Barwniki spożywcze
Barwnik spożywczy, dowolny z licznych barwników, pigmentów lub innych dodatków stosowanych w celu poprawy wyglądu świeżej i przetworzonej żywności. Składniki barwiące obejmują barwniki naturalne, pochodzące głównie ze źródeł roślinnych i czasami nazywane barwnikami roślinnymi; pigmenty nieorganiczne; kombinacje związków organicznych i metalicznych (zwane laki); oraz syntetyczne substancje smołowe. Dodaje się je do skórki pomarańczowej i ziemniaczanej, osłonek kiełbas, wypieków, cukierków, napojów gazowanych, deserów żelatynowych, sproszkowanych mieszanek napojów i wielu innych produktów spożywczych. Wiele z tych dodatków jest również stosowanych jako środki barwiące w kosmetykach, lekach i produktach takich jak pasta do zębów i płyn do płukania ust.
W Stanach Zjednoczonych natura i czystość barwników stosowanych w barwieniu żywności po raz pierwszy stały się przedmiotem ustawodawstwa w 1906 roku. W 1938 roku uchwalono Federal Food, Drug, and Cosmetic Act, nadając dodatkom barwiącym do żywności numery (np. Amarant został przemianowany na FD&C Red No. 2) i wymagając certyfikacji każdej partii barwników. Barwniki ponownie stały się przedmiotem kontrowersji w latach 50-tych, ponieważ nadmierne stosowanie niektórych barwników powodowało choroby. O ile barwniki naturalne, czyli roślinne, są powszechnie uważane za bezpieczne, o tyle potencjalne zagrożenia związane z barwnikami sztucznymi i syntetycznymi nadal budzą kontrowersje. Nowoczesne metody badawcze wykazały toksyczne działanie niektórych składników barwników, wcześniej uważanych za nieszkodliwe. W rezultacie wiele krajów usunęło te substancje ze swoich list zatwierdzonych dodatków. W Stanach Zjednoczonych Color Additives Amendments zostały uchwalone w 1960 roku. Wśród barwników, które zostały „wykreślone” lub niedopuszczone do użytku w Stanach Zjednoczonych są FD&C Orange No. 1; FD&C Red No. 32; FD&C Yellows No. 1, 2, 3, i 4; FD&C Violet No. 1; i FD&C Reds No. 2 i 4.
.