Dnia 29 czerwca 2003 roku Katharine Hepburn – czterokrotna zdobywczyni Oscara dla najlepszej aktorki i jedna z największych legend ekranu złotej ery Hollywood – zmarła z przyczyn naturalnych w wieku 96 lat, w swoim domu w Old Saybrook, w stanie Connecticut.

Hepburn urodziła się w dobrze sytuowanej rodzinie w Nowej Anglii, jako córka wybitnego chirurga, dr Thomasa Norvala Hepburna, i jego żony, Katharine Houghton, sufrażystki i zwolenniczki kontroli urodzeń. W 1928 roku ukończyła Bryn Mawr College w Pensylwanii i została aktorką teatralną; rola w broadwayowskiej produkcji „The Warrior’s Husband” z 1932 roku doprowadziła ją do hollywoodzkiego testu ekranowego i kontraktu ze studiem RKO. W debiutanckim filmie Hepburn, A Bill of Divorcement (1932), zagrała u boku Johna Barrymore’a, a reżyserem był George Cukor, który stał się jej bliskim przyjacielem i reżyserem wielu jej filmów (m.in. Małych kobietek z 1933 roku, Sylwii Scarlett z 1935 roku, Wakacji z 1938 roku i Żebra Adama z 1949 roku).

Heralded as a fresh, unconventional beauty and a talented actress, Hepburn won her first Best Actress Oscar for only her third film, Morning Glory (1933). Kolejne filmy nakręcone dla RKO odniosły różny stopień sukcesu, a Hepburn zaczęła zyskiwać reputację aroganckiej i pochłoniętej sobą na planie, choć zawsze była starannie przygotowana do swoich ról. Odmówiła również grania według zasad typowych dla hollywoodzkich gwiazd w tamtym czasie, występując publicznie w pantoflach i bez makijażu oraz odmawiając podpisywania autografów czy udzielania wywiadów. Po skromnych sukcesach w filmach Stage Door (1937) i Bringing Up Baby (1938), Hepburn zdecydowała się wykupić kontrakt z RKO, co dało jej niezwykłą jak na tamte czasy kontrolę nad karierą.

Jej słabnący wizerunek został ożywiony przez sukces Filadelfijskiej opowieści, która pierwotnie została napisana dla Hepburn, aby zagrać na Broadwayu, a następnie została zaadaptowana do przebojowego filmu z 1940 roku, w którym wystąpili Cary Grant i Jimmy Stewart. Kilka lat później Hepburn poznała aktora Spencera Tracy’ego, gdy zagrała z nim w filmie Kobieta roku (1942). Mimo, że Tracy, gorliwy katolik, pozostał żonaty, między nimi rozpoczął się romantyczny związek, który trwał aż do śmierci Tracy’ego prawie trzy dekady później. (Hepburn rozwiodła się ze swoim sześcioletnim mężem, Ludlowem Ogdenem Smithem, w 1934 roku). Na ekranie zagrali razem w dziewięciu filmach, między innymi w Żebrze Adama (1949), Pat i Mike (1952) i Zgadnij kto przyjdzie na obiad (1967). Tracy zmarła zaledwie kilka tygodni po zakończeniu zdjęć do ostatniego filmu, za który Hepburn otrzymała swojego drugiego Oscara dla najlepszej aktorki.

Hepburn otrzymała swojego trzeciego Oscara za rolę w filmie Lew w zimie (1968). Przez następne trzy dekady nadal występowała w filmach i telewizji (w tym w nagrodzonym Emmy filmie Miłość wśród ruin z 1976 roku), zdobywając czwartą statuetkę dla najlepszej aktorki za film Nad złotym stawem z 1981 roku. Nominowana za życia do 12 Oscarów (rekord ten utrzymał się do 2003 roku, kiedy to Meryl Streep otrzymała swoją 13. nominację), Hepburn nigdy nie pojawiła się na gali rozdania nagród, aby osobiście odebrać swoje wyróżnienia. W 1986 roku przerwała wieloletnie milczenie na temat swojego związku z Tracy’m (wdowa po nim zmarła w 1983 roku) w telewizyjnym hołdzie dla aktora. Przeczytała na głos przejmujący list, który napisała do niego o jego piciu i o ich ostatnich wspólnych latach. Później zawarła ten list w swojej bestsellerowej autobiografii z 1991 roku Me: Stories of My Life.

W swoim ostatnim występie na ekranie, w filmie Love Affair z 1994 roku (remake klasycznego filmu z 1939 roku), Hepburn pojawiła się wątła, ale opanowana jak zawsze w swoim portrecie arystokratycznej ciotki postaci Warrena Beatty’ego. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy (AFI) uznał Hepburn za największą aktorkę w historii amerykańskiego kina. Kiedy zmarła 29 czerwca 2003 roku, światła na Broadwayu przygasły na godzinę, aby uczcić odejście jednej z najjaśniejszych gwiazd rozrywki.