www.thegamer.com
De originele PlayStation – PS1 of PSX, hoe je het ook wilt noemen – was een keerpunt in de game-industrie. Het was een van de eerste consoles met 3D-graphics en het was ook de eerste keer dat een nieuw bedrijf succes boekte op de consolemarkt sinds Nintendo in 1983 de Famicom uitbracht. Tot dat moment werd het landschap gedomineerd door Atari, vervolgens Nintendo en Sega.
Het is ook passend, aangezien PlayStation oorspronkelijk een CD-uitbreiding voor de Super Nintendo zou worden, voordat Nintendo zich terugtrok uit de deal en in plaats daarvan met Phillips in zee ging. Hierdoor bleef Sony achter met een eigen spelcomputer, die ze meer uit wrok dan uit iets anders besloten te lanceren als een onafhankelijke console. Jaren later wordt de PlayStation gezien als een van de beste consoles aller tijden, is de PlayStation 2 nog steeds het bestverkochte systeem uit de geschiedenis en is de PlayStation 4 momenteel het bestverkochte systeem op de markt.
Maar dat wil niet zeggen dat er niet een paar flodders op de oude PlayStation zijn geweest. Sterker nog, sommige van de slechtste games aller tijden vonden hun thuis op Sony’s originele grijze doos. We weten allemaal wat er op nummer 1 van deze lijst komt te staan, maar hier zijn de 20 slechtste games op de PlayStation 1.
20 Barbie: Explorer (Runecraft – 2001)
Wat voor soort game maak je op basis van een pop? Blijkbaar het antwoord Runecraft kwam met was een menselijke Centipede wangedrocht met Tomb Raider, Crash Bandicoot, en elke gebroken gameplay mechanica ze kon denken te omvatten gepropt in een onthoofde Ken doll.
Voor zover deze licentie tie-in games gaan, Barbie games in het bijzonder lijken altijd te zijn een snee onder de rest. Barbie: Explorer bevat een schamele vier levels, elk is een volkomen generieke “adventure game” cliché. Er is een woestijn level in Egypte, een sneeuw level in Tibet, een jungle level in Afrika (ik denk dat Egypte niet in Afrika ligt in Barbie’s wereld), en dan Babylon aan het eind voor de bovennatuurlijke flair.
Het was een vreemde beslissing om zowel Tomb Raider als Crash Bandicoot te mashen, gezien het feit dat beide franchises in 2001 sterk in verval waren en de PlayStation 2 al een jaar uit was. Maar die vreemdheid past bij de algemene toon van het spel, vol met verschrikkelijke platforming, een camera die het onmogelijk maakt om te zien wat er voor je is, en saaie gameplay.
19 The Fifth Element (Kalisto Entertainment – 1998)
Er is niets bijzonder interessants aan Kalisto’s videogamebewerking van The Fifth Element. Het is een vreselijk spel, maar daar zijn er veel van, vooral als het gaat om in films verwerkte spellen. Maar wat het spel verschrikkelijk maakt is het standaard spul: slecht level design, vreselijke besturing, domme AI, en saaie gameplay.
Er is wel een interessant achtergrondverhaal over de inspiratiebronnen van het spel. Ontwikkeld door Kalisto Entertainment, werd The Fifth Element gemaakt met dezelfde game engine van hun vorige spel, Nightmare Creatures. Nightmare Creatures was een overlevingshorrorspel dat door de critici meestal werd afgekeurd, met name vanwege de, zelfs voor die tijd, vreselijke graphics en de onresponsieve besturing. The Fifth Element was in beide opzichten nog slechter.
Hollywood was ook kort bezig met een verfilming van Nightmare Creatures voordat die ook werd geannuleerd. Het is grappig hoe de rollen zijn omgedraaid om vervolgens Kalisto een film video game te laten maken.
18 Largo Winch .//Commando Sar (Rebellion Games – 2001)
Tien punten voor Gryffindor, of in ieder geval iedereen die de titel van dit spel goed kan uitspreken. Het mag geen verrassing heten dat ook dit een bewerking is, ditmaal van een Belgisch stripboek dat zelf een bewerking is van een reeks boeken uit de jaren zeventig. Sindsdien zijn er verschillende films, een documentaire, en een TV show gebaseerd op de reeks. Het is echter moeilijk om enige informatie te vinden over .//Commando Sar, een PS1 spel van Rebellion Games uit 2001.
