W latach 60. i 70. naukowcy przeprowadzili dziesiątki badań w zakładach psychiatrycznych, szpitalach o zaostrzonym rygorze i więzieniach na całym świecie. Szukali nieprawidłowości chromosomalnych u wysokich, agresywnych mężczyzn w nadziei, że uda im się powiązać brutalną przestępczość z rzadkim zaburzeniem genetycznym, które właśnie zostało odkryte, zespołem XYY.

Although geneticists did find high percentages of XYY men in penal institutions and high security hospitals, much of their research was later questioned.
Wielu z tych mężczyzn XYY miało historię przestępstw, ale nie byli oni bardziej gwałtowni czy agresywni, jak hipotetycznie zakładali badacze. W niektórych wczesnych badaniach, odsetek przestępstw z użyciem przemocy popełnionych przez mężczyzn XYY był faktycznie mniejszy niż w grupach kontrolnych, z którymi byli porównywani. Ponadto, liczebność obserwowanych grup była zbyt mała, aby spełnić standardy wiarygodnych badań naukowych.

Oczywiście, organizacje informacyjne przylgnęły do tych badań i sensacyjnie przedstawiły niektóre z ustaleń. Wiele publikacji użyło terminu „supermężczyzna”, aby opisać masowych morderców i brutalnych przestępców, którzy rzekomo mieli ten defekt genetyczny.

Dzisiaj większość naukowców, psychologów i kryminologów nie przywiązuje żadnej wagi do tych przestarzałych badań, ale mit „supermężczyzny” z dodatkowym chromosomem Y wciąż żyje w kulturze popularnej.

Obejrzyj powyższy film, aby zobaczyć jak powstał mit „supermężczyzny” XYY.