Martin Luther King, Jr. Zabójstwo
Martin Luther King, Jr został zamordowany w Memphis, Tennessee, 4 kwietnia 1968 roku, wydarzenie, które wysłało fale uderzeniowe rozchodzące się po całym świecie. Jako duchowny baptystyczny i założyciel Southern Christian Leadership Conference (SCLC), King przewodził ruchowi obrony praw obywatelskich od połowy lat 50-tych, wykorzystując kombinację płomiennych przemówień i protestów bez użycia przemocy do walki z segregacją i osiągnięcia znaczących postępów w zakresie praw obywatelskich dla Afroamerykanów. Jego zabójstwo doprowadziło do wybuchu gniewu wśród Czarnych Amerykanów, a także do okresu żałoby narodowej, która pomogła przyspieszyć drogę do równej ustawy mieszkaniowej, która byłaby ostatnim znaczącym osiągnięciem legislacyjnym ery praw obywatelskich.
Zabójstwo króla: Background
W ostatnich latach swojego życia, Dr King spotkał się z rosnącą krytyką ze strony młodych działaczy afroamerykańskich, którzy preferowali bardziej konfrontacyjne podejście do poszukiwania zmian. Ci młodzi radykałowie trzymali się bliżej ideałów przywódcy czarnych nacjonalistów Malcolma X (sam został zamordowany w 1965 roku), który potępił poparcie Kinga dla niestosowania przemocy jako „przestępcze” w obliczu ciągłych represji, jakich doświadczali Afroamerykanie.
W wyniku tego sprzeciwu, King starał się poszerzyć swoją atrakcyjność poza własną rasę, wypowiadając się publicznie przeciwko wojnie w Wietnamie i pracując nad stworzeniem koalicji ubogich Amerykanów – czarnych i białych – w celu rozwiązania takich problemów jak ubóstwo i bezrobocie.
Wiosną 1968 roku, przygotowując się do planowanego marszu do Waszyngtonu w celu lobbowania Kongresu w imieniu ubogich, King i inni członkowie SCLC zostali wezwani do Memphis, Tennessee, aby wesprzeć strajk pracowników sanitarnych. W nocy 3 kwietnia King wygłosił przemówienie w kościele Mason Temple w Memphis.
W swoim przemówieniu King zdawał się zapowiadać własne przedwczesne odejście, a przynajmniej uderzać w szczególnie refleksyjną nutę, kończąc tymi historycznymi już słowami: „Widziałem ziemię obiecaną. Być może nie dotrę tam z wami. Ale chcę, żebyście wiedzieli dziś wieczorem, że my, jako naród, dotrzemy do ziemi obiecanej. I jestem dziś szczęśliwy. Nie martwię się o nic. Nie boję się żadnego człowieka. Moje oczy ujrzały chwałę przyjścia Pana.”
W rzeczywistości King przeżył już próbę zamachu w dziale obuwniczym domu towarowego w Harlemie 20 września 1958 roku. Ten incydent tylko utwierdził go w przekonaniu o niestosowaniu przemocy.
CZYTAJ WIĘCEJ: How an Assassination Attempt Affirmed MLK’s Faith in Nonviolence
Assassination of Martin Luther King, Jr.
O godzinie 18:05 następnego dnia King stał na balkonie drugiego piętra motelu Lorraine w Memphis, gdzie przebywał wraz ze swoimi współpracownikami, kiedy kula snajpera trafiła go w szyję. Został popędzony do szpitala, gdzie został uznany za zmarłego około godziny później, w wieku 39 lat.