Largo Winch .//Commando Sar wordt verondersteld een stealth spel te zijn. Ik zeg “zou moeten zijn” omdat de stealth bijna onmogelijk is. Je wordt heel snel opgemerkt door vijanden aan de andere kant van levels en de camera staat zo dicht op de speler dat het moeilijk is om te zien. Gelukkig is dit niet een van die oude stealth-games waarin het meteen Game Over is omdat je bent gespot, hoewel dat net zo goed wel zo zou kunnen zijn. In plaats daarvan ga je vuistgevechten aan waarbij de winnaar willekeurig wordt bepaald.
Als je het geluk hebt een vijand te spotten voordat ze jou spotten, kun je je geluk beproeven door een mes naar ze te gooien voor een insta-kill, wat op de beste momenten aanvoelt als een goedkoop carnavalsspel. Dat is in de veronderstelling dat je zelfs zo ver kunt komen, want eenvoudig lopen ziet er echt uit en voelt meer als rijden op een eenwieler.
17 Chaos Break (Eon Digital Entertainment – 2000)
Ontwikkelaar Eon Digital Entertainment heeft er alles aan gedaan om in wezen Resident Evil te remaken met Chaos Break. Het is zo’n beetje Resident Evil, voor zover het plot en de gameplay-elementen betreft.
Stop met lezen als je dit al eerder hebt gehoord: je bestuurt een van de twee personages die deel uitmaken van een overheidsorganisatie die is gestuurd om een mysterieus incident te onderzoeken en op te ruimen dat is gebeurd in wat werd verondersteld een verlaten biochemisch laboratorium te zijn in het midden van nergens. Het blijkt dat er zombies en monsters zijn en, met behulp van derde persoon schieten mechanica, moet je verder door donkere, gruwelijke omgevingen om verschrikkelijke voice acting die nooit overeenkomt met de ondertiteling te overleven.
Hoewel, terwijl Eon Digital alle oppervlakkige elementen uit Resident Evil nam, vergaten ze een ding: goede gameplay. Chaos Break is gewoon saai. Je dwaalt door lege, saaie gangen op zoek naar dingen om neer te schieten, waarvan de meeste geen uitdaging vormen, en je gaat verder naar de volgende vreselijk geschreven en geacteerde cutscène. En laat me niet beginnen over de voetstappen geluiden. Dat klinkt misschien kleinzielig, maar probeer maar eens urenlang naar dat paardengetrappel te luisteren zonder te stoppen en kijk hoeveel je ervan kunt verdragen.
16 Ski Air Mix (KID – 1998)
De originele PlayStation (en PS2, in mindere mate) zit vol met goedkoop geproduceerde budgetgames en sportgames. Sommige daarvan zijn best goed, maar veel ervan zijn rotzooi. Wanneer de twee samenkomen, is de kans groot dat het resultaat niet mooi zal zijn.
Zo is het ook met Ski Air Mix, een ski-spel exclusief voor Japan en het vasteland van Europa. Ontwikkelaar KID en hun Europese uitgever Midas Interactive zijn gespecialiseerd in games op de goedkope, en ontketende een woede van games net als deze op de goedkope voor jaren.
Het zijn van een budget titel is niet wat maakt dit een slecht spel. Er zijn een heleboel goede budget games in dit tijdperk, vooral uit de Simple Series op PS1 en PS2. Maar de goedkoopheid van Ski Air Mix wordt benadrukt door zijn eenvoud. Er is niet veel aan dit spel, je racet tegen een aantal AI tegenstanders van een besneeuwde heuvel af en kunt af en toe een stunt in de lucht uithalen. Dat is het wel zo’n beetje. Maar het weinige dat er is, is erg slecht gedaan. De physics zijn ver weg, je voelt je meer een bowling bal die uit een vliegtuig valt dan een skiër, en de mid-air stunts zijn onmogelijk uit te voeren dankzij het zware gevoel en de slechte controls.
15 Armorines: Project S.W.A.R.M. (Acclaim Studios London – 2000)
Oh boy, weer een adaptatie. Het is bijna alsof deze dingen over het algemeen goedkoop worden gemaakt door slechte of anderszins onervaren ontwikkelaars of zoiets, en deze is ook nog eens een port. Gebaseerd op Armorines, een jaren ’90 stripboek waar niemand ooit van gehoord heeft, is Project S.W.A.R.M. een sci-fi first person shooter… en dat is alles wat echt gezegd kan worden over dit generieke, levenloze product.
