Girl Talk is een wekelijkse blik op vrouwen in de film – verleden, heden en toekomst.

Jodie Foster gaat niet snel met pensioen, maar de Oscarwinnende actrice en viervoudig filmregisseur denkt nu al hard na over haar nalatenschap. “Als ik een verontschuldiging moet maken voor mijn hele carrière dat ik mijn laatste sacramenten krijg, dan spijt het me echt dat het heel moeilijk voor me was om ja te zeggen,” vertelde ze IndieWire tijdens een recent interview. “Ik heb niet zoveel films gemaakt als ik hoopte dat ik zou doen. (…) Ik heb er wel spijt van dat ik niet meer heb geregisseerd in al die jaren, dat ik er maar in geslaagd ben om vier films te regisseren in de loop van 30 jaar of zoiets. Dat is gewoon belachelijk, maar ik kreeg het druk. Ik had kinderen. Ik had een bedrijf. Ik acteerde.”

Er is niet veel voor nodig om Foster, die begon met acteren toen ze nog maar een peuter was, open te krijgen over haar professionele filosofie. Het is vooral praten dat haar gemakkelijk afgaat. “Ik vond het altijd leuk om mijn moeder te vertellen toen ik klein was, en mijn moeder vroeg me wat ik zou doen als ik ouder zou worden, ik zei altijd dat ik gewoon een professionele prater wilde worden,” zei Foster, die momenteel de publiciteitsrondes maakt voor haar rol in de actie-thriller “Hotel Artemis.” “Dat is wat ik uiteindelijk heb gedaan.”

Foster’s bekentenis dat ze spijt heeft dat ze niet meer films heeft gemaakt – ze heeft er tussen 1991 en 2016 slechts vier gemaakt, waaronder “Little Man Tate” en “Money Monster” – kwam nadat haar werd gevraagd of er nog lang sudderende droomprojecten waren die ze nog hoopte te maken. Het korte antwoord was nee; het lange antwoord had te maken met een drijvende kracht achter dit alles. Voor Foster kwam het erop neer dat ze in haar leven ruimte moest maken voor dingen die niet met werk te maken hadden. Dat is voor iedereen een moeilijke keuze, maar vooral voor iemand die letterlijk onder Hollywoods schijnwerpers is opgegroeid, een lastige. “Ik wilde meer zijn dan alleen mijn baan. Ik moest het zijn. Zo niet, dan zouden mijn hersenen exploderen… Ik moest echt vechten om een echt leven te hebben, om te kunnen reizen en die vakanties te hebben, en schoenen voor mijn kinderen te kopen, en naar de kinderarts te gaan, en op hun studiereizen te zijn. Ik hechtte echt waarde aan mijn leven en ik was heel druk bezig om ervoor te zorgen dat ik daar prioriteit aan gaf.”

Ondanks de finaliteit van het praten over laatste spijt en laatste rituelen, kijkt Foster nog steeds uit naar een toekomst die haar weer zou kunnen zien terugkeren naar de regisseursstoel. “

“Hotel Artemis”

Matt Kennedy

Ze is ook net zo kieskeurig als het gaat om haar rollen op het scherm. Foster’s nieuwste acteerprestatie – haar eerste in vijf jaar – komt met een hoofdrol in Drew Pearce’s regiedebuut “Hotel Artemis.” De multi-hypehnate zei dat ze zelf op zoek ging naar de rol, een emotioneel breekbaar personage dat alleen bekend staat als “The Nurse” en dat een privé-ziekenhuis voor criminelen runt in 2028 Los Angeles. “Ik was op zoek naar iets dat meer voelde als een transformatie, dat meer voelde als een gloednieuw personage dat niemand me ooit eerder had zien spelen,” zei Foster.

De actrice heeft dergelijke transformaties al lang tot een prioriteit gemaakt, en het is waar haar een deel van die zelfbenoemde kieskeurigheid vandaan komt. “Veel dingen die ik niet wil doen, heb ik al gedaan,” zei ze. “Een deel ervan is gewoon, zoals, oh, moet ik dat nog een keer doen? Het is een lange carrière. Ik zit al 52 jaar in het vak. Het is een lange tijd om hetzelfde te doen. Er zijn dingen die misschien prachtig zijn, maar waar ik gewoon niet in geïnteresseerd ben.”

