Przebudzenie duchowe nie jest czymś, co możemy sprawić, że się wydarzy,

a nawet nie mamy nad tym żadnej kontroli. Jest to proces prowadzony przez czystą łaskę.

◦◦◦◊●◊●◊●◊◦◦◦

Q: Maria, Historia o twoim duchowym przebudzeniu jest co najmniej wzmacniająca. Mówią, że próbowanie neguje (próbowałaś intensywnie przez 15 lat) samo w sobie…nie powinno być żadnej walki itd.

M: Nie, nie próbowałam intensywnie. Nie byłem nawet zainteresowany duchowym przebudzeniem czy oświeceniem, byłem zainteresowany otrzymywaniem tego, co chcę, manifestowaniem życia moich marzeń i tym wszystkim, sukcesem i stawaniem się bogatym i zamożnym etc., i wierzyłem w to wszystko w 100%, nawet pisałem o tym książki. (O prawie przyciągania i mocy umysłu).

To było to, czym byłem intensywnie zainteresowany (jak również inne rzeczy związane z rozwojem duchowym i new age itp.) – w uwierzeniu, że jestem twórcą i kontrolerem swojego życia, i robiłem to z wielką pasją. Nigdy nie miałem żadnych wątpliwości co do godności czy czegokolwiek, wiedziałem, że jestem godzien najlepszego z najlepszych, więc szedłem na całość.

W międzyczasie proces duchowego przebudzenia był czymś, przez co również przeszedłem, jak również proces śmierci ego; wszystkie one były ze sobą splecione, i dopiero z perspektywy czasu widzę, jak doskonale wszystko było zaaranżowane i że każdy kawałek tego był konieczny.

Ale żeby się 'przebudzić’, gdybym tego spróbował, nie. Nie wybrałem tego, to ono wybrało mnie.

Nie w sposób „jestem specjalną, wybraną osobą”-way, ale w sposób „to jest całkowicie nie to, co chciałem lub nawet wyobrażałem sobie, że może się zdarzyć”, i były czasy w moich najtrudniejszych procesach, że przeklinałem, że to mi się przytrafiło, że nawet tego nie chciałem i teraz byłem na to skazany.

Ale oczywiście te duchowe napady złości i drgawki zdarzały się tylko wtedy, gdy chrupanie ego stawało się tak dotkliwe, że myślałem, że już dłużej nie wytrzymam. Czułem czystą wściekłość za to, że to cholerne przebudzenie mi się przytrafiło, jak również głęboką rozpacz, bezsens i beznadzieję czasami w przeszłości. Nie wybrałem tego w ogóle.

Ale teraz jestem wdzięczny za to, oczywiście, i chętnie przeszedłbym przez to wszystko ponownie, jeśli byłoby to konieczne!

Piękne i wspaniałe doświadczenia, które miałem, były również czymś, co po prostu się wydarzyło, nie moja produkcja w ogóle, to nie jest coś, co możemy sprawić, że się wydarzy, to po prostu się dzieje.

I wglądy, mądrość, inspiracja, … rzeczy takie jak te nie mogą być stworzone przez umysł.

Miałem duchowe doświadczenia przez całe moje życie i zawsze wiedziałem, że nie jestem ich kontrolerem (one zawsze po prostu się zdarzały, ni stąd ni zowąd), więc nawet nie myślałem, że mogę je stworzyć, wiedziałem, że nie mogę, więc zainteresowanie „próbą” zrobienia któregokolwiek z tych doświadczeń nigdy nie było pragnieniem, to było po prostu coś, co wydarzyło się samo z siebie i zawsze była część mnie, która była bardzo zrelaksowana i – nie wiem, jakiego słowa użyć – dojrzała być może, na ten temat. Głęboka świadomość duszy.

Miałem na myśli to, że nie byłem skłonny robić z tego wielkiej sprawy, rzadko dzieliłem się nimi z innymi itp.

W pewien sposób czuliśmy się „normalni”, chociaż oczywiście nie byli, patrząc na to tylko z ludzkiej perspektywy.

