Er zijn vrouwen die niet kunnen lezen, sommigen die niet eens geleerd hebben hoe ze moeten douchen. Ze komen hier binnen en worden ontdaan van hun waardigheid. Ze kunnen niet eens naar de wc zonder dat mannelijk personeel toekijkt. Je raakt zo gewend aan het verlies van waardigheid dat je normen verdwijnen.

Maar er komen ook vrouwen binnen die nog nooit hun kleren hebben uitgetrokken in het bijzijn van hun eigen man. Ze raken zo van streek en schamen zich zo, dat ze huilen. Wat me het meest verdrietig maakt, is dat ik mezelf verhard en dingen tegen ze zeg als: “Waarom huil je?” Ik moet mezelf eraan herinneren om medelijden te hebben. Dat ik het gewend ben, wil niet zeggen dat iemand anders het ook is.

Het is zo triest om vrouwen hier te zien komen die niet weten hoe ze met de gevangenis om moeten gaan. Ze zijn nog nooit hun huis uit geweest. Ze zitten hier voor belachelijke dingen: slechte beslissingen nemen, iemand helpen. Ze waren gewoon zo naïef en goedgelovig dat een ander hen kon inpalmen. En ze zitten opgesloten met mensen die een moord hebben gepleegd. Het is als één kuil. Iedereen wordt in één put gegooid.

Je leeft constant op het randje

Het is twee uur ’s nachts, hoe is deze deur opengegaan? Zelfs nu, nu het beter zou moeten gaan, komen er regelmatig bewakers onze kamers binnen en nemen onze spullen mee. Velen van ons hebben knutselspullen om kaarten mee te maken, zoals kaarten en stiften. We hebben misschien ook boeken of andere kleine dingen. Routinematig komen de bewakers met hun handschoenen en tassen, en ze nemen alles mee. Heb je drie dekens? Geloof me, die nemen ze mee. Je hebt een zelfgemaakt kussen genaaid, dat nemen ze mee. Je leeft constant op het randje. Soms heb ik het gevoel dat ze sommige vrouwen erin luizen. Ze weten wie het zal verpesten dat haar spullen zijn afgepakt, en ze richten zich op haar, zodat ze het zal verliezen en ze haar kunnen arresteren.