Hoe krap het voedselbudget ook is, je kunt altijd manieren vinden om te bezuinigen. De staat Alabama geeft de county’s een schamele $1,75 per dag om elke gevangene te voeden, maar sheriffs slagen er vaak in om veel minder uit te geven. Ze hebben een sterke stimulans om dat te doen. De sheriffs mogen houden wat ze niet uitgeven, en in sommige gevallen loopt dat op tot zes cijfers. Het dagelijkse rantsoengeld loopt op.

Het aanboren van het voedselfonds is een traditie geworden in Morgan County, dat de Tennessee rivier omarmt in het noordelijke deel van de staat. In 2001 oordeelde een rechter dat het voedsel dat gevangenen kregen “onvoldoende was en onhygiënisch”, en eiste dat er voldoende maaltijden werden geserveerd. Maar dat gerechtelijk bevel werd enkele jaren later geschonden door de volgende sheriff, die met korting een vrachtwagen vol corn dogs kocht, ze tweemaal daags serveerde en over een periode van drie jaar $212.000 uit het voedselfonds in eigen zak stak. Dus werd het gerechtelijk bevel uitgebreid om specifiek te stellen dat het voedselgeld alleen aan voedsel mocht worden besteed. Niettemin nam de volgende sheriff, Ana Franklin, 160.000 dollar uit het voedselbudget en investeerde het grootste deel ervan in een tweedehands autokavel.

Ze werd gedwongen het geld terug te betalen en kreeg een boete van $1.000. Toch illustreert de zaak een feit van het leven onder sheriffs. Ze beheren potten met geld met weinig toezicht en veel mogelijkheden voor misbruik. Omdat de meesten onafhankelijk worden gekozen, kunnen andere ambtenaren op lokaal niveau niet veel doen om hen te controleren. Een politiechef kan door een burgemeester of gemeenteraad worden ontslagen wegens ambtsmisdrijven of in een opwelling, maar een sheriff kan meestal niet uit zijn functie worden ontheven, tenzij er sprake is van een aanklacht, ongeacht het vergrijp. “Politiechefs lopen elke dag voor hun ambt, in de zin dat ze at-will werknemers zijn,” zegt Jim Bueermann, voorzitter van de Police Foundation, een onderzoeksorganisatie. “Je kunt een sheriff niet echt ontslaan.”

Zoals veel van haar collega’s, houdt Franklin toezicht op meer dan een dozijn discretionaire fondsen. Morgan County besteedt de helft van haar jaarlijkse budget aan de ondersteuning van sheriffkantoren, en kan dat geld in de gaten houden. Maar over de rest heeft ze geen zeggenschap. De sheriffs kunnen dus naar eigen inzicht met de fondsen schuiven. “Op dit moment weten we echt niet wat er op die 16 andere rekeningen komt”, zegt Ray Long, die voorzitter is van de Morgan County Commissie. “We hebben geen verhaalsmogelijkheden. Als ze in de problemen komen, kunnen we niets doen.”

Het geld dat door de handen van een typische sheriff gaat, varieert van vergoedingen voor pistoolvergunningen en loonbeslag van gevangenen tot contant geld uit de inbeslagname van auto’s of andere activa die zijn gebruikt bij het plegen van een misdrijf – of soms wanneer er geen misdrijf is ten laste gelegd. “In veel staten is het zo dat als de sheriff iets verkeerd doet, het niet duidelijk is wie er iets aan moet doen, wat betekent dat niemand er iets aan gaat doen,” zegt Mirya Holman, een politicologe aan de Tulane University die sheriffs bestudeert. “Een combinatie van grote budgetten en weinig informatie biedt een omgeving waarin corruptie zeker mogelijk is, zo niet waarschijnlijk.”

In de meeste staten zijn de bevoegdheden van de sheriff vastgelegd in de grondwet, dus er is weinig hoop op het herschrijven van hun lijst met taken wanneer ze hun macht misbruiken. En, met meer dan 3.000 gekozen sheriffs in het land, zijn er altijd minstens een paar die dat doen. De overgrote meerderheid van de sheriffs zijn hoogopgeleide professionals die complexe operaties leiden waarbij de wet wordt gehandhaafd, overtreders worden ondergebracht en geesteszieken worden behandeld. Toch zijn beschuldigingen van raciale profilering en buitensporig geweld gebruikelijk, en er zijn vaak een paar rechtszaken aanhangig wegens onrechtmatige dood.

