Het is al maanden geleden dat jij en je ex uit elkaar gingen, maar je voelt nog steeds hartzeer zo krachtig dat het je lichaam binnensluipt en vergiftigt, en zich in je kern ingraaft. Net als drijfzand, hoe meer je ertegen vecht, hoe dieper het je zal opslokken.

Je probeert verder te gaan, weer naar buiten te gaan (je vrienden lijken allemaal te denken dat dit precies is wat je moet doen). Plotseling ben je bij een persoon bij wie je zou moeten willen zijn: ze zijn in alle opzichten perfect voor je. Hun ogen staren verlangend in de jouwe, alles lijkt goed…maar zodra je je even gelukkig begint te voelen, komt het gezicht van degene die je hart brak in je op en je herinneringen aan hen voelen levendiger en opwindender dan ooit tevoren, en overweldigen je potentiële gevoelens voor de persoon die vlak voor je staat.

Volgens onderzoekers van de Stony Brook University, kan je onvermogen om los te laten worden toegeschreven aan je nucleus accumbens, het gebied van je hersenen geassocieerd met beloning, waarvan onderzoekers geloven dat het die verslaving aan je ex bevordert. Volgens de studie “zijn de bevindingen consistent met de hypothese dat romantische liefde een specifieke vorm van verslaving is”, waarbij wordt opgemerkt dat beeldvorming van de hersenen overeenkomsten vertoonde tussen romantische afwijzing en een cocaïne hunkering.

Jep, als je verliefd bent en het uitmaakt, kan die emotie hetzelfde voelen als het terugtrekken uit een ernstige drugsverslaving.

Om haar liefde-als-verslaving hypothese te testen, Helen Fisher, een onderzoeksprofessor en lid van het Center for Human Evolutionary Studies aan Rutgers, wierf 15 college-age, heteroseksuele mannen en vrouwen aan die nog rauw waren en reeling van een recente break-up. Gemiddeld waren de deelnemers ongeveer twee maanden voor de studie afgewezen en zeiden ze dat ze nog steeds verliefd waren.

Terwijl de deelnemers naar beelden van hun ex-minnaars keken, keken de onderzoekers naar beelden van de hersenen van de deelnemers. De delen van de hersenen die oplichtten, waren dezelfde die geassocieerd worden met cocaïne- en nicotineverslaving, fysieke pijn, verdriet en gehechtheid. Volgens Fisher: “Je verlangt gewoon naar deze persoon. Je bent bereid om gekke dingen te doen, domme dingen.” Net zoals een persoon zou doen tijdens het vechten tegen een drugsverslaving, zei ze, een verliefde persoon obsedeert, hunkert en vervormt de realiteit.

Maak je geen zorgen, dit betekent niet dat je voor het leven in de war zult zijn. Deze studie kan je juist helpen om over je liefdesverslaving heen te komen.

De truc is om je liefdesverdriet als een verslaving te behandelen. Dat betekent geen fysiek contact met de persoon naar wie je verlangt, geen gepraat, social media stalken, cringe-worthy e-mails, dronken sms’jes of wanhopige voicemails; niet kijken naar oude foto’s terwijl je luistert naar deprimerende liedjes of jezelf voor de gek houden door te denken dat je “gewoon vrienden” kunt blijven.

Het is alsof je sigaretten probeert op te geven en jezelf vertelt dat je er gewoon “één per dag” zult nemen en uiteindelijk gewoon zult stoppen, het gaat gewoon niet gebeuren.

Basically, de wetenschap bevestigt het oude adagium dat tijd alle wonden heelt. Fisher beweert dat haar studie bewijst dat naarmate er meer tijd verstrijkt, de activiteit in de delen van de hersenen die geassocieerd worden met gehechtheid en verslaving afneemt.

Dus volhouden. Uiteindelijk zal dat verlangen om “spontaan” op te duiken waar je ex heeft ingecheckt op Foursquare of Facebook overgaan.

En wat er ook gebeurt, wees dankbaar dat jij deze mensen niet bent.