Termin „Jim Crow” zazwyczaj odnosi się do represyjnych praw i zwyczajów stosowanych kiedyś w celu ograniczenia praw Czarnych Amerykanów, ale pochodzenie samej nazwy faktycznie sięga czasów sprzed wojny secesyjnej.

Na początku 1830 roku, biały aktor Thomas Dartmouth „Daddy” Rice został napędzony do sławy za wykonywanie minstrel routines jako fikcyjny „Jim Crow”, karykatura niezdarny, dimwitted Black zniewolonego człowieka. Rice twierdził, że po raz pierwszy stworzył tę postać po tym, jak zobaczył starszego czarnego mężczyznę śpiewającego melodię „Jump Jim Crow” w Louisville, w stanie Kentucky. Później przywłaszczył sobie postać Jima Crowa do minstreli, gdzie przywdział czarną twarz i wykonywał dowcipy i piosenki w stereotypowym dialekcie.

Na przykład, „Jump Jim Crow” zawierał popularny refren, „Weel about and turn about and do 'jis so, eb’ry time I weel about I jump Jim Crow.” Występ minstreli Rice’a okazał się wielkim hitem wśród białej publiczności, a on sam wyruszył w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. W miarę rozprzestrzeniania się popularności show, „Jim Crow” stał się powszechnie używanym obraźliwym określeniem dla Czarnych ludzi.

CZYTAJ WIĘCEJ: How the History of Blackface Is Rooted in Racism

Popularność Jima Crowa jako postaci fikcyjnej ostatecznie wygasła, ale pod koniec XIX wieku wyrażenie to znalazło nowe życie jako termin ogólny dla fali antyczarnych praw ustanowionych po Rekonstrukcji. Niektóre z najbardziej powszechnych praw obejmowały ograniczenia w prawie do głosowania. Wiele południowych stanów wymagało testów umiejętności czytania i pisania lub ograniczało prawo wyborcze do osób, których dziadkowie również mieli prawo głosu. Inne prawa zakazywały związków międzyrasowych, a klauzule zezwalały firmom na oddzielenie czarnej i białej klienteli.

Segregacjonistyczna filozofia „oddzielnie, ale równo” została później podtrzymana w słynnej decyzji Sądu Najwyższego z 1896 roku „Plessy vs. Ferguson,” w której Sąd orzekł, że stan Luizjana miał prawo wymagać różnych wagonów kolejowych dla czarnych i białych.

Decyzja „Plessy” ostatecznie doprowadziłaby do powszechnego przyjęcia posegregowanych restauracji, łazienek publicznych, fontann wodnych i innych obiektów. „Oddzielnie, ale równo” zostało ostatecznie obalone w 1954 roku w sprawie Sądu Najwyższego „Brown vs. Board of Education,” ale dziedzictwo Jim Crow będzie nadal trwać w niektórych południowych stanach przez dziesięciolecia.

.