Oddie Shoupe, de sheriff van White County, Tenn., is sinds zijn aantreden in 2006 ongeveer 50 keer aangeklaagd, soms in gevallen van onrechtmatige dood. Een bepaalde zaak heeft onlangs bekendheid gekregen: Een paar hulpsheriffs maakten zich klaar om een verdachte die ze achtervolgden te “rammen” toen Shoupe hen via de radio beval om in plaats daarvan op hem te schieten, hij zei dat hij niet wilde dat ze het risico liepen om hun voertuig te “vernielen”. De officier van justitie weigerde een aanklacht in te dienen, zelfs nadat er bodycam-beelden opdoken waarop Shoupe te zien was die zei, nadat de verdachte was gedood: “Ik hou van deze shit. God, ik zal je wat vertellen, ik gedij erop.”

Ana Franklin werd beëdigd als sheriff van Morgan County, Ala, in 2011. Vorig jaar werd ze gedwongen om het grootste deel van de 160.000 dollar terug te betalen die ze uit het fonds van de county had gehaald voor het eten van gevangenen. (AP/The Decatur Daily, Brennen Smith)

Louis Ackal, de sheriff van Iberia Parish, La., wordt momenteel geconfronteerd met een civiele rechtszaak die voortvloeit uit de schietpartij op de dood van een man die geboeid achterin een patrouillewagen zat. In 2016 werd Ackal vrijgesproken van afzonderlijke aanklachten van samenzwering en schending van burgerrechten, een zaak waarin hij een aanklager bedreigde door te zeggen dat hij hem recht tussen zijn “Joodse ogen” zou schieten. Zijn verdedigingsadvocaat legde uit dat hij niet bedreigend was, alleen boos. Ondertussen klaagden aanklagers in Milwaukee County, Wis., in februari drie gevangenismedewerkers aan wegens verwaarlozing en wangedrag in een zaak over een geesteszieke gevangene die overleed nadat hij een week lang geen water had gekregen als straf voor het beschadigen van zijn cel. Afgelopen juni kende een federale jury 6,7 miljoen dollar toe aan een voormalige gevangene in de gevangenis van Milwaukee die herhaaldelijk was verkracht door een bewaker.

Een paar gevallen van wangedrag van sheriffs hebben de aandacht getrokken van aanklagers, of in ieder geval van advocaten van aanklagers. Maar de meeste sheriffs worden nooit ter verantwoording geroepen voor hun wandaden. Mensen die sheriffs hebben geconfronteerd – of het nu hulpsheriffs, aanklagers of burgers zijn – herinneren zich campagnes van pesterijen en intimidatie. “In gesprekken met mensen binnen traditioneel gemarginaliseerde delen van de gemeenschap, is het eng voor hen om zich uit te spreken, vanwege hun angst voor vergelding,” zegt Derek Dobies, de burgemeester van Jackson, Mich.

Voordat hij werd ontslagen door Sheriff Robert Arnold in Rutherford County, Tenn., was Virgil Gammon derde in bevel in het kantoor. Gammon’s overtreding was het klokkenluiden over Arnold’s illegale bedrijf in de verkoop van elektronische sigaretten aan gevangenen. Gammon won uiteindelijk een schikking voor onrechtmatig ontslag en Arnold werd vorig jaar veroordeeld tot vier jaar in de federale gevangenis op beschuldiging van fraude en afpersing. “Er waren dingen die ik zes maanden lang achter de schermen deed, voordat dit naar buiten kwam”, zegt Gammon. “Het was moeilijk, maar het was de enige manier om te bewijzen dat het aan de gang was.”

