Zoals de ondertitel aankondigt, is The Hunt for a Serial Killer niet de gebruikelijke verkenning van criminele psychologie. In plaats daarvan is het een play-by-play van hoe de Californische politie (en, zo leren we later, het publiek) jacht maakte op Ramirez toen hij Los Angeles, en later San Francisco, terroriseerde gedurende een aantal maanden in 1985.

De serie draait grotendeels rond interviews met twee rechercheurs aan het roer van het onderzoek: Gil Carrillo, een zelfbeschreven voormalig bendelid die het meest uitgewerkte karakter van de serie wordt, en Frank Salerno, die erkenning kreeg voor zijn werk bij het oplossen van de Hillside Strangler-zaak, een andere reeks moorden in Los Angeles gepleegd door twee mannen in de late jaren ’70.

In tegenstelling tot de Hillside Strangler, echter, legde de politie aanvankelijk niet het verband tussen de stroom van verkrachtingen, moorden en ontvoeringen van kinderen als het werk van één persoon. Zijn slachtoffers pasten niet in één type; zij omvatten oudere paren, jonge vrouwen, en kinderen; sommigen werden vermoord, anderen seksueel misbruikt. Als de docuserie opent, leren we dat hij een vrouw vermoordde en haar kamergenoot neerschoot terwijl hij ontsnapte, dat hij een 6-jarig meisje ontvoerde en seksueel misbruikte, en dat hij twee zussen van in de tachtig op brute wijze aanviel, waarbij hij de ene verkrachtte en de andere vermoordde.

Hoewel de spree vooral verteld wordt door Carrillo en Salerno en enkele verslaggevers die op dat moment aan het werk waren, bevat de documentaire ook interviews met de overlevende slachtoffers van zijn misdaden of hun familieleden. Een vrouw die seksueel werd misbruikt door Ramirez toen ze 6 jaar oud was, bijvoorbeeld, geeft gruwelijke en aangrijpende details van haar beproeving nadat ze op een nacht uit haar slaapkamer was ontvoerd.

Maar de perspectieven van de slachtoffers en de families lijken meer te worden gepresenteerd voor de schokwaarde dan als een manier om hen in staat te stellen hun trauma te verwerken. De overvloed aan bloederige foto’s van de plaats delict die worden getoond en opnieuw getoond voor een griezelig effect en de reconstructies van verkrachtingen en moorden komen vaak over als gratuit – alleen ingezet om de dramatische inzet van het kat-en-muisspel tussen Ramirez en de politie en media te verhogen.

Toevoegend aan de paniek en razernij, begon het woord zich te verspreiden dat de Night Stalker satanische verwijzingen had gemaakt tijdens zijn aanvallen (hij vertelde een overlevend slachtoffer om te zweren bij Satan, niet zweren bij God), en pentagrammen had getekend op de muren in de plaatsen delict. De media – en de docuserie – schilderden hem af als de belichaming van het kwaad, bijna bovennatuurlijk. “Deze kerel zal uit deze kamer zweven en me de stuipen op het lijf jagen,” zei Carrillo, over zijn angsten toen hij hem voor het eerst interviewde.

Toch maakte Ramirez talloze fouten, en de eigen meervoudige misstappen van de politie hielpen hem maandenlang te ontkomen aan gevangenneming. Een auto die Ramirez gebruikte stond in de hete zon en de vingerafdrukken werden zo laat genomen dat cruciaal bewijsmateriaal en tijd verloren gingen. Dianne Feinstein, toen burgemeester van San Francisco, gaf een persconferentie over verschillende moorden die de Night Stalker in haar stad had gepleegd, en lekte bevoorrechte informatie over schoenafdrukken die op meerdere plaatsen waren gevonden. Ramirez keek naar het nieuws en gooide naar verluidt de schoenen weg die zijn misdaden met elkaar in verband brachten.

Het meest flagrant, vanwege vermeende budgettaire beperkingen, besloot de LAPD om agenten te verwijderen die een tandartspraktijk in de gaten hielden – een van de enige aanwijzingen die ze hadden – waar Ramirez kort daarna opdook. Het spoor liep weer dood, en Ramirez pleegde meer moorden en aanrandingen. Geen van deze misstappen worden benadrukt als een gevolg van systemische problemen of ernstige incompetentie; in plaats daarvan worden ze tekenen van willekeurige tegenslagen waartegen de heldhaftige agenten – vooral Carrillo – moeten vechten.

Het was uiteindelijk een informant die Ramirez’s naam onthulde aan San Francisco-detectives. (Een agent herinnert zich liefdevol dreigen om die onwillige informant te slaan om de naam te krijgen.) Toen de politie van San Francisco Ramirez’s foto vrijgaf, die op de voorpagina van elke krant en elk nieuwsuitzending werd geplakt, werd hij een wandelend publiek doelwit. Het was een passagier in een bus met de seriemoordenaar die uiteindelijk de politie waarschuwde over zijn verblijfplaats, wat uiteindelijk leidde tot zijn gevangenneming. Toen Ramirez probeerde te vluchten, omsingelden Angelenos hem, sloegen hem en hielden hem vast totdat een patrouilleagent stopte toen hij de verzamelde menigte zag. Deze momenten worden voorgesteld als deel van een crescendo van gerechtigheid die eindelijk wordt gedaan.

Er is echter geen commentaar op de maffia-justitie en de burgerwacht die betrokken waren bij Ramirez’ gevangenneming, of, wat dat betreft, het mogelijke politiegeweld tegen de informant. Of de ironie van de serie die de rol van Carrillo als heldhaftige Mexicaans-Amerikaanse agent viert voor zijn werk in de jaren ’80, toen de LAPD worstelde met zijn geïnstitutionaliseerde racisme. Meer in het algemeen betekent de focus op de jacht, en op Carrillo’s karakterboog, dat de documentaire stoom verliest na de vangst, en de betekenis van de culturele fascinatie voor Ramirez verdoezelt.