Szok i niepokój na wieść o śmierci Kinga wywołał zamieszki w ponad 100 miastach w całym kraju, w tym palenie i grabieże. Wśród fali żałoby narodowej prezydent Lyndon B. Johnson wezwał Amerykanów do „odrzucenia ślepej przemocy”, która zabiła Kinga, którego nazwał „apostołem niestosowania przemocy”
Wezwał również Kongres do szybkiego uchwalenia ustawy o prawach obywatelskich, która następnie weszła pod obrady Izby Reprezentantów, nazywając ją odpowiednią spuścizną dla Kinga i dzieła jego życia. 11 kwietnia Johnson podpisał Fair Housing Act, ważny akt prawny dotyczący praw obywatelskich, który zabraniał dyskryminacji w zakresie sprzedaży, wynajmu i finansowania mieszkań ze względu na rasę, religię, pochodzenie narodowe lub płeć. Jest uważana za ważną kontynuację Civil Rights Act of 1964.
King Assassination Conspiracy
On 8 czerwca, władze zatrzymały podejrzanego w morderstwie Kinga, drobny przestępca nazwie James Earl Ray, na lotnisku Heathrow w Londynie. Świadkowie widzieli go uciekającego z pensjonatu w pobliżu motelu Lorraine, niosącego tobołek; prokuratorzy twierdzili, że śmiertelną kulę wystrzelił z łazienki w tym budynku. Władze znalazły odciski palców Raya na karabinie użytym do zabicia Kinga, lunecie i parze lornetek.
10 marca 1969 roku Ray przyznał się do winy w sprawie zabójstwa Kinga i został skazany na 99 lat więzienia. W jego procesie nie usłyszano żadnych zeznań. Wkrótce potem jednak Ray odwołał swoje przyznanie się do winy, twierdząc, że padł ofiarą spisku. House Select Committee on Assassinations (który badał również zamach na JFK) utrzymywał, że strzał Raya zabił Kinga.
Ray znalazł później sympatię w mało prawdopodobnym miejscu: Członkowie rodziny Kinga, w tym jego syn Dexter, który publicznie spotkał się z Rayem w 1977 roku i zaczął argumentować za ponownym otwarciem jego sprawy. Mimo że rząd USA przeprowadził kilka dochodzeń w sprawie procesu – za każdym razem potwierdzając winę Raya jako jedynego zabójcy – wokół zamachu nadal istnieją kontrowersje.
W chwili śmierci Raya w 1998 roku, wdowa po Kingu, Coretta Scott King (która w tygodniach po śmierci męża odważnie kontynuowała kampanię pomocy strajkującym pracownikom sanitarnym z Memphis i kontynuowała jego misję zmiany społecznej poprzez środki bez użycia przemocy) publicznie ubolewała, że „Ameryka nigdy nie będzie miała korzyści z procesu Mr. Ray’a, który przyniósłby nowe rewelacje na temat zamachu… jak również ustaliłby fakty dotyczące niewinności pana Ray’a.”
READ MORE: Why Martin Luther King’s Family Believes James Earl Ray Was Not His Killer
Impact of the King Assassination
Though blacks and whites alike mourned King’s passing, the killing in some ways served to widen the rift between black and white Americans, as many blacks saw King’s assassination as a rejection of their vigorous pursuit of equality through the nonviolent resistance he had championed.
Jego zabójstwo, podobnie jak zabójstwo Malcolma X w 1965 roku, zradykalizowało wielu umiarkowanych działaczy afroamerykańskich, napędzając wzrost ruchu Black Power i Partii Czarnych Panter w późnych latach 60-tych i wczesnych 70-tych.
King pozostał najbardziej znanym afroamerykańskim liderem swojej ery i najbardziej publiczną twarzą ruchu praw obywatelskich, wraz z jego najbardziej elokwentnym głosem.
Kampania na rzecz ustanowienia narodowego święta na jego cześć rozpoczęła się niemal natychmiast po jego śmierci, a jej zwolennicy pokonali znaczącą opozycję – krytycy wskazywali na akta inwigilacji FBI sugerujące cudzołóstwo Kinga i jego wpływ na komunistów – zanim prezydent Ronald Reagan podpisał ustawę o święcie Kinga w 1983 roku.
PRZECZYTAJ WIĘCEJ: The Fight for Martin Luther King, Jr. Day