In theorie zouden sheriffs in hoge mate verantwoordelijk moeten zijn, omdat ze rechtstreeks aan de kiezers verantwoording moeten afleggen. Maar in de praktijk, terwijl een politiechef het geluk heeft om drie jaar te dienen, is het niet ongebruikelijk voor een sheriff om 20 jaar te zitten. Er is vaak weinig belangstelling om een sheriff politiek uit te dagen. In een klein district zijn er misschien maar een paar andere mensen met het minimum aantal jaren ervaring in wetshandhaving dat voor de baan vereist is. En omdat de meeste provincies politiek worden gedomineerd door de ene of de andere partij, profiteren sheriffs van de beperkte aandacht die de kiezers aan de post besteden.

Heel vaak wordt de baan van vader op zoon doorgegeven. Toen Robert Radcliff in 2014 werd verkozen tot sheriff van Pickaway County, Ohio, volgde hij zijn vader Dwight op, die 48 jaar had gediend en die op dat moment de langst dienende sheriff van de natie was. Dwight’s vader Charles had 30 jaar voor hem gediend, wat betekent dat een lid van de Radcliff familie sinds 1931 sheriff in Pickaway County is geweest voor alle jaren op vier na. Dat is ongebruikelijk, maar een sheriff onttronen is moeilijk.

Joe Arpaio van Maricopa County, Ariz., misschien wel de beroemdste sheriff van de moderne tijd, werd in 2016 door de kiezers afgezet, maar niet voordat hij in totaal zes termijnen won die werden gekenmerkt door openlijke vetes met andere provincieambtenaren, federale beschuldigingen van raciale profilering en schikkingsbetalingen die in totaal bijna 150 miljoen dollar bedroegen. Arpaio, die vorig jaar gratie kreeg van een veroordeling wegens minachting van de rechtbank door president Trump, is nu op weg naar de Amerikaanse Senaat. David Clarke, de voormalige sheriff van Milwaukee County, had ook voortdurend ruzie met lokale ambtenaren, maar diende 15 jaar in zijn functie voordat hij in 2017 aftrad. Beide mannen gebruikten en profiteerden van een aloude tactiek onder sheriffs: beweren dat ze de strengste man met de penning zijn. Arpaio ging zelfs zo ver dat hij de uitdrukking “America’s toughest sheriff” als handelsmerk had. “Ik houd sheriffs al 40 jaar in de gaten”, zegt Martin Yant, privédetective in Ohio en auteur van een boek over hen. “Ik kan je niet vertellen hoeveel sheriffs hebben beweerd dat ze de strengste sheriff van Amerika zijn.”

Joe Arpaio van Maricopa County, Ariz., is misschien wel de beroemdste sheriff van de moderne tijd. Hij kreeg ruzie met andere provincieambtenaren, werd federaal beschuldigd van het opstellen van rassenprofielen en moest een schikking treffen van bijna 150 miljoen dollar. (AP/Ross D. Franklin)

De meeste mensen hebben weinig sympathie voor gedetineerden of mensen die zijn aangeklaagd voor misdrijven, ongeacht de aard van hun klachten. Sheriffs zullen eerder de publieke steun zien afbrokkelen als ze worden gezien als zwak tegen misdaad. Na het bloedbad op Marjory Stoneman Douglas High School in Parkland, Fla., Broward County Sheriff Scott Israel kreeg kritiek te verduren voor het niet aanhouden van de schutter ondanks tientallen eerdere klachten, evenals het falen van gewapende hulpsheriffs om de school binnen te gaan tijdens de schietpartij.

De taken van sheriffs verschillen enorm per staat. In het noordoosten, kunnen ze niets meer doen dan zorgen voor de veiligheid in het gerechtsgebouw. Maar in de meeste andere staten, ze zijn verantwoordelijk voor snelweg patrouilles, en in veel, ze omgaan met de algemene politie en correcties. Het kan een ongelooflijk complexe baan zijn, waarbij ze toezicht moeten houden op de rechtshandhaving in meerdere jurisdicties; gevangenissen moeten beheren, waardoor ze vaak de grootste aanbieder van geestelijke gezondheidszorg in het district zijn; uitzettingen moeten uitvoeren; soms het kantoor van de lijkschouwer moeten leiden; en, als ze in de buurt van water of bergen zijn, zoek- en reddingsfuncties moeten uitvoeren. (De taken van de sheriffs kunnen verschillen, maar de demografie van de ambtsdragers is opvallend consistent. Uit een onderzoek van Holman en Emily Farris van de Texas Christian University blijkt dat 95% van de sheriffs man is en dat 99% blank is. Franklin, die in februari aankondigde dat ze niet op zoek zal gaan naar herverkiezing, is de enige vrouwelijke sheriff in Alabama.)