Na haar Oscarwinst voor “The Silence of the Lambs” in 1992, kreeg Foster snel door hoe de industrie ervan houdt om haar sterren in hokjes te stoppen. De beloning voor het winnen van Beste Actrice: meer rollen als FBI cadet Clarice Starling. Foster was niet geïnteresseerd.

“Ik kreeg keer op keer precies hetzelfde aangeboden,” zei Foster. “Het is geen verrassing, dat is een goed risico voor iemand. Het is een goede gok voor hen dat als je net ongelooflijk succesvol was met iets en veel mensen gingen het zien, dat als ze adverteren dat je precies hetzelfde doet, dat ze twee keer zoveel mensen zullen krijgen. Het is begrijpelijk waarom de zaken op die manier werken, maar ik deed het niet. Ik ging weg en deed een heleboel verschillende dingen.”

Foster heeft de afgelopen jaren niet veel geacteerd, en voor haar bijrol in 2013 in “Elysium,” was het twee jaar geleden sinds “Carnage” en “The Beaver” (die ze ook regisseerde) en vijf jaar sinds haar werk in het familie-avontuur “Nim’s Island.” Pearce’s film bood haar een sappige, transformerende rol, en een die gemaakt was voor een oudere actrice. Dat is nog steeds een zeldzaamheid in Hollywood, hoewel Foster denkt dat het steeds beter gaat. Ze speelt tenslotte het lange spel.

“Ik heb altijd het gevoel dat het ongelooflijk kortzichtig is om één jaar te nemen en er grote conclusies over te trekken,” zei ze. “Ik denk dat de cultuur vooruit is gegaan en bewuster is geworden, en ik denk dat dat ook wordt weerspiegeld in de films die we zien. Misschien ging het een beetje langzaam, maar ik denk dat dat echt gebeurd is op het gebied van vrouwenrollen. Ik denk dat er nu veel meer oudere, interessante carrières zijn dan vroeger.”

“Hotel Artemis” is ook Foster’s eerste bonafide hoofdrol sinds 2007’s “The Brave One,” een andere film met politieke ondertonen die Foster intrigeerde. Hoewel Pearce’s film vooral een spannende actie is over criminelen die elkaar bedriegen in een tijd van wetteloosheid in de stad van de engelen, bevat de film ook actuele subplots over politiegeweld, het gezondheidszorgsysteem, de opioïde crisis, robottechnologie en slinkende natuurlijke hulpbronnen. Hoewel Foster zichzelf niet als een politiek persoon beschouwt, heeft ze zich al lang aangetrokken tot projecten die thema’s bevatten die rijp zijn voor dat soort discussies.

George Clooney en Jodie Foster op de set van “Money Monster”

Atsushi Nishijima/Tristar/Lstar Capital/Kobal/REX/

“Je moet overwegen: waar gaan we naartoe? Waar gaan we heen? Wat is er aan de hand? Sci-fi films zijn super-wetenschappelijk over waar we naar toe gaan,” zei ze. “Dat is ook wat ik geweldig vind aan ‘Black Mirror’, dit idee dat technologie die we hebben gemaakt, die we hebben gecreëerd om ons te helpen onze dromen te hebben, om te doen wat we wilden, ons precies heeft gegeven wat we wilden. Het is een weerspiegeling van onze verknipte psychologie.”

Foster regisseerde vorig jaar haar eerste aflevering van “Black Mirror”, een uitgekiende combinatie van modern onbehagen en familiaal drama waarin een moeder en dochter centraal staan die uit elkaar worden gedreven door opdringerige technologie. De opkomst van kwaliteitstelevisie – het soort dat regisseursvisie waardeert – verraste zelfs een industrieveteraan als Foster.

“Ik denk dat we het niet zagen aankomen omdat de twee werelden zo lang gescheiden waren, en er was niet veel kwaliteit op televisie, echt, tot de kabelrevolutie echt, “zei ze. “Kabel en streaming waren bereid om dingen te doen die functies niet meer wilden doen omdat ze zichzelf in een soort van zakelijke binding hadden gebracht. Er was de vrijheid om dingen te kunnen proberen, en de vrijheid die ze filmmakers gaven, en de vrijheid van het kunnen hebben van een