Zoals GameSpot het stelde, is er technisch niets mis met Armorines, het is gewoon zo ongeïnspireerd dat het aanvoelt als een slechter spel dan het eigenlijk is. De wapens, omgevingen, en het verhaal zijn allemaal zo cookie-cutter dat er niets is om je aandacht te trekken. De missies zijn allemaal over het rennen rond grote, lege niveaus en het doden van dingen, en soms moet je rennen rond deze niveaus voor uren op zoek naar de ene vijand die je gemist.
Gemaakt door dezelfde studio die Turok 2 publiceerde, dit voelt gewoon als een goedkope re-skin van dat, en Turok 2 was zelf middelmatig op zijn best.
14 South Park: Chef’s Luv Shack (Acclaim Studios Austin – 1999)
Chef’s Luv Shack is een poging om willekeurige triviavragen te mixen met Mario Party-minigames. Ja, dit is een partygame voor meerdere spelers met South Park-personages, wat kan er misgaan? Zo’n beetje alles, blijkbaar.
Om te beginnen slaan de vragen nergens op. Je hebt het typische niveau van South Park humor, maar in plaats van de vragen en antwoorden zijn geschreven op een humoristische manier, ze zijn in wezen een grap, dus ze hebben geen zin. Eén categorie heet bijvoorbeeld “Sucks or Canadian”, waarbij je moet raden of iets uit Canada komt of dat het zuigt. Dit wordt nog verergerd door het feit dat het soms allebei kan zijn en dat de vragen zichzelf ad nauseam herhalen.
Als South Park: Chef’s Luv Shack een van de vragen was, zou het juiste antwoord “klote” zijn. De spelletjes zijn allemaal zo basic als je maar kunt krijgen, meestal rip-offs van oude arcade games als Space Invaders of Asteroids, of button mashing marathons. Het heeft bijna niets te maken met South Park, behalve de personages en zwakke pogingen tot humor, dus het voelt echt aan als een cash grab in een tijd dat South Park games berucht waren, maar daar komen we later op terug.
13 Rascal Racers (Miracle Designs – 2004)
Probeer Rascal Racers online op te zoeken en zo’n beetje het enige wat je zult vinden is YouTuber Caddicarus’s review van het spel. Ontwikkeld door Miracle Designs en uitgegeven door Telegames in 2004, Rascal Racers is een PS1 kart racer. Miracle Designs ontwikkelde ook Atari Karts voor de Atari Jaguar, wat in wezen gewoon een reskinned Super Mario Kart was. Het is passend, want Rascal Racers is weinig meer dan een reskinned Mario Kart 64.
Wat Rascal Racers zo slecht maakt zijn de controls en de tracks. De circuits hebben ongeveer net zoveel variatie als die in NASCAR, met simpele bochten links en rechts, en niet veel anders. Ze zijn esthetisch ook allemaal basic. Je ziet de ontwikkelaars tijdens het spelen een checklist doorlopen, met een ijsbaan, een stad, een jungle, enzovoort. Iedereen beweegt zo langzaam dat er geen gevoel van snelheid is, en je wiebelt heen en weer als je probeert te draaien, je moet ruim voor elke bocht beginnen te draaien. De saaie tracks zouden vergeven kunnen worden als tenminste het race-gedeelte goed was, maar helaas, het is ongeveer net zo leuk als kijken naar stroop die langzaam uit zijn pot komt.
12 Hooters Road Trip (Hoplite Research – 2002)
Voordat The Guy Game op onhandige wijze halfnaakte vrouwen in zijn waardeloze quizgame verwerkte (of misschien wel omgekeerd), was er Hooter’s Road Trip. Voor degenen die de pech hebben geen goed Hooters restaurant in hun land te hebben, is het in wezen een sportbar waar de bediening bestaat uit vrouwen met grote borsten in schaarse outfits. Dat beschrijft ook Hooters Road Trip, een softcore spel voor volwassenen zonder het “spel”-gedeelte, of zelfs maar de volwassen elementen.