In toenemende mate opereren veel sheriffs onder enorme druk, niet in het minst vanwege de verviervoudiging van de gevangenisbevolking van de natie in de afgelopen vier decennia. Naast het toezicht op de dagelijkse basis van hun baan, vinden individuele sheriffs vaak manieren om innovatieve beleidsbenaderingen na te streven voor kwesties die in hun baan komen, van methoden om huiselijk geweld en drugsoverdoses te beperken tot het zoeken naar manieren om daklozen op te vangen. “Over het algemeen is de gemiddelde sheriff een goede vent,” zegt Holman. “Mijn perceptie is dat de gemiddelde sheriff ongelooflijk bezorgd is over hun gemeenschap.”

Het feit dat ze worden gekozen, maakt ze niet alleen verantwoordelijk, maar ook zeer afgestemd op de wensen van het publiek, voegt Jonathan Thompson, CEO van de National Sheriffs’ Association, toe. “Ze zijn elke dag in hun gemeenschappen,” zegt hij, “en zullen van de mensen horen, niet alleen bij de stembus maar in de supermarkt, wanneer ze goedkeuren of afkeuren wat ze doen.”

Maar hoe innovatief ze ook zijn of hoeveel steun ze ook krijgen van hun provincies of staten, het blijft vaak bij wat ze nodig denken te hebben. Sheriffs zijn een soort ondernemers geworden, op zoek naar manieren om hun budget te verhogen. Het meeste daarvan is volkomen legitiem. Maar er zijn altijd verleidingen. “Omdat sheriffs hun eigen budgetten beheren, kunnen ze een beetje meer geheim zijn, of veel meer geheim, dan een politiechef die verantwoording moet afleggen aan een gemeenteraad of een stadsmanager,” zegt Seth Stoughton, een voormalige politieagent die doceert aan de rechtenfaculteit van de Universiteit van South Carolina.

Het is nooit een slimme carrièrestap om de baas te versieren, op welk gebied dan ook. Maar in sommige sheriff’s kantoren, is het een carrière-onderbreker. In bijna alle kantoren, niettegenstaande Gammon in Tennessee, is het niet realistisch om van hulpsheriffs te verwachten dat ze hun superieuren onderzoeken. En zelfs als ze dat doen, hebben ze niet de mogelijkheid om hen te straffen. In acht staten is de lijkschouwer de enige die de sheriff kan arresteren. “Het gebeurt niet vaak,” zegt Lisa Barker van de Indiana State Coroners Association. “Er is niet veel opleiding voor.”

In sommige staten hebben gouverneurs de bevoegdheid om een sheriff te verwijderen, maar ze zijn traag om dit te doen, over het algemeen beschouwen ze het als een lokale aangelegenheid. De staatswetgevers hebben de bevoegdheden van de sheriffs de afgelopen jaren enigszins ingeperkt, door beperkingen op te leggen aan de verbeurdverklaring van civiele vermogensbestanddelen en goedkeuring van de staat te eisen voor sommige grote contracten. Maar sheriffs kunnen vaak wetsvoorstellen blokkeren die zij als een bedreiging zien. Ze zijn een machtige lobbykracht, met goede connecties in elk deel van een staat. “Toen ik in Atlanta lobbyde voor een wetsvoorstel over verslaglegging – dat sheriffs verplicht de opbrengsten van civiele verbeurdverklaringen openbaar te maken – kwam elke sheriff in de staat opdagen als tegenstander”, zegt Lee McGrath, senior wetgevingsadviseur voor het Institute for Justice, een conservatieve belangengroep.