Historie, którymi podzieliłem się tutaj na mojej stronie internetowej, to tylko mały kawałek wszystkiego, co się działo. Niektóre z nich były zbyt osobiste, by się nimi dzielić, zbyt surowe, jeśli pozwolisz, i zbyt trudne, by nawet opisać je słowami. Próbowałem czasami przekazać to słowami, ale potem zdecydowałem się nie publikować artykułów, ponieważ słowa nie były wystarczające, aby opisać piękno tego, nawet gdy łaska była sroga.

Prawdy nie da się opisać słowami i nie da się jej nauczyć. (Tylko wskazana).

I jest to proces przemiany, który wciąż trwa i prawdopodobnie będzie trwał przez całe moje życie, nie mogę tego wiedzieć. Myślę, że zawsze będę pogłębiał to przebudzenie, nie widzę siebie kiedykolwiek w punkcie, w którym mógłbym powiedzieć, że skończyłem, albo że dotarłem czy coś. Ale oczywiście nie mogę tego wiedzieć.

Pamiętam jednak, że jako dziecko myślałem, że to moje ostatnie życie i zaczynam rozumieć, co teraz przez to rozumiałem. Nie wiedziałam, albo może dziecko-ja wiedziałam, ale teraz, jako wkrótce 40-letnia kobieta, teraz zaczynam widzieć co to znaczy, ale to nadal jest całkowicie i całkowicie poza moją kontrolą, i nie mam żadnego interesu w kontrolowaniu czegokolwiek z tego.

Jestem zdecydowanie tu i teraz, nie mam żadnego interesu w tym, aby wiedzieć lub kontrolować, co przyniesie następna chwila (nie mam żadnych własnych planów ani celów na przyszłość, reaguję tylko z mojego serca na tę chwilę i mówię „tak” temu, co intuicyjnie czuje się dobrze), interesuje mnie tylko ta chwila, a wszelkie plany, które robię, są czysto praktyczne, nie po to, aby coś zdobyć lub osiągnąć. Nie ma nic do osiągnięcia.

Q: Zastanawiam się dla większości ludzi, czy tak wiele wysiłku i bólu musi być wydatkowane zanim my (ego?) będziemy uwarunkowani wystarczająco, aby zrezygnować i pozwolić odejść?

M: Ego musi zostać porzucone; ono JEST uwarunkowanym „ja”, nie musi być szkolone do niczego, po prostu zobaczone za to czym jest i zniknie.

Ból i cierpienie pochodzi z tego, że mylimy się, że jesteśmy osobą, która jest oddzielona od świata, że jesteśmy cierpiącym.

Małe „ja” i moje pragnienia, moje życzenia, moje to, moje tamto.

Nie jesteśmy tą osobą, i do tego właśnie prowadzi nas proces duchowego przebudzenia.

To jest bardzo trudne dla ludzi, aby poddać się osobie, którą myślą, że są, i nie będzie to zrobione przez siłę woli, ale przez prawdziwe poddanie się.

To nie jest wybór per se, aby powiedzieć „Puszczam małe ja”, ponieważ kto to mówi? Małe ja mówi to, ego próbuje pozbyć się siebie!

Duchowe poddanie się jest czymś, co dzieje się, gdy mamy dość walki.

Prawdziwe poddanie się oznacza puszczenie wszystkiego, i to obejmuje fałszywe ja, ale to jest często ostatnia rzecz, która odchodzi i najtrudniejsza część puszczenia.

Na początku puszczanie jest niedojrzałym puszczaniem; jest wiara, że jeśli puszczę moje życzenia i pragnienia, jeśli oddam je Bogu, że tak powiem, to Bóg je spełni.

To nie jest w ogóle puszczanie, ale zazwyczaj od tego wszystko się zaczyna.

Po zmieniającym życie doświadczeniu duchowego przebudzenia ego nadal tam będzie, w tle, ale identyfikacja z nim nie jest już tam.

Jest też proces po duchowym przebudzeniu i nadal pozostają we mnie resztki ego, więcej pogłębiania i integracji, nad którą nie mam żadnej kontroli.