Zoals de naam al een beetje doet vermoeden, is dit weer een racespel. De races vinden plaats door de hele VS, met enkele van de lelijkste graphics die ooit een video game console sierden. De besturing is net zo afschuwelijk. Terwijl je bij Rascal Racers kon draaien als de Titanic, heeft Hooters Road Trip auto’s die draaien op een koekkruimel, wat betekent dat als je ook maar even te hard naar de D-pad kijkt, je gaat tollen. Gelukkig maakt het niet uit, want alles wat je echt hoeft te doen is het gas in te houden en vooruit te gaan, en je knalt je een weg door andere racers en obstakels op weg naar de overwinning elke keer.
Road Trip wordt beschouwd als een van de slechtste games aller tijden en heeft een schamele 30% op Metacritic. Collega softcore outlet Maxim gaf het een 4/10, terwijl GamSspot en PSX Magazine waren nog erger met een 2,5 en 1 op 10 respectievelijk.
11 Mortal Kombat: Special Forces (Midway Games – 2000)
In 2000 was de Mortal Kombat-serie geen onbekende meer op het gebied van actie-avontuur spin-off games. Mortal Kombat Mythologies: Sub-Zero kwam in 1997 uit en kreeg overwegend negatieve kritieken, maar een verrassende 7,5 van de 10 van GameSpot, die het spel “een behoorlijk verbluffende combinatie van vechten en platformspringen” noemde. De ontvangst was niet zo vriendelijk door hen of wie dan ook voor Midway’s volgende poging om Mortal Kombat om te zetten naar een actie spel.
Mortal Kombat: Special Forces is fundamenteel gebroken op elk niveau. Het heeft lelijke graphics, het verhaal is onzin, de muziek (het weinige dat er is) is ongeïnspireerd, en de gameplay. Oh, de gameplay. Als je moe bent van horror games op Steam die je dwingen om een hoop pagina’s of sleutels te vinden om verder te komen, dan zul je Mortal Kombat: Special Forces haten. Het grootste deel van de gameplay draait om het oprapen van sleutels, beveiligingspassen of documenten om verder te komen, dus net als in Armorines: Project S.W.A.R.M. je uren zou kunnen besteden aan het doorkruisen van levels die je al hebt vrijgemaakt van vijanden om welk voorwerp dan ook te vinden dat je nodig hebt.
De nu ter ziele gegane Daily Radar ging zelfs zo ver om het een volledige 0/10 te geven.
10 The Simpsons Wrestling (Big Ape Productions – 2001)
Een vechtspel met een stel Simpsons-personages zou best leuk moeten zijn, zeker als het een spelletje worstelen in de achtertuin is waarbij geen regels gelden. Helaas kregen we The Simpsons Wrestling van Big Ape Productions, een studio die ons ook The Phantom Menace bracht, dat net niet in ons 15 Slechtste Star Wars Games artikel kwam, en MTV Celebrity Deathmatch, dat we later in deze lijst zullen zien.
The Simpsons Wrestling is gewoon een slecht worstel spel. Zoals veel slechte vechtspellen, kun je wegkomen met willekeurig button mashing en gemakkelijk winnen, elke keer weer. Het werd ook bekritiseerd om zijn slechte graphics. Veel critici wezen erop dat personages vaak door objecten, andere personages of zelfs zichzelf heen knipten. Stel je voor dat iemand een heel videospel zou animeren met MS Paint en je hebt een goed idee. Het heeft niet eens de humor die je zou verwachten van een Simpsons game.
Game Informer’s Andrew Reiner noemde het zelfs “een van de slechtste PS games tot nu toe” en we moeten het met hem eens zijn.
9 Street Racquetball (Highwaystar – 2002)
Herken je die Simple Series nog die ik eerder noemde toen ik het had over budgetspellen van goede kwaliteit? Nou, dat betekent niet dat het ALLE goede games zijn. Street Racquetball is een echt spel dat niet alleen bestaat, maar ook is uitgebracht op PSN als onderdeel van de PS1 Classics-lijn.
Het lijkt erop dat iemand de engine van het originele Star Fox op de Super Nintendo heeft gebruikt om een “hip” racquetball-spel op de PS1 te maken. Personages zien eruit als Rayman, als Rayman armen en benen had, maar ze zweefden om een of andere reden nog steeds weg van zijn lichaam. De omgevingen zijn letterlijk gewoon grote houten dozen met een vleugje van een generieke Windows ’95 wallpaper op de achtergrond.
