Małżeństwo bez choroby psychicznej, tak mi powiedziano, jest wystarczająco trudne. Dodaj do tego chorobę dwubiegunową, a czeka cię dodatkowa praca.

„Napisz to, co cię niepokoi, czego się boisz, o czym nie byłeś skłonny mówić. Bądź gotowa, by się rozłupać.”
Natalie Goldberg, autorka książki Writing Down the Bones: Freeing the Writer Within

Co mogę powiedzieć? Wstydzę się swojej historii, nie chcę o niej pisać, a co dopiero mówić o niej głośno komukolwiek. Boję się, że mnie rozerwie. Ale za każdym razem, kiedy opowiadam tę historię, czuję się trochę lżejsza. Tak jakbym uwolnił jeszcze jeden maleńki kawałek wielkiego, ogromnego chipa na moim ramieniu.

Więc od czego zacząć…? For the sake of brevity and in order not to attempt a sequel to War & Peace, I will lay down the bare bones here:

Poznałam mojego męża dziewięć lat temu, kiedy przeprowadziłam się do stanu Nowy Jork. To była przyjaźń od pierwszego wejrzenia. Natychmiast połączyliśmy się na wiele sposobów w kilku ważnych dla nas sprawach, takich jak muzyka, filmy, filozofia, religia, polityka, sarkazm, ulubione potrawy itp. Ale nasze wspólne zainteresowania nie przerodziły się w miłość w tym samym tempie. Jedno przewyższało drugie i wkrótce straciliśmy równowagę. Rozstaliśmy się. Życie toczyło się dalej. Potem wróciliśmy do siebie. (Pamiętaj, że nie zdiagnozowano u mnie wtedy choroby dwubiegunowej). Potem się zaręczyliśmy. Życie było cudowne! Pobraliśmy się w czerwcu 2010 roku. Miałam 25 lat i był to najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Kilka tygodni później nabrałam ochoty na wytatuowanie sobie panieńskiego nazwiska na bicepsie… Mniej więcej miesiąc później zdecydowałam, że nie jesteśmy dla siebie odpowiedni i że powinniśmy się rozwieść. Mój mąż, jako jeden z najbardziej ugodowych ludzi na świecie i najmniej skłonny do angażowania się w konflikty, niechętnie się zgodził. Do sierpnia byliśmy w separacji, a w maju 2011 roku przeprowadziłam się z powrotem do mojego rodzinnego miasta w Chicago.

W czerwcu 2011 roku znalazłam się w szpitalu z ciężkim epizodem depresyjnym. Do jesieni jednak, czułam się dobrze i zamieszkałam z dawnym chłopakiem. Oczywiście byłam również hiperseksualna i myślałam, że jesteśmy zakochani. Hiperseksualność, jak się później dowiedziałam, była tak naprawdę głębszym wołaniem o bezpieczeństwo i spokój. Naukowcy odkryli, że w mózgach osób z zaburzeniem dwubiegunowym brakuje homeostatycznej regulacji niezbędnej między amygdałą a innymi częściami mózgu. Co więcej, substancje chemiczne uwalniane podczas pobudzenia generują w mózgu poczucie bezpieczeństwa. Oczywiście nie trwa to długo, więc tworzy to uzależniający wzorzec zachowania … stąd hiperseksualność …

Nie tylko chcę, aby osoby z dwubiegunówką wiedziały, że nie są same w swoich doświadczeniach, ale chcę również, aby ich małżonkowie i byli małżonkowie wiedzieli, że nie są sami w swoich doświadczeniach.

Do grudnia moje papiery rozwodowe były finalizowane i ponownie wpadłem w głęboką depresję. Tylko ta depresja była gorsza niż jakakolwiek inna, którą kiedykolwiek czułam w życiu. To było piekło na ziemi. Wyobraź sobie najzimniejsze, najciemniejsze i najsamotniejsze miejsce, jakie możesz sobie wyobrazić. A teraz pomnóż to przez miliard. Teraz podwoić. A teraz wyobraź sobie, że jesteś pod wodą i nie możesz oddychać, nie możesz myśleć, nie możesz się ruszać i chcesz umrzeć, ale nie możesz, bo mimo że jesteś pod wodą, jakoś Bóg uznał za stosowne pozwolić ci dalej oddychać. I tak właśnie się czułam od grudnia 2011 do września 2012 roku.

W czerwcu 2012 roku przeprowadziłam się z powrotem do stanu Nowy Jork, aby zostać z moimi rodzicami. Nie miałam pieniędzy, nie miałam pracy, nie miałam samochodu, nie miałam energii, nie miałam chęci, nie miałam siły, która mogłaby mnie ruszyć z kanapy (gdzie siedziałam czytając Wojnę & Pokoju), nie mówiąc już o tym, że nie miałam dość energii, aby znaleźć pracę i uporządkować swoje życie (po raz enty). Więc moi rodzice z miłością pozwolili mi zostać z nimi i pielęgnowali mnie z powrotem do zdrowia poprzez stałą dietę miłości, organiczną wołowinę i jarmuż oraz odpowiednią ilość uwagi i przestrzeni.