Tam właśnie leży prawdziwa wolność, w rzuceniu się w ogień ze wszystkim, co macie i pozwoleniu sobie na bycie przekształconym przez samo Życie, na pozwolenie sobie na bycie całkowicie pochłoniętym przez Prawdę. To jest właśnie wolność. Wiedząc, że nie możesz mieć o niczym pojęcia, że nie jesteś tym, który w ogóle prowadzi.

Q: Czy kiedykolwiek polecono ci uzdrowić kogoś poprzez „doprowadzenie go do punktu odpuszczenia”?

M: Mam doświadczenie w pracy uzdrowicielskiej, ale w procesie duchowego przebudzenia wszystkie te zainteresowania odpadły, nie są już dla mnie istotne. Nie ma kogoś do uzdrawiania, nie ma nic złego w prawdziwym ja, prawdziwy ty jest już cały i doskonały.

Ludzie dorastają myśląc, że nie są wystarczający, że muszą stać się kimś, że muszą dostać się gdzieś lub zdobyć coś zanim poczują się kompletni i pełni, podczas gdy ich prawdziwe ja jest tutaj, już kompletne.

Za i przed zasłonami fałszywego ja, ego, wyobrażonej osoby, którą ludzie zostali uwarunkowani, aby wierzyć, że są, poza wszystkimi myślami, przekonaniami i koncepcjami; tam jest nasza prawdziwa natura.

Prawdy nie można znaleźć w umyśle. Wszystko, czego się nauczyliśmy, musi odejść, wszystko, czym myślimy, że jesteśmy, nie jest. To, czym jesteśmy, nie może być wypowiedziane słowami. To musi być odkryte i zrealizowane bezpośrednio przez każdego i każdego dla siebie.

Ciało może potrzebować uzdrowienia w pewnym momencie życia, ale osoba; nie. To znaczy, ciało może zachorować, oczywiście, i powinno być zadbane, jeśli tak się stanie.

Umysł może potrzebować uzdrowienia (jak w psychoterapii itp.), ale my nie jesteśmy umysłem i nie mam tam mojej tożsamości.

Tak długo jak osoba myśli, że jest osobą, wtedy uzdrowienie umysłu może być istotne, ale aby poznać Prawdę, nie potrzebujesz uzdrawiać osoby, właściwie osoba ze wszystkimi jej problemami i tak zwanymi problemami musi zostać porzucona.

I z duchowym przebudzeniem to się stanie, ale często wiąże się to z wielkim cierpieniem, ponieważ ego będzie walczyć z procesem transformacji – wie, że oznacza to jego śmierć, że identyfikacja się zmieni i że już nie będziesz miał swojej istoty w nim.

I wszystkie te inne rzeczy, które kiedyś robiłem; afirmacje, trening umysłu i tak dalej (jestem wykształconym trenerem NLP Life Coach, jak również) jest całkowicie nieistotne dla mnie dzisiaj, te koncepcje nie interesują mnie w najmniejszym stopniu. Rozwój osobisty nie jest już istotny, ponieważ osoba nie musi być w ogóle rozwijana – nie ma osoby!

Koncepcje, w które wierzyłem całym sercem, były częścią mojej ścieżki, więc nie ma nic złego w żadnej z nich. Nie jest to część ścieżki każdego człowieka, niektórzy ludzie doświadczają duchowych przebudzeń, nawet jeśli nigdy wcześniej nie byli najmniej zainteresowani jakimikolwiek duchowymi lub osobistymi rzeczami związanymi z rozwojem, niektórzy nawet nie wiedzieli o ich istnieniu.

Więc ścieżka każdego człowieka jest inna i nie ma kroków do podjęcia, które są uniwersalne i pasują do wszystkich.

Wszystko, czego się nauczyłem i czym się pasjonowałem w przeszłości, jeśli chodzi o rozwój osobisty itp. było częścią całości i dokładnie tym, czego potrzebowałem w tamtym czasie w moim życiu. Tak samo jest w życiu każdego z nas.

Jest takie powiedzenie, które lubię, które mówi, że potrzebujesz ciernia, aby usunąć cierń, a potem wyrzucasz je oba.

