Panujące rozumienie reakcji świetlnej fotosyntezy tlenowej (fotofosforylacja fotolityczna & synteza NADPH) uważa zdecydowaną większość różnorodnych pigmentów, białek wiążących chlorofil (CBPs) i kompleksów zbierających światło (LHCs) za fasety przekazujące foton-energię; tylko parazyty chlorofilu a w centrum reakcji dwóch fotosystemów I & II są uważane za służące jako fotoekspresywne emitery elektronów. Podkreślając historyczne perspektywy, przedstawiamy powody, dla których ta konwencjonalna percepcja nie jest poparta podstawami teoretycznymi, nie jest poparta wiedzą molekularną na temat różnych pigmentów i nie jest zweryfikowana przez fizjologiczne dane dostępne na temat chloroplastów. Ponadto, proponujemy prosty mechanizm oparty na dyfuzyjnych reaktywnych formach tlenu (DROS) dla skorelowania funkcji różnych zbierających światło LHCs i CBPs z centrami reakcji fotosystemów I & II. Projektowana hipoteza może również zapewnić nową perspektywę dla badań nad fotorecepcją.

.