De bal heeft geen echte physics en gaat willekeurig het hele level door. Gelukkig is je tegenstander niet zo onvoorspelbaar en loopt over het veld als een kind dat daar duidelijk niet wil zijn, maar wiens ouders hem dwingen om een buitenschoolse activiteit te doen. Als dit geen spel was over racquetball, maar over tennis, dan was dit misschien wel één van de slechtste spellen ooit geworden.
8 Batman Beyond: Return of the Joker (Kemco – 2000)
Laten we één ding duidelijk stellen: Batman Beyond: Return of the Joker is de beste Batman-film ooit gemaakt, inclusief de live-actionfilms. Het raakt de perfecte toon tussen de huidige Marvel films humor en empathie en de duisternis die je zou verwachten van Batman, maar die duisternis voelt niet vervaardigd of geforceerd zoals het vaak doet.
De video game adaptatie door Kemco mist dit alles. Er is niets van het hart, de humor, of de duisternis van de film of de originele show. In plaats daarvan, Kemco (die nu uitsluitend een mobiele ontwikkelaar) draaide de film in een generieke beat ‘em up. Het boeiende verhaal is ingeruild voor zweverige besturing, de personages waarin je geïnvesteerd was door de jaren heen van de show en de moderne comics zijn vervangen door een camera die niet meewerkt, en de stijlvolle looks van de show zijn verdwenen ten gunste van een 3D gerenderd Jackson Pollock schilderij door middel van een vroege jaren ’90 CG.
Video game adaptaties van films zijn altijd verschrikkelijk, maar je kunt echt zien hoe goedkoop Warner Bros. en Ubisoft zijn gegaan met deze. Er was geen respect voor het originele materiaal, en de negatieve recensies (nog een 0/10 van de Daily Radar) en de slechte verkoop van deze drol toen het uitkwam is daar een straf voor.
7 The Crow: City of Angels (Gray Matter – 1997)
Als er één ding is dat de wereld niet nodig had, dan was het wel een vervolg op Brandon Lee’s The Crow. Het werd toch gemaakt en staat momenteel op een 12% goedkeuring op Rotten Tomatoes.
Als er nog iets is wat de wereld niet nodig had, zou het een video game adaptatie van dat vervolg zijn. En dat is The Crow: City of Angels op de PlayStation 1 en Sega Saturn. Het mag dan ontwikkeld zijn door Gray Matter Studios, maar het werd uitgegeven door Acclaim, hun derde spel op deze lijst. Dit spel heeft tenminste fatsoenlijke graphics.
Wat het niet heeft is een fatsoenlijk besturingsschema of meeslepende gameplay. Je zult het grootste deel van je tijd in dit spel doorbrengen met je gezicht in de verkeerde richting of met het slaan van de lucht, omdat je net zo veel tijd besteedt aan het vechten tegen de besturing als tegen de ongeïnspireerde vijanden. Je krijgt een keur aan wapens, maar niets daarvan doet er toe, want ook hier is het alleen al een gevecht om je personage in de juiste richting te laten bewegen, veel minder om die wapens op te pakken en te gebruiken. De kans is groot dat die wapens sowieso door vijanden heen faseren.
6 Kiss Pinball (Wildfire Studios – 2001)
Nooit iemand die een marketingkans laat liggen, sprong Gene Simmons op de kans om een video game adaptatie te maken van zijn Kiss thema flipperkast spel. Ontwikkeld door Wildfire Studios, oorspronkelijk voor de PC, de PS1 port bevatte niet veel van Kiss of pinball.
Of een flipperkast spel goed is of niet hangt af van één ding: de physics. Als die niet goed zijn, is het spel niet goed. Te oordelen naar de plaats van Kiss Pinball op deze lijst, kan je waarschijnlijk wel zeggen waar het spel ligt op dat spectrum. Op de twee enige tafels die worden meegeleverd, komt de bal regelmatig vast te zitten op meerdere plaatsen, waardoor je geen andere optie hebt dan het spel opnieuw te starten. En met elk budget flipperkast video spel, gaat de bal nooit helemaal waar hij zou moeten zijn, zwevend over het bord schijnbaar willekeurig.