Op federaal niveau lijkt de regering-Trump weinig interesse te hebben in agressief toezicht op de lokale rechtshandhaving. Trump verleende afgelopen zomer niet alleen gratie aan Arpaio, maar hij gaf ook het startsein voor een bijeenkomst van het Witte Huis met de National Sheriffs’ Association door hen zijn volledige steun te beloven. Advocaat-generaal Jeff Sessions legde soortgelijke verklaringen af. Dat betekent dat de taak om sheriffs te controleren in de nabije toekomst grotendeels bij staats- en lokale ambtenaren zal liggen. (Ongeveer 10 procent van de sheriffs hangt de “constitutionele sheriff”-beweging aan, die gelooft dat hun autoriteit zelfs die van de federale overheid kan vervangen als het gaat om het handhaven van wetten die ze niet leuk vinden, zoals wapenbeheersingsmaatregelen.)

Maar niet elk verwerpelijk ding dat een sheriff doet, is illegaal. In Jackson County, Michigan, hebben alle leden van de districtscommissie, samen met de kamer van koophandel en andere plaatselijke functionarissen, Sheriff Steve Rand opgeroepen af te treden wegens berichten dat hij racistische, seksistische en homofobe taal heeft gebezigd, alsmede beschuldigingen dat hij een gehandicapte werknemer zou hebben gediscrimineerd. Rand heeft zijn excuses aangeboden maar weigert af te treden en de gouverneur heeft hem niet ontslagen. “Wanneer er sprake is van een dergelijke schending van het publieke vertrouwen, zou je er in de meeste gevallen van uitgaan dat de persoon in kwestie zou aftreden of vertrekken, zodat de gemeenschap zelf kan genezen,” zegt burgemeester Dobies. “Het is ongelooflijk frustrerend.”

In februari kreeg Sessions van sommige kanten kritiek omdat hij tijdens een toespraak tot de National Sheriffs’ Association zei dat “het ambt van sheriff een cruciaal onderdeel is van het Anglo-Amerikaanse erfgoed van de rechtshandhaving.” Sommigen hoorden in die zin een racistisch lokfluitje, maar het lijdt geen twijfel dat Sessions’ historisch besef juist was. De term “sheriff” is afgeleid van de “shire reeves” van Angelsaksisch Engeland. Soms hielden ze criminelen aan, maar hun hoofdtaak was het innen van belastingen, waarbij ze dreigden of geweld gebruikten totdat ze een bevredigend bedrag hadden ontvangen — een groot deel daarvan hielden ze voor zichzelf. Dat is een van de redenen waarom Engeland al hun taken heeft afgeschaft, behalve hun ceremoniële taken. “Ze hadden een directe financiële prikkel om geld in te zamelen, want zo werden ze betaald,” zegt Stoughton. “Dat stimuleringsprobleem is de reden waarom de sheriff van Nottingham een slechte kerel was.”

Het corruptieprobleem heeft sheriffs sinds hun ontstaan geteisterd. Nergens is dit meer waar dan wanneer het gaat om het verzamelen van geld op de zijkant, hosting varken roasts en golftoernooien als fondsenwervers voor de non-profit stichtingen die ze hebben opgezet. “Alle externe stichtingen die worden opgericht – en ik denk dat we er vier hebben die door sheriffs zijn opgericht – we hebben niet eens de bevoegdheid om die dingen te controleren,” zegt Joe Dill, een lid van de Greenville County Council in South Carolina.

Sheriffs kunnen contracten gunnen aan campagne-betalers, waarbij ex-sheriffs vaak lucratieve pensioneringen financieren door no-bid contracten voor apparatuur of diensten van hun opvolgers in de wacht te slepen. Maar de meest verontrustende bron van geld die rond sheriffs slingert, is de verbeurdverklaring van civiele activa. Sheriffs kunnen bijna alle bezittingen in beslag nemen die gebruikt zijn bij het plegen van een misdaad. Ze beweren dat het een noodzakelijk instrument is in de strijd tegen drugs. Dat mag zo zijn, maar misbruik van het proces is goed gedocumenteerd, van sheriffs schudden reizigers af voor de exacte hoeveelheid contant geld die ze toevallig op hun persoon, tot het bevel aan hulpsheriffs om het verkeer te werken op slechts een kant van de snelweg – de kant wordt gebruikt om geld terug te brengen, niet de kant waar de drugs aanvankelijk binnenkomen.