I wtedy w końcu, po długim, długim oczekiwaniu, dostałem się na wizytę u psychiatry. Nigdy wcześniej nie widziałem tego psychiatry, więc oczywiście nie znała mojej historii. Ale przeprowadziliśmy wywiad psychiatryczny bezpośrednio w jej gabinecie. I przepisała mi antydepresant, aby wydobyć mnie z najgłębszego poziomu piekła, w którym przebywałem przez tak wiele miesięcy.

Czy ona miała wiedzieć, że tak naprawdę mam chorobę dwubiegunową? To znaczy, nikt inny nie wiedział. Ja też nie wiedziałam. Ale ona jest lekarzem, prawda? Cóż, obarczanie winą lub nawet spoglądanie wstecz z pytaniami takimi jak te teraz naprawdę nie służy żadnemu celowi. Dla celów tej historii, wszystko co musisz wiedzieć to to, że antydepresant wysłał mnie w dziką i szalejącą manię w stylu Las Vegas, która zakończyła się psychozą i w końcu zdiagnozowano u mnie chorobę dwubiegunową w styczniu 2013 roku.

Ale Och, jak ja dygresję.

Więc cały punkt mojej adnotowanej autobiografii, a.k.a. War & Peace II, jest podzielenie się z wami moją historią o mojej przejażdżce na Marriage-Go-Round.

W styczniu 2013 roku, kiedy zdiagnozowano u mnie chorobę dwubiegunową, po raz kolejny nie miałem nic materialnego w moim życiu. Weszłam w kolejną głęboką depresję. W maju 2013 roku zaczęłam spotykać się z moim (wtedy byłym) mężem, a w grudniu 2013 roku zamieszkał ze mną w moim nowym mieszkaniu. W lutym 2014 roku oświadczył się po raz kolejny, a 24 grudnia 2014 roku po raz kolejny wzięliśmy ślub. Teraz, tutaj jesteśmy, nieco ponad rok później od naszego drugiego małżeństwa ze sobą i po świętowaniu naszej pierwszej rocznicy ślubu.

Ale jedynym powodem, dla którego otworzyłem się na cały świat o tym wszystkim i opowiedziałem wam moją bardzo żenującą historię, jest to, że czytałem i słyszałem tak wiele historii podobnych do mojej własnej od czasu zdiagnozowania choroby dwubiegunowej.

Małżeństwo bez choroby psychicznej, tak mi powiedziano, jest wystarczająco trudne. Dodaj do tego chorobę dwubiegunową lub inną diagnozę zdrowia psychicznego i jesteś w dodatkowej pracy.

Niektórzy z was mogą się zastanawiać, jak na świecie ktokolwiek inny mógłby mieć historię nawet zdalnie podobną do tego, co właśnie opisałam, ale mówię wam, to prawda. Ludzie z zaburzeniem dwubiegunowym mają uderzająco podobne doświadczenia w zakresie objawów, mimo że możemy pochodzić z różnych środowisk, kultur, religii, a nawet pokoleń.

Po wysłuchaniu bolesnych i łamiących serce historii tak wielu innych osób szukających odpowiedzi lub nawet tylko ukojenia od dwubiegunowego małżeństwa-go-round, poczułam się zmuszona do podzielenia się moją historią tutaj i niech inni wiedzą, że nie są sami. Małżeństwo bez choroby psychicznej, tak mi powiedziano, jest wystarczająco trudne. Dodaj do tego chorobę dwubiegunową lub inną diagnozę zdrowia psychicznego i jesteś w dodatkowej pracy.

Powiedziałabym, że wyzwania związane z chorobą dwubiegunową są szczególnie wyjątkowe. Dzieje się tak, ponieważ jest bardziej prawdopodobne, że współmałżonek będzie rozumiał epizod depresyjny niż maniakalny i ten podwójny standard może powodować niechęć i dodatkowe napięcie. W jakiś sposób uważa się, że niepotrzebnie cierpimy tylko w depresji, ale szalenie cieszymy się manią. To jest po prostu nieprawda. Wewnętrzne rytmy, które powodują, że budzę się o 3 nad ranem, żeby poprzestawiać meble, pofarbować włosy i napisać esej, zanim zdążę się przygotować do pracy, mogą po pewnym czasie stać się męczące. Nie wspominając już o tym, że jestem tak rozdrażniona do czasu, kiedy się obudzisz, drogi mężu, że przywitam Cię ciągiem przekleństw i rozpocznę nasz poranek w krainie nieszczęścia. To nie jest naprawdę przyjemne.

Nie tylko chcę, aby ci z zaburzeniem dwubiegunowym wiedzieli, że nie są sami w swoich doświadczeniach, ale chcę również, aby ich małżonkowie i byli małżonkowie wiedzieli, że nie są sami w swoich doświadczeniach, i że uzdrowienie i przebaczenie są możliwe.

Rzeczy nie zawsze mogą działać dokładnie tak, jak planowałeś lub nawet miałeś nadzieję, ale na koniec dnia czasami wszystko, co możesz zrobić, to powiedzieć: „Jest w porządku, wiem, że próbujesz, i kocham cię”. Niezależnie od tego, czy musisz to powiedzieć swojemu współmałżonkowi, czy sobie, po prostu to powiedz.

Jak ujął to jeden z pisarzy: „Pomyśl o tym, co wiesz o byciu żywym, o bólu, o radości. Jesteś niezastąpiony. Jesteś ekspertem w dziedzinie człowieczeństwa. I nie zapominaj o tym.”

.