W średniowieczu, kiedy po raz pierwszy zaczęliśmy poważnie podchodzić do własności i prawa, mieliśmy dwie szerokie kategorie spraw: sprawy dotyczące osoby i sprawy dotyczące samych rzeczy. Podobnie jak w przypadku większości poważnych spraw w tamtych czasach, wszystkie stosowne sprawy były prowadzone po łacinie. Mieliśmy sprawy in personam i sprawy in res.

Sprawy in personam, mówiąc najogólniej, dotyczyły osób i ich własności. Gdybym uderzył cię w nos, to byłaby to sprawa in personam. Gdybym ukradł ci kozę, to też byłaby sprawa in personam, bo to twoja koza, zobacz.

Ale co jeśli spaliłbym dom, w którym mieszkałeś? To nie jest twój dom. Dom należy do twego pana; ty jesteś tam tylko lokatorem. Więc to nie może być sprawa osoby. To musiało być coś innego, sprawa in res. Sprawa rzeczy samej w sobie.

Przesuńmy się o tysiąc lat do przodu, mniej więcej, i oto jesteśmy. Nadal uważamy ziemię i rzeczy związane z ziemią (jak domy), aby być z siebie. Nazywamy je nieruchomościami, ponieważ termin ten jest etymologicznym bezpośrednim potomkiem łacińskiego res, późnołacińskiego realis, francuskiego reel i wczesnonowożytnego angielskiego real.

.