Impresjonizm był reakcją na realizm. Impresjonizm oddawał światło i ulotność obrazu. Manet wypełnił lukę między tymi dwoma okresami. Impresjonizm zaczął nabierać kształtów w latach 60. XIX wieku na płótnach Édouarda Maneta, Claude’a Moneta i Pierre’a-Auguste’a Renoira. Jednak prawdziwe narodziny impresjonizmu nastąpiły prawdopodobnie latem 1869 roku, kiedy Monet i Renoir namalowali widoki kąpieliska w La Grenouillère nad Sekwaną. Tego lata nauczyli się chwytać nastroje natury za pomocą szybkich, sugestywnych pociągnięć pędzla. To właśnie tutaj styl połamanego pędzla stał się standardową cechą sztuki impresjonistycznej. Ruch ten nie miał jeszcze nazwy – nadeszła ona pięć lat później, kiedy krytyk zaatakował jeden z wczesnych obrazów Moneta: Impression — Sunrise.
Impresjonizm można uznać za pierwszy nowoczesny ruch w malarstwie. Impresjonizm rozwinął się w Paryżu w latach 60. XIX wieku, a jego wpływy rozprzestrzeniły się na całą Europę, a w końcu także na Stany Zjednoczone. Jego twórcami byli artyści, którzy odrzucili oficjalne, sankcjonowane przez rząd wystawy/salony i w konsekwencji zostali odsunięci przez potężne akademickie instytucje artystyczne. Impresjonizm odszedł od tworzenia sztuki o szlachetnym wykończeniu i szczegółach, do czego aspirowała większość artystów tamtych czasów. Celem impresjonistów było uchwycenie chwilowego, zmysłowego efektu danej sceny. Aby osiągnąć ten efekt, wielu impresjonistów przenosiło się ze studia na ulice i na wieś, malując „en plein air”

.