Dat wil niet zeggen dat er geen andere oneerbiedige kwaliteiten zijn. Je zou verwachten dat je zou kunnen rocken op Rock and Roll All Nite of Shout it Out Loud, maar dat zal niet het geval zijn. Er zit eigenlijk helemaal geen Kiss-muziek in deze Kiss-videogame. In plaats daarvan bestaat de hele audio van dit spel uit tafelgeluiden, gitaarriffs en een “edgy” stem uit het begin van de jaren 2000 die “oh crap” zegt als je de bal laat vallen. De ontwikkelaars moeten dat op loop hebben gehoord tijdens het maken van dit spel.
5 Star Wars: Masters of Teräs Käsi (LucasArts – 1997)
Masters of Teräs Käsi stond in onze 15 Slechtste Star Wars Games aller Tijden lijst en verdient hier ook een plekje. Dit blijft LucasArt’s enige vechtspel, en het enige spel met Star Wars karakters. Je zou denken dat dit een gevolg was van de Super Smash Bros. rage van rare mash-up vechtspellen, maar dit spel dateert van twee jaar voor de Mario brawler. Dus wat dreef LucasArts om een Star Wars vechtspel te maken? We zullen het misschien nooit weten.
De gevechten in dit “vechtspel” zijn een lachertje. Het is het zoveelste vechtspel waarin je willekeurig op knoppen kunt tikken en redelijk vaak kunt verwachten te winnen, of als je met een vriend speelt, is het een toss-up. Het grootste minpunt is echter hoe traag het is. Lopen of springen voelt alsof je op het oppervlak van de maan bent. De twee gevechtsvliegtuigen glijden in een slakkengangetje voorbij en springen een meter of tien in de lucht.
LucasArts heeft dit spel zelfs een verhaal gegeven. Tussen A New Hope en The Empire Strikes Back huurt Darth Vader een willekeurig personage, Arden Lyn, in om Luke Skywalker te vermoorden met behulp van haar kennis van teras kasi, een oude vorm van martial arts. Dat klopt, Darth Vader’s plan is om een enkele vrouw te sturen om de Rebel Alliance dood te slaan. George Lucas had zelf geen beter plot kunnen bedenken.
4 MTV Celebrity Deathmatch (Big Ape Productions – 2003)
Toen MTV nog een big deal was, was hun show Celebrity Deathmatch een van de grootste tv-shows ter wereld. Het was eigenlijk Robot Chicken voor Robot Chicken. Het was een komedieshow met in claymation weergegeven beroemdheden die elkaar doodvochten in een kooiwedstrijd. Zoals je je kunt voorstellen, was de premisse even goed voor een videospel. Helaas was de video game versie van de show minder dan stellair.
Celebrity Deathmatch is een budget spel, en zoals vele budget spellen, had het niet veel te bieden. Je koos uit een handvol “beroemdheden,” je stapte in een ring, en je drukte op knoppen totdat iemand won. Hetzelfde kan gezegd worden van elk vechtspel op deze lijst. Die “beroemdheden” waren niet eens groot voor toen dit spel uitkwam. Het rooster is gesubsidieerd met horror film iconen zoals Frankenstein’s Monster, de Mummy, de Wolfman, en zelfs een alien voor een goede maatregel. Bovenop hen, heb je ook Ron Jeremy en Jerry Springer, wiens namen en verschijningen het grootste deel van de grap catalogus van dit spel vertegenwoordigen.
Oorspronkelijk ontwikkeld voor de PS2 en Xbox, zag dit spel een PS1 port voor een of andere reden. Het spel had niet eens de kenmerkende claymation look van de show, in plaats daarvan koos het voor generiek uitziende graphics met oversized hoofden.
3 Mary-Kate & Ashley: Magical Mystery Mall (Acclaim – 1999)
Misschien is het beter om Mary-Kate & Ashley: Magical Mystery Mall niet als een videospel te zien, maar als een van die waardeloze interactieve PC-programma’s. Het was oorspronkelijk gemaakt voor de PC voordat het werd overgezet naar de PS1. Nee, dat is geen excuus. Noch verontschuldigt het Acclaim van het maken van deze lijst nog maar eens.
