Ale chociaż Europa mogłaby przetrwać za panowania Napoleona, pojawia się jednak pytanie, czy jego następcy byliby w stanie utrzymać kontrolę i mieć charyzmę, aby utrzymać Europę razem. Pojawia się również pytanie, czy rodzina Napoleona będzie miała taką samą wizję i samozadowolenie, by pozostać drugim bananem po Napoleonie I. Niektórzy mogą próbować przejąć tron europejski i umieścić siebie i swoje frakcje u władzy nad całą Europą. Dodatkowo, mogą istnieć dynastie i potęgi w Azji, wewnątrz Europy, a także wygnani królewicze i nienapoleońska Europa rozgoryczona Bonapartami i starająca się odzyskać swoje królestwa i doprowadzić do końca Europy.

Tak jak ja to widzę, to imperium nie trwałoby długo; do jesiennych lat Napoleona I, pęknięcia zaczęłyby się formować w Imperium Napoleońskim. Pierwsze z nich pochodziłyby z dworu, gdzie rywalizujący ze sobą członkowie rodziny Napoleona zaczęliby próbować przejąć tron i osłabić podstawy dynastii. Napoleon II ginie z rąk zamachowca, wraz z kilkoma najbliższymi mu osobami w kolejce do tronu. Inni krewni cesarza również próbują wykorzystać ruchy nacjonalistyczne w swoich królestwach, aby spróbować oderwać się od cesarza, ale zostają natychmiast stłumione i na razie przywraca się stabilność. Te słabości są zauważane przez wrogów rodziny Bonaparte, jak również przez grupy nacjonalistyczne w Europie.

W XIX wieku te pęknięcia będą się poszerzać, a wrogowie zaczną się powiększać. Romanowowie rozpoczęli uderzenia z Królestwa Syberii i przez Ural, aby odzyskać zachodnią Rosję. W tym samym czasie Osmanowie dostrzegliby słabość Europy i ruszyliby na zachód, by odzyskać Egipt pod swoją kontrolą. Rosjanie i Osmanie skłoniliby wtedy Polaków do rozpoczęcia powstań w Księstwie Warszawskim i odzyskania polskiej niepodległości. Równocześnie Prusy, Konferencja Niemiecka, Włochy, Wielka Brytania, Hiszpania, Holandia i Portugalia dostrzegają ten moment i próbują wykorzystać go do wzniecenia powstań w celu odzyskania niepodległości od Europy. Wojska napoleońskie zostają wysłane do stłumienia powstań, ale nie są w stanie stłumić powstania angielskiego, a rewolucja niemiecka okazuje się zbyt wielka dla sił Napoleona. Do połowy XIX wieku Konferencja Niemiecka i Prusy uzyskały autonomię w Europie, podczas gdy Anglia stała się niezależna i zawarła sojusz z Królestwem Syberii, Ottomanami, Księstwem Warszawskim, Hiszpanami i Portugalczykami, tworząc zjednoczony front przeciwko Imperium Europejskiemu (przepraszam za niekonsekwencję w nazwie…). We Włoszech nacjonaliści wzniecili powstania w Królestwie Włoch i Neapolu przeciwko rządom napoleońskim. Józef Bonaparte w Neapolu próbował użyć swojego oddziału armii napoleońskiej do obrony tronu, ale skończyło się na wyczerpaniu jego nadwyrężonych sił. W Królestwie Włoch na północy, Eugeniusz de Beauharnais ogłosił się królem, ale potem stworzył rywala dla Józefa, który wywołał włoską wojnę o sukcesję między Neapolem a Włochami Beauharnais. Wojna domowa osłabia oba królestwa i daje Domowi Savory na Sardynii możliwość przejęcia władzy i ogłoszenia włoskiej niepodległości od Europy. To natychmiast skłania armię europejską do wkroczenia do akcji, prowadząc do katastrofalnej kampanii we Włoszech, która jeszcze bardziej osłabia europejskie imperium.

Fiasko Włoch daje aliantom możliwość uderzenia, a armie Romanowów przebijają się ze wschodu i odzyskują zachodnią Rosję z powrotem od Europy. Polscy rewolucjoniści dokonują zamachu na europejską marionetkę w Warszawie i zaczynają naciskać na zewnątrz, by odzyskać polskie ziemie pod sztandarem Republiki Polsko-Litewskiej. W panice, rząd europejski próbuje zebrać kontrrewolucyjną gwardię ze swojego dominium, ale zamiast tego podburza nacjonalistów w całej Europie i daje Konferencji Niemieckiej i Prusom szansę na oderwanie się od Europy. Utrata ziem niemieckich oznacza koniec Europy, ponieważ teraz ziemie zachodnie i wschodnie są podzielone. Niemiecka niepodległość daje również Habsburgom w Austrii pomysł na uzyskanie austriackiej niepodległości. Franciszek Józef wykorzystuje chaos, aby to zrobić i zdobywa niepodległość Austrii. Pod koniec XIX wieku Europa została utracona, co potwierdza się jeszcze bardziej, gdy Hiszpania i Portugalia zdobywają niepodległość, a francuscy nacjonaliści rozpoczynają rewolucję. W latach 70. XIX w. rząd napoleoński rezygnuje z władzy, co ostatecznie kończy napoleońską Europę.