Burgerlijke verbeurdverklaringen van vermogensbestanddelen worden zelden aangevochten. Ofwel de verdachten wier eigendom in beslag is genomen worden beschuldigd van een misdrijf, wat betekent dat getuigenis in een eigendomsgeschil tegen hen kan worden gebruikt, of ze kunnen worden beschuldigd van geen misdrijf, maar besluiten dat de juridische kosten van het bestrijden van de inbeslagneming meer zou kosten dan het eigendom waard is. Al met al zijn civiele verbeurdverklaringen een miljardenbusiness geworden voor wetshandhavingsinstanties.

Een aantal staten heeft geprobeerd het proces te beperken. Sommige eisen dat eigendommen alleen worden afgenomen na een veroordeling, of dat sheriffs het geld afstaan aan het algemene staatsfonds, of op zijn minst de opbrengsten bekendmaken. Maar de sheriffs hebben oplossingen gevonden, met name het “billijke verdeling” programma. Dat betekent dat als ze van een overtreding een federale zaak kunnen maken, het Amerikaanse ministerie van Justitie een deel neemt, maar de sheriffs het grootste deel van de opbrengst laat houden. In Missouri, waar de lokale rechtshandhaving verplicht is de opbrengsten naar de staat te sturen, zijn de civiele verbeurdverklaringen die volgens de staatswet worden vervolgd ongeveer 100.000 dollar per jaar waard. Maar de instanties in Missouri doen jaarlijks voor 9 miljoen dollar aan civiele verbeurdverklaringen die volgens de federale wet worden vervolgd – 90 keer zoveel. In 2015 heeft de regering-Obama het billijke delen aan banden gelegd, maar Sessions heeft het afgelopen juli nieuw leven ingeblazen.

Civiele verbeurdverklaringen van activa zijn een miljardenbusiness geworden voor wetshandhavingsinstanties. (AP/The Commercial Appeal, Stan Carroll)

De Alabama Legislature overweegt een wetsvoorstel dat wetshandhavingsinstanties zou verplichten om alle civiele verbeurdverklaringen aan de staat te overhandigen. Zoals gebruikelijk bij dergelijke wetgeving, zijn sheriffs en officieren van justitie hier fel tegen gekant. Sheriffs ontkennen stelselmatig dat zij zich bezighouden met “politiewerk met winstoogmerk”, maar Coffee County Sheriff Dave Sutton verklaarde anders in een column in de Birmingham News van februari die hij samen met Calhoun County District Attorney Brian McVeigh had geschreven. “De opbrengsten van de verbeurdverklaringen naar het algemene staatsfonds laten vloeien, zou leiden tot minder arrestaties van drugs- en helingkringen,” schreven ze. “Welke stimulans zouden de lokale politie en sheriffs hebben om mankracht, middelen en tijd in deze operaties te investeren als ze geen opbrengsten ontvangen om hun kosten te dekken?” Men zou kunnen aanvoeren dat de ambtseed voldoende stimulans zou moeten zijn, maar niet alle sheriffs zien het zo.

De wetgevende macht van Alabama heeft ook een wetsvoorstel aangenomen dat de kiezers in Morgan County, het gebied van Ana Franklin, toestaat om hun sheriff een loonsverhoging van 35 procent te geven. In ruil daarvoor mag de sheriff geen geld van de voedselrekeningen in eigen zak steken. Die vraag zal in november aan de kiezers worden voorgelegd. De goedkeuring ervan zal een “slam dunk” zijn, voorspelt Glenda Lockhart, een eigenaar van een bouwbedrijf in de county.

Nadat Lockhart en haar man in 2011 waren gearresteerd, klaagden ze Franklin aan voor valse arrestatie, waarbij ze uiteindelijk een schikking troffen. Lockhart is een grote doorn in het oog van Franklin gebleven, die een blog beheert die een bewaarplaats werd voor informatie die door anonieme afgevaardigden en andere bronnen werd verstrekt. “De volgende sheriff die besluit zijn hand in de koekjestrommel te steken, zal dat in ieder geval in ons district niet kunnen doen, althans niet uit het voedselfonds voor gevangenen”, aldus Lockhart. “Het is gewoon totaal verkeerd voor hen om dat te kunnen doen.”