Elfy wracają do Valinoru, Nieprzemijających Krain, ich ojczyzny (i domu Valarów, którzy są w zasadzie bogami). To właśnie do tego odnosi się Elrond w pierwszym filmie, kiedy mówi „Mój lud opuszcza te brzegi”. Odchodzą systematycznie od tysięcy lat, jako że ich czas się kończy i zaczynają się wieki Ludzi.

Gandalf, który jest Maią – zakonem boskich istot o stopień niżej od Valarów, coś w rodzaju analogów do aniołów – również wraca do domu, jako że jego zadanie zostało zakończone wraz z upadkiem Saurona.

Jest bardzo, bardzo niewielu śmiertelników, którym kiedykolwiek pozwolono udać się do Valinoru, a pozwolenie Frodo i Bilbo na udanie się tam było ogromnym zaszczytem. Zostali dopuszczeni jako uznanie honoru, na jaki zasłużyli, ale bardziej dlatego, że obaj zostali uszkodzeni przez Pierścień (zwłaszcza Frodo), a w Valinorze mieli szansę zostać uzdrowieni przed śmiercią.

Sam został dopuszczony do ostatecznego przejścia, jak również; odszedł po śmierci Rosie. To było ku jego czci i za miłość, którą darzył Frodo.

Gimli również odszedł w końcu, jako jedyny krasnolud, który kiedykolwiek to zrobił. Odszedł z Legolasem, kiedy ten opuścił Śródziemie. Pozwolono mu na to ze względu na przyjaźń z Legolasem, a także z powodu miłości, jaką darzył Galadrielę, która opowiadała się za jego przybyciem.

.