Powojenna odbudowa

W 1945 roku Stany Zjednoczone miały przemysł i produkcję ropy naftowej praktycznie nietknięte przez wojnę, co czyniło je najbogatszym narodem świata. Ponadto ugruntowały swoją pozycję jako największa siła militarna. Nie doszło do powojennej depresji, wręcz przeciwnie; odbudowa Europy i walka z komunizmem utrzymywały szybki wzrost amerykańskiego przemysłu.

The United Nations – An Attempt to Enhance World Peace

Nowe wydarzenia międzynarodowe w okresie powojennym wzmocniły wiodącą pozycję Ameryki. Po dwóch wojnach światowych w okresie trzydziestu lat, społeczność międzynarodowa szukała sposobu na uniknięcie wojen w przyszłości i zapewnienie pokoju na świecie poprzez negocjacje. Była to kontynuacja Ligi Narodów z lat po I wojnie światowej i podstawa do utworzenia Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1945 roku, dla której USA były jedną z sił napędowych.

Strach przed komunizmem

W tym samym czasie polityczne i ideologiczne napięcie między USA a Związkiem Radzieckim nasiliło się. Próbując zapobiec rozprzestrzenianiu się komunizmu, prezydent Harry S. Truman wprowadził Doktrynę Trumana w 1947 roku, ogłaszając „politykę Stanów Zjednoczonych wspierania wolnych ludzi, którzy opierają się próbom podporządkowania przez uzbrojone mniejszości lub przez naciski z zewnątrz”. Temu celowi służył również Plan Marshalla z 1948 roku. Z pozoru celem była pomoc powojennej Europie w stanięciu na nogi. W rzeczywistości miał on upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, zabezpieczając międzynarodowe rynki zbytu dla przemysłu amerykańskiego, a jednocześnie podtrzymując więzi gospodarcze i polityczne między USA a krajami uczestniczącymi w planie. Amerykański strach przed sowieckimi wpływami komunistycznymi w Europie Wschodniej był również powodem utworzenia sojuszu NATO w 1949 roku. Do końca lat 40. USA przyjęły na siebie rolę „światowej policji”.

Zimna wojna

W latach bezpośrednio po II wojnie światowej wzrosła wzajemna nieufność między USA a Związkiem Radzieckim. Oba kraje chciały stać się wiodącą potęgą nuklearną – narodem, który będzie kontrolował świat. W drugiej połowie lat 40. i w latach 50. cały świat z lękiem i obawą obserwował tę rywalizację, nazwaną później zimną wojną lub „równowagą terroru”.
Celem USA było powstrzymanie komunizmu – utrzymanie go na ograniczonym obszarze i uniemożliwienie jego rozprzestrzeniania się. Amerykanie obawiali się, że ich własna pozycja będzie zagrożona przez sowiecką ekspansję; uważali się za głównych obrońców światowej wolności i demokracji.
USA i ZSRR nigdy nie zaangażowały się w jawną wojnę między sobą – oba narody obawiały się konsekwencji wojny nuklearnej. Oba supermocarstwa toczyły jednak szereg „wojen zastępczych”: brały udział w konfliktach w innych częściach świata, udzielając wsparcia gospodarczego lub wojskowego grupom lub krajom, które sprzeciwiały się drugiemu supermocarstwu.
Zimna wojna osiągnęła punkt kulminacyjny w 1962 roku, kiedy Związek Radziecki rozpoczął budowę baz dla rakiet nuklearnych na Kubie, bliskim sąsiedzie USA. Sytuacja stała się niezwykle napięta i przez trzynaście dni świat wstrzymywał oddech, podczas gdy prezydent Kennedy robił wszystko, co w jego mocy, aby opanować sytuację w sposób pokojowy. Sytuacja została ostatecznie rozwiązana, gdy radziecki przywódca, Nikita Chruszczow, zgodził się usunąć radzieckie bazy. W zamian administracja Kennedy’ego obiecała usunąć amerykańskie rakiety nuklearne z Turcji. W 2002 r., kiedy ujawniono wcześniej utajnione dokumenty, stało się jasne, że w ciągu tych 13 dni w 1962 r. świat faktycznie balansował na krawędzi katastrofy nuklearnej.
Chociaż zimna wojna nie zakończyła się aż do wewnętrznego rozpadu Związku Radzieckiego w 1991 roku, nigdy już nie osiągnęła tak groźnego punktu kulminacyjnego. Do końca lat 60. obie strony zgromadziły ogromne ilości broni jądrowej i pocisków rakietowych. Każda ze stron posiadała wystarczającą ilość broni, aby być w stanie zniszczyć drugą stronę.

.