Teflon (poli(tetrafluoroeten), ptfe) został odkryty przez przypadek, chociaż historia jego odkrycia przypomina powiedzenie „przypadek sprzyja przygotowanemu umysłowi”. W 1938 roku 26-letni Roy Plunkett pracował dla firmy DuPont nad gazami, które mogłyby być stosowane jako chłodziwa w lodówkach, a jednym z nich był tetrafluoroeten.

W dniu 6 kwietnia otworzył zawór butli zawierającej około 1 kg gazu, ale nic się nie wydostało. Zrobił to, co wielu z nas by zrobiło i szturchnął zawór drutem, ale bezskutecznie. Następnie zważył butlę i waga wskazywała, że jest ona nadal pełna. Kiedy potrząsnął butlą, zagrzechotała. W końcu otworzył butlę piłą i okazało się, że jest w niej ciało stałe. W jakiś sposób cząsteczki gazu, z których każda posiada podwójne wiązanie węgiel-węgiel, uległy polimeryzacji.

Bo ponieważ jest to polimer addycyjny, nie jest potrzebny żaden inny reagent. Nikt nie wydaje się mieć jasnego wyjaśnienia, co spowodowało spontaniczną polimeryzację.

Teflon jest chemicznie obojętny (ponieważ jest nasycony i ma tylko silne wiązania C-C i C-F) i bardzo śliski. Jego najbardziej znanym zastosowaniem jest powłoka nieprzywierających patelni. Mówi się również, że amerykański program kosmiczny zawiódłby bez teflonu, ponieważ materiał ten był używany do produkcji tak wielu rzeczy, od kombinezonów kosmicznych do toreb używanych do przechowywania próbek skał księżycowych.

Podczas Projektu Manhattan, który wyprodukował pierwszą bombę atomową, teflon był używany do zaworów i uszczelek, które byłyby odporne na atak chemiczny wysoce reaktywnego sześciofluorku uranu. Związek ten był używany do oddzielania izotopów 235U (rozszczepialnego, który może być użyty jako paliwo) i 238U (nie rozszczepialnego) poprzez dyfuzję gazową. Sześciofluorek uranu jest nietypowy jak na sól metalu, ponieważ jest lotny, stając się gazem w temperaturze 56°C. Lżejszy gaz 235UF6 dyfunduje przez porowatą barierę szybciej niż 238UF6 i to zostało wykorzystane jako podstawa metody separacji.