1. n.

Preferencja ciała stałego do kontaktu z jedną cieczą lub gazem, znaną jako faza zwilżająca, a nie z inną. Faza zwilżająca będzie miała tendencję do rozprzestrzeniania się na powierzchni ciała stałego, a porowate ciało stałe będzie miało tendencję do wchłaniania fazy zwilżającej, w obu przypadkach wypierając fazę niezwilżającą. Skały mogą być wodno-mokre, olejowo-mokre lub średnio-mokre. Stan pośredni między mokrym od wody i mokrym od oleju może być spowodowany przez układ mieszany, w którym niektóre powierzchnie lub ziarna są mokre od wody, a inne od oleju, lub układ neutralny, w którym powierzchnie nie są silnie zwilżone ani przez wodę, ani przez olej. Zarówno woda, jak i ropa zwilżają większość materiałów w większym stopniu niż gaz, ale gaz może zwilżać siarkę, grafit i węgiel. Zwilżalność wpływa na względną przepuszczalność, właściwości elektryczne, czasy relaksacji magnetycznego rezonansu jądrowego i profile nasycenia w zbiorniku. Stan zwilżenia wpływa na zalewanie wodą i wkraczanie warstwy wodonośnej do zbiornika.Preferencje zwilżania zbiornika można określić mierząc kąt kontaktu ropy naftowej i wody z formacji na kryształach krzemionki lub kalcytu lub mierząc charakterystykę korków rdzeniowych w teście imbibicji Amott lub teście USBM.

Zobacz:korek rdzeniowy, drenaż, imbibicja, rezonans magnetyczny, czas relaksacji