Azen, Jokers, en de zwarte koningin

Het virus dat in NYC werd losgelaten, kreeg de naam “wild card” omdat het op iedereen een ander effect heeft, met een oneindige variatie aan uitkomsten. De effecten worden gegroepeerd in drie algemene reacties:

• Negentig procent van de getroffenen sterft onmiddellijk, vaker wel dan niet op een gruwelijke en pijnlijke manier. De dood veroorzaakt door het wild card virus staat bekend als “het trekken van de zwarte koningin.”
• Negen procent zal blijven leven, maar zal worden getransformeerd op slopende manieren, wat leidt tot lichamelijke handicaps, misvorming, chronische pijn, en ziekte. De algemene bevolking behandelde mensen die op deze manier veranderden van oudsher als waren zij een showfiguur, grotesk of meelijwekkend. Deze individuen staan bekend als Jokers.
• De laatste één procent blootgesteld aan het virus, in tegenstelling, ervaren een beter resultaat, het verkrijgen van positieve voordelen, met inbegrip van wat superkrachten zou kunnen worden genoemd. Zij worden Azen genoemd.

Voor de bevolking die aan het virus is blootgesteld, zijn de kansen vrij verschrikkelijk, nog verergerd door het feit dat je de gevolgen misschien niet onmiddellijk ondervindt. Het kan jaren later gebeuren. Uw “kaart draait” willekeurig, tijdens momenten van hoge stress, of helemaal nooit, met als gevolg dat het toeval een grote rol speelt bij de vraag of u een zwarte koningin, een joker of een aas trekt. Ondertussen blijft de rest van de wereldbevolking onaangetast, en de wild carders noemen hen “nats” voor “naturals.”

A Strong Sense of (Alt-)History

Wild Card Day in 1946 startte wat kan worden beschouwd als een alternatieve geschiedenis tijdlijn die leidt tot de dag van vandaag. Veel van dezelfde historische tendensen die bekend zijn uit de echte wereld komen voor in de wild card tijdlijn, maar zijn subtiel (of dramatisch) veranderd door een post-virus realiteit. Gebeurtenissen die op het moment van het schrijven van elk deel plaatsvinden, spelen zich af in het wild cards-milieu. Suicide Kings uit 2010 gaat bijvoorbeeld over de verschrikkelijke realiteit van kinderlegers in Afrika’s Congo. Zelfs belangrijke plaatsen en gebouwen zijn veranderd door de tijdlijn van de wild cards, met historische effecten die de auteurs van de boeken niet hadden voorzien toen ze ze voor het eerst schreven. Zo zijn de torens van het World Trade Center nooit gebouwd omdat het Jetboy’s Tomb monument op die exacte locatie staat. In de boeken is er dus nooit een aanval op de Twin Towers geweest, en zijn de torens nooit gevallen. Wat het grotere geheel betreft, is de serie niets minder dan een sociale geschiedenis van de Verenigde Staten (en daarbuiten). Bijvoorbeeld, de burgerrechtenbeweging – met zijn politieke vertakkingen en geweld in de straten – omvat de Jokers’ Rights inspanning, gericht op het verbeteren van de benarde situatie van jokers, die sociaal verbannen en onderdrukt worden.

Genre-bending en Genre-blending

In zijn hoofdbestanddelen, is de wild card serie iets van een superheldenverhaal, maar het mixt, mengt, en toont ook veel verschillende genres. De verschillende auteurs en plot lijnen trekken verschillende genres naar de voorgrond, als ze dat nodig achten. Het verhaal van Jetboy in het eerste boek, bijvoorbeeld, is geïnspireerd op oorlogsstrips. Het tweede boek, Aces High (met een invasie van een buitenaardse zwerm), heeft duidelijk een sciencefiction-element, en in latere afleveringen is er sprake van verdere interacties met die virus-ontwerpende Takisians. Andere delen lezen als mysteries, of coming-of-age verhalen, of politieke fictie.

De hele serie heeft ook een sterk urban fantasy aspect. Je zou kunnen stellen dat New York City het echte hart van het verhaal is, met zijn bruisende stadsbeeld, karakteristieke locaties, en buurten zoals Jokertown (dat losjes overeenkomt met de Bowery in Manhattan, dat zich in de loop der decennia heeft ontwikkeld van een verarmde sloppenwijk tot een unieke gemeenschap met een eigen cultuur en gewoonten). De stad ontwikkelt een tastbare persoonlijkheid, met elke aflevering van de serie, boek na boek groeiend. Toegegeven, sommige delen maken uitstapjes naar andere locaties, van de internationale jetset van boek 4, Aces Abroad, tot de rivierboot-op-de-Missippi setting van boek 24, Mississippi Roll. Maar uiteindelijk komen we altijd terug naar New York.

Wie zit er achter de boeken?

Vier spelers van de Superworld-ploeg in 1984, met een karakter t-shirt aan: Victor Milán, Royce Wideman, Parris McBride, Gail Gerstner-Miller. Foto door George R.R. Martin (Wild Cards Online)

Zo complex en gelaagd als de serie mag zijn, zijn achtergrond en achter-de-schermen geschiedenis is even rijk. Het eerste boek is voortgekomen uit een langlopende rollenspel-campagne van de auteurs, met een spel dat Superworld heette. In een poging om hun urenlange spel tot een echt werk te maken, werkten de auteurs het verhaal uit, schreven het eerste deel in 1987, en creëerden zo onbedoeld een van de langstlopende en meest succesvolle gedeelde werelden in de SFF literatuur. Elf auteurs, waaronder Roger Zelazny, Walter Jon Williams, Melinda M. Snodgrass en Victor Milán, werkten mee aan dat eerste boek, terwijl George R.R. Martin het redigeerde en ook een verhaal, proloog en diverse intermezzo’s bijdroeg. In de tussenliggende jaren hebben bijna 50 auteurs bijgedragen aan het project, met nieuwere medewerkers zoals Max Gladstone, Mary Anne Mohanraj, Saladin Ahmed, en Paul Cornell die de verbazingwekkende lijst van veteranen in de afgelopen jaren hebben aangevuld-je kunt een bijgewerkte lijst van Wild Cards auteurs hier bekijken. Het meest recente deel, Knaves Over Queens, is het zevenentwintigste boek in de reeks, en er zullen er nog volgen. En hoewel Wild Cards is overgestoken naar strips en rollenspellen (wat rond gaat, komt rond, toch?), heeft het universum nog nooit zijn weg naar het grote (of kleine) scherm gemaakt, dus er is genoeg om naar uit te kijken, nu Hulu all-in is gegaan op de serie.