Je speelt als een van de Olsen tweeling en je loopt rond in een winkelcentrum. Elke winkel is “magisch” om een of andere reden en ze nemen je mee naar verschillende gebeurtenissen. Bijvoorbeeld, als je in een snowboard winkel loopt, word je geteleporteerd naar een snowboard wedstrijd. Als je naar een kledingwinkel gaat, kom je op een modeshow terecht, of als je een camerawinkel binnenloopt, word je fotograaf. Er is geen echte gameplay hier, je loopt gewoon rond en er gebeuren dingen, en je kijkt naar de dingen. Niemand zou hier vermaak uit hebben gehaald, omdat er niets aan is.
Het plezier dat iemand hier ook uit had kunnen halen, wordt tenietgedaan door de vele technische problemen. De framerate is vergelijkbaar met een stilstaande foto, waardoor de simpele taak van het lopen door een hal bijna onmogelijk is. De graphics zijn nachtmerrie opwekkend, met realistisch uitziende gezichten getransponeerd op PS1 karakter modellen. Dit spel heeft geen enkele verzachtende omstandigheid.
2 South Park (Appaloosa Interactive – 1999)
South Park op de PS1 is een ondergewaardeerde titel, in zoverre dat het beschouwd zou moeten worden als een van de slechtste games aller tijden. Wat is er mis mee? Het is een TV show tie-in spel geport naar de PS1 door middelmatige ontwikkelaars en uitgegeven door Acclaim. Dat is eigenlijk alles wat je moet weten.
South Park is om de een of andere reden een first person shooter. De show kennende waar dit spel op gebaseerd is, zou dat heel goed de grap kunnen zijn. Maar gezien het gebrek aan humor in het spel, voelt het eigenlijk gewoon als luiheid. South Park is berucht geworden door het eerste level, waarin je honderden kalkoenen moet verjagen. En vervolgens honderden klonen in het tweede level. In tegenstelling tot veel games in deze lijst, is South Park eigenlijk waanzinnig moeilijk voor het aantal vijanden dat het in één keer naar je gooit, in arena’s die verder verstoken zijn van enig teken van leven.
Jeff Gertsmann, wiens recensies op GameSpot een enorme hulp zijn geweest bij dit artikel, gaf het spel een miezerige 1.4 op 10, en zei: “Tussen de erbarmelijke graphics, het slechte geluid en de afschuwelijke gameplay, is South Park zeker een van die spellen die zeker ter sprake zullen komen als je gaat nadenken over het slechtste spel dat je ooit hebt gespeeld.” Hij ging zelfs zo ver om het “waardeloos” te noemen.”
1 Bubsy 3D (Eidetic – 1996)
Dit zou echt voor niemand als een verrassing moeten komen. Bubsy 3D heeft terecht een plaatsje veroverd op veel “Slechtste Games aller Tijden”-lijstjes, en met goede reden. Dit was Sony’s eerste poging om een 3D platformspel te maken dat kon wedijveren met Super Mario 64 en dat is te zien. Het geheel van de graphics waren platte geometrische vormen, de camera draaide willekeurig rond, je sprong veel te hoog, de humor was cringe-worthy, Bubsy zelf blijft een van de meest irritante video game personages ooit, en de besturing werkte niet.
Er is niet één aspect van dit spel dat niet totaal kapot is. Het is als de eerste poging van een kind om een 3D-spel te maken in de jaren ’90, toen zelfs gerespecteerde game-ontwikkelaars moeite hadden met 3D-spellen. Hoe minder gezegd over deze rotzooi, hoe beter.
Dit was ontwikkelaar Eidetic’s eerste spel, en je zou kunnen denken dat hun laatste ook. Maar de jonge studio zou je kunnen verrassen, want ze gingen verder met het maken van de Syphon Filter-serie, evenals Uncharted: Golden Abyss op de PS Vita. Je kent ze vandaag misschien beter als Sony Bend Studio, en ze werken momenteel aan Days Gone. Over een verhaal van vodden naar rijkdom gesproken (je zult merken dat ze Bubsy 3D nergens op hun website vermelden).
- Lijsten
- PlayStation
Over de auteur
Josh Griffiths schrijft al jaren over videogames. Van uitvoerend redacteur van Cliqist tot medewerker van Twinfinite en Scree Rant, hij heeft zijn carrière gewijd aan het schrijven over games. Nu schrijft hij voor The Gamer en is hij geïnteresseerd in indiegames, geschiedenis en zijn hond, Cam.
Meer van Josh Griffiths