Augustus 2, 1867

bij Fort Phil Kearny, Wyoming Territory, Bozeman Trail

U.S. overwinning

Wagon Box Fight
onderdeel van Red Cloud’s War
Monument op de plaats van het gevecht
		Datum	Locatie	Resultaat
Beleggers
Verenigde Staten	Lakota Sioux Indianen
Commandanten en leiders
James Powell	Red Cloud Crazy Horse Hump (High Backbone)
Sterkte
26 soldaten, 6 burgers	300-1,000
Slachtoffers en verliezen
7 doden 2 gewonden	U.V.S. claim: 60 doden, 120 gewonden Indianenclaim 5 doden, 5 gewonden

Het Wagon Box Gevecht was een gevecht op 2 augustus 1867, tijdens de oorlog van Red Cloud, tussen 26 soldaten van het Amerikaanse leger en zes burgers en enkele honderden Lakota Sioux Indianen in de omgeving van Fort Phil Kearny, Wyoming. De in de minderheid zijnde soldaten hielden de Indianen tegen met nieuw uitgegeven Springfield Model 1866 geweren met kulaslading.

Achtergrond

In juli 1867, na hun jaarlijkse zonnedans in kampen aan de Tongue en Rosebud rivieren, besloten Oglala Lakota krijgers onder leiding van Red Cloud, andere groepen Lakota, Noordelijke Cheyenne, en een paar Arapaho om de soldaten in het nabijgelegen Fort C.F. Smith en Fort Phil Kearny aan te vallen. Dit zouden de eerste grote militaire acties van de Indianen in 1867 zijn, na hun successen in 1866, waaronder het Fetterman Gevecht. Omdat ze het niet eens konden worden over waar ze het eerst zouden aanvallen, splitsten de Indianen zich op in twee grote groepen, naar schatting tussen de 300 en 1.000 Cheyenne en Sioux, die oprukten tegen Fort C.F. Smith en een vergelijkbaar aantal, voornamelijk Sioux en mogelijk inclusief Red Cloud, die op weg gingen naar Fort Phil Kearny.

Naast het bewaken van de emigranten op de Bozeman Trail, waren de belangrijkste taken van de 350 soldaten en 100 burgers in Fort Phil Kearny het verzamelen van hout uit een dennenbos ongeveer vijf mijl van het Fort en het hooien voor het vee in de prairiegebieden. Deze werkzaamheden werden uitgevoerd door civiele aannemers, gewoonlijk gewapend met Spencer repeteergeweren en begeleid en bewaakt door eskaders soldaten. De hooi snijders en hout sprokkelaars waren een favoriet doelwit van de Indianen geweest sinds de vestiging van Fort Kearny een jaar eerder. Tientallen kleine overvallen waren op hen gericht; tientallen soldaten en burgers waren gedood en honderden stuks vee waren gestolen. De soldaten waren in het defensief. Hun vermogen om terug te slaan op de Indianen werd ernstig beperkt door een tekort aan paarden en getrainde cavaleristen en hun wapens, bestaande uit musketten van het Springfield model 1861 die mondingslaadden. De soldaten hadden echter onlangs breech-loading geweren gekregen die ongeveer drie keer zo snel konden vuren als snuitladers en die gemakkelijker opnieuw geladen konden worden vanuit een buikligging.

De Indianen waren slecht bewapend, bezaten waarschijnlijk slechts ongeveer 200 vuurwapens en minder dan twee kogels per geweer. Bogen en pijlen waren hun basiswapens. Bogen en pijlen waren dodelijk op korte afstand en in een gevecht te paard of te voet, maar waren niet effectief tegen een goed verschanste of versterkte vijand.

Ter bescherming tegen Indiaanse invallen in de buurt van het dennenbos, hadden de civiele aannemers een kraal gebouwd door 14 van de houten kisten te verwijderen die op het chassis van wagens rustten en ze op de grond te plaatsen in een ovaal van 20 meter lang en 8-9 meter breed. Zowel de soldaten als de burgers van de houthakkers woonden in tenten buiten de kraal van wagon-kisten. Op 31 juli verlieten kapitein James Powell en zijn commando van 51 man de muren van Fort Kearny met een opdracht van 30 dagen om in de buurt van de wagonboxen te kamperen en de houthakkers te bewaken. Tot dan toe was de zomer rustig verlopen, met weinig vijandige ontmoetingen met de Indianen.