Koncepcje nie są Prawdą, ale czasami potrzebujesz jednej koncepcji, aby pozbyć się innej, a potem widzisz daremność i bezcelowość w nich obu, więc pozwalasz im obu odejść.

I nikt nie może prawdopodobnie 'zmusić’ kogoś innego do puszczenia i poddania się. To nie jest możliwe, to coś, co dzieje się naturalnie, często (ale nie zawsze) pochodzi z ciężkiej porażki i intensywnego cierpienia (po wypróbowaniu wszystkich rodzajów rzeczy, aż poddanie się jest jedyną opcją, jaka pozostała) i jesteś dosłownie na kolanach, płacząc i błagając Boga, aby przejął kontrolę, ponieważ nie możesz już tego dłużej znieść. To właśnie wtedy łaska może przejąć władzę.

Właściwie to łaska doprowadziła cię do poddania się na początku, po prostu o tym nie wiedziałeś.

Q: Walka z ego (dla mnie) jest jak zmaganie się z dymem, jest wszędzie i nie mogę go do końca zamknąć. Jego zmiennokształtny.

M: Tak, to jest. I uwielbia, kiedy poświęcasz mu tyle uwagi. Waga, którą mu poświęcasz, utrzymuje go przy życiu.

Nie musisz go zmieniać (jak w treningu umysłu, lub używając afirmacji, aby go wypolerować i sprawić, że poczuje się lepiej) lub pozbyć się go.

Po prostu zobacz go za to, czym jest. To przez widzenie tego, co jest fałszywe, to co jest prawdziwe może być ujawnione. Że można zrobić przez siebie inquiry.

Po prostu zadawać pytania, aby zobaczyć, kto ten podmiot nazywasz ego jest w rzeczywistości, i zobaczyć, co można znaleźć, lub nie znaleźć.

Trzeba tylko zbadać i odkryć dla siebie, czym jest ego, to nie jest coś, co ktoś może zrobić dla ciebie, to nie jest wiedza, którą można przekazać innym (to musi być bezpośrednio doświadczone, a nie wyuczone), nie ma na to żadnych trzystopniowych programów.

Nie potrzeba żadnych technik, tylko głęboko i szczerze zbadać, kim naprawdę jest ta postać ego. Kiedy zobaczysz to jasno, wtedy to co jest prawdziwe i rzeczywiste pozostanie.

Prawda jest do odkrycia kiedy jesteś spokojny i słuchasz mądrości serca, nie wiedzy umysłu.

Q: Są dziury w kłębiącym się dymie, przez które dostaję przebłysk jasności. Wyobrażam sobie, że jesteś w stanie wybić mi to gówno z głowy – oczywiście za skinieniem Bogów 🙂

M: Jesteś Bogiem, to właśnie trzeba sobie uświadomić. Nazwij to świadomością Chrystusa, naturą Buddy czy jakkolwiek chcesz to nazwać; jesteś tym. Ale to nie może być poznane czysto konceptualnie, musi być bezpośrednio doświadczone. Bezruch i badanie samego siebie doprowadzi cię tam.

Q: Mógłbym zobaczyć wymuszanie tego za pomocą stanu wywołanego narkotykami, ale bycie zdmuchniętym z siebie siłą wydawałoby się być jak obracanie kogoś wewnątrz na zewnątrz lub przynajmniej uszkodzonego do pozostawienia niecałego. Pomyślałbym, że uzdrawianie byłoby kierowane przez Boga i doskonałe. W każdym razie, podobał mi się twój artykuł, jeśli nie możesz powiedzieć.

M: Żadnej siły koniecznej, żadnego wysiłku, żadnej walki, tylko jasne widzenie. I bycie całkowicie szczerym i prawdziwym wobec siebie.

◦◦◦◊●◊●◊●◊◦◦◦

Rozmowa z kimś, kto może odnieść się do tych procesów jest również pomocna, i jestem tutaj dla każdego, kto jest na ścieżce i chce mieć kogoś, z kim mógłby się podzielić i porozmawiać o tych rzeczach, ponieważ wiem, że czasami może to być bardzo trudny proces, przez który trzeba przejść samemu.

Więcej informacji można znaleźć na mojej stronie Sessions-page.

.