnotowali jedzenie trawy i pędów drzew, aby przeżyć. Relacjonując z obozu alianckiego na Bougainville 25 maja 1945 r., Ellesmere Guardian odnotował stały strumień „wycieńczonych tubylców”, którzy byli „zwykłymi szkieletami” wyłaniającymi się z dżungli w poszukiwaniu schronienia.

Alianci ostatecznie „wyzwolili” okupowane przez Japończyków wyspy w Mikronezji za pomocą brutalnej podwójnej kampanii odcinania dostaw i przeprowadzania masowych nalotów bombowych. Nie mając gdzie się ewakuować, rdzenna ludność była wielokrotnie bombardowana, bombardowana i głodzona wraz z Japończykami.

Na wielu wyspach, w tym Chuuk, Pohnpei i Palau, te naloty bombowe pozostawiły krajobraz całkowicie zniszczony. Gdzie indziej na Wyspach Salomona, Nowej Gwinei i Bougainville, wioski i gospodarstwa wzdłuż całych żyznych pasów ziemi zostały zrujnowane i opuszczone po zakończeniu wojny.

Prawdopodobnie nie jest możliwe wyliczenie pełnego wpływu wojny na Pacyfiku. W samej Nowej Gwinei, Douglas Oliver zasugerował, że co najmniej 15 000 cywilów zginęło w ogniu krzyżowym.

Bombardowanie lotnicze i morskie również pozostawiło dziesiątki tysięcy ludzi przesiedlonych, zaginionych i nieuznanych. The New York Times doniósł 2 września 1944 roku, że 60 000 wciąż było zaginionych w południowych obszarach górskich Bougainville, podobnie jak tysiące na Guam i w byłych mandatach japońskich. To gumowe liczby, ale wskazują na skalę zniszczeń wojny, której Wyspiarze nie wywołali.

No going back: the postwar transformation

Although colonial administrations expected life in the Pacific territories could go back to business as usual after 1945, it could not. Poza zniszczonym krajobrazem fizycznym, zmienił się wewnętrzny teren świadomości ludzi.

Choć wojna przyniosła bezprecedensową przemoc, dała również dostęp do świata, który ostro kontrastował z przedwojennymi porządkami kolonialnymi. W ciągu tygodni i miesięcy Pacyfik został zalany ładunkami związanymi z wojną, ponieważ budowano lotniska, drogi, szpitale i infrastrukturę telekomunikacyjną.

W Vanuatu i na Wyspach Salomona, kanały radiowe po raz pierwszy nadawały muzykę, światowe kroniki filmowe i rozrywkę. Alianci zbudowali kina i sale taneczne oraz tak wiele infrastruktury towarzyszącej, że nowe miasta wyrastały w ciągu kilku miesięcy. Zostało to zestawione z względnym zaniedbaniem i konserwatyzmem administracji kolonialnej.

W przeciwieństwie do znojnej pracy na plantacjach, którą wielu wyspiarzy melanezyjskich wykonywało w okresie kolonialnym, na wojnie pracowali z krótkofalówkami, oglądali radary w akcji, jeździli ciężarówkami, samochodami i motocyklami, obsługiwali centrale telefoniczne i ciągnęli druty telefoniczne, kładli tory kolejowe, budowali drogi i obsługiwali nadzwyczajne ilości ładunków, które docierały do doków na Pacyfiku.

W czasie wojny, Wyspiarze Pacyfiku również doświadczyli japońskiego dowództwa i pracowali obok i często w przyjaźni z białym alianckim personelem obsługi. Widzieli afroamerykańskich żołnierzy, którzy, choć segregowani, nosili te same mundury i jedli to samo jedzenie, co biali. Dla wielu to całkowicie zresetowało stosunki rasowe.

Wojna na Pacyfiku rozegrała się jako wojna kolonialna na Pacyfiku. Była brutalna dla nie walczących cywilów na jej drodze, a jej wpływ uosabiał dehumanizującą zdolność zarówno wojny jak i kolonializmu.

Ale ludzkie interakcje między miejscowymi a japońskimi i alianckimi żołnierzami zmiotły również sztywne zasady kolonialnej przeszłości starego świata. Położyło to podwaliny pod dłuższy proces dekolonizacji. Jest to historia, o której należy pamiętać, gdy upamiętniamy wojnę na Pacyfiku.

.