Het gevecht

Op de ochtend van 2 augustus werd de troepenmacht van kapitein Powell verdeeld. Veertien soldaten werden ingezet om de houttrein van en naar het fort te begeleiden; 13 soldaten bewaakten het houthakkerskamp, ongeveer een mijl van de kraal van de wagens. Het Indiaanse plan om de houthakkers en soldaten aan te vallen was beproefd, vergelijkbaar met het plan dat het jaar daarvoor was gebruikt om Fetterman en zijn 80 mannen te doden. Een kleine groep Indianen zou de blanke soldaten verleiden om hen te achtervolgen en de soldaten zouden in een hinderlaag geleid worden door een groter aantal verborgen Indianen. Crazy Horse was een van de leden van het afleidingsteam. Discipline en geduld, waren echter geen kenmerken van Indiaanse krijgers. Het plan mislukte toen een aantal van hen een afgelegen kamp van vier houthakkers en vier soldaten aanvielen, waarbij drie van de soldaten werden gedood, maar de andere soldaat en de houthakkers ontsnapten en de soldaten in de buurt van de kraal waarschuwden. Het Indiaanse leger stopte bij het kamp om een groot aantal paarden en muildieren te plunderen en buit te maken. Dit gaf de soldaten die hun toevlucht zochten in de kraal met de wagens de tijd om zich voor te bereiden op de aanval. Er waren 26 soldaten en zes burgers in de kraal.

De eerste aanval van de Indianen op de wagon box corral kwam te paard vanuit het zuidwesten, maar zij stuitten op zwaar vuur van de soldaten die de nieuwe breech-loaders gebruikten. De Indianen trokken zich terug, hergroepeerden zich, en lanceerden nog enkele aanvallen te voet. Indiaanse sluipschutters doodden Powell’s tweede-in-bevel, Lt. Jenness, en twee soldaten. De strijd duurde van ongeveer 7:30 uur tot 1:30 uur. De blanken hadden genoeg munitie en Indiaanse pijlen konden niet door de dikke wanden van de wagonboxen dringen.

Fort Kearny vernam van het gevecht vanuit zijn observatiepost op Pilot Hill en omstreeks 11:30 uur verlieten 103 soldaten onder commando van majoor Benjamin Smith het fort om de soldaten in de wagonboxen af te lossen. Smith nam 10 wagens mee, bestuurd door gewapende burgers en een berg houwitser. Hij ging voorzichtig te werk en toen hij de kraal van de wagonboxen naderde, vuurde hij zijn kanon af op de Indianen in de verte. De Indianen verspreidden zich snel en Smith rukte zonder tegenstand op naar de kraal, verzamelde daar de soldaten en keerde snel terug naar Fort Kearny. Nog meer overlevenden, die zich tijdens het gevecht in het bos hadden verstopt, kwamen die nacht terug in het fort.

Nasleep

Het Wagon Box Fight is prominent aanwezig in de folklore en literatuur van het Oude Westen als een voorbeeld van een kleine groep Amerikaanse soldaten die een veel grotere groep Indianen wist af te houden. De nieuwe, sneller schietende geweren van de soldaten worden genoemd als de reden voor het overleven van de soldaten in de wagon box corral tegen een superieur aantal aanvallers.

Schattingen van Indiaanse slachtoffers variëren van “een onwaarschijnlijk laag aantal van twee tot een absurde vijftienhonderd.” Kapitein Powell schatte dat zijn mannen 60 Indianen hadden gedood, een “zwaar overdreven” schatting naar de mening van sommige historici. Het Wagon Box Gevecht was het laatste grote gevecht van Red Cloud’s oorlog. Mogelijk was het effect van het gevecht, en dat van het vergelijkbare Hayfield gevecht een dag eerder, dat de Indianen werden ontmoedigd om nog meer grootschalige aanvallen te ondernemen. “Dit was de grootste aanval die Crazy Horse ooit had geleid tegen blanken die een sterke verdedigingspositie innamen. Hij had geleerd dat Indianen met pijl en boog de blanken, gewapend met kruitladers, niet konden overweldigen binnen een fortificatie.” Voor de rest van 1867 concentreerden de Lakota en hun bondgenoten zich op kleinschalige, hit-and-run aanvallen langs de Bozeman Trail.

Zie ook

• High Backbone

• http://www.globalsecurity.org/military/agency/army/2-9inf.htm
• Fort Phil Kearny State Historic Site
• Een gedetailleerd, verslag uit de eerste hand van het gevecht
• Wyoming State Parks – Wagon Box Fight details, lijst van deelnemers
• Wyoming Tales and Trails – Goede informatie en foto’s
• Hebard, Grace; Brininstool, E.A (1922). De Bozeman Trail: Historical Accounts of the Blazing of the Overland Routes, Volume II. De Authur H. Clark Company. http://books.google.com/books?id=Jc8BAAAAMAAJ.