‘Verzadiging’ en ‘verzadiging’ zijn sleuteltermen die op grote schaal worden gebruikt om processen die een rol spelen bij de beheersing van de eetlust te helpen begrijpen. Verzadiging wordt beschouwd als de signalen of processen die een maaltijd tot een einde brengen, terwijl verzadiging de signalen of processen is, na het einde van een maaltijd, die het eten afremmen voordat de honger terugkeert. Eiwit is het meest effectieve macronutriënt in de voeding dat een verzadigend effect heeft. Het formuleren van voedingsmiddelen met een verhoogd eiwitgehalte kan dus helpen om de voedselinname te moduleren, waardoor lichaamsgewichtsverlies wordt bevorderd en het lichaamsgewicht daarna op peil blijft. Mechanismen die eiwit-geïnduceerd verzadigingsgevoel verklaren zijn voornamelijk nutriënt-specifiek, maar ze zijn natuurlijk niet mathematisch gerelateerd aan verzadiging. Verschillende eiwitten veroorzaken verschillende voedingsstof-gerelateerde reacties van anorexigene hormonen. De afgifte van glucagon-like peptide-1 (GLP-1) bij een eiwitrijke maaltijd wordt gestimuleerd door het koolhydraatgehalte. Ook de afgifte van cholecystokinine (CCK) en peptide YY (PYY) wordt gestimuleerd door een eiwitrijke maaltijd. Sensorische, cognitieve, post-ingestieve en post-absorptieve signalen zullen gezamenlijk het gevoel van verzadiging en verzadiging bepalen. Orale perceptie signalen dragen ook bij tot verhoogde verwachtingen van het verzadigend vermogen wanneer de orale verblijftijd en de in-mond behandeling langer en moeizamer zijn. In dit overzicht willen de auteurs een overzicht geven van het verzadigend vermogen van voedingseiwitten en de rol ervan bij verzadiging en verzadiging. Dit zou werkelijk van betekenis kunnen zijn om de voedingsindustrie de weg te wijzen voor het ontwikkelen van eiwitrijke verzadigende voedingsmiddelen in antwoord op de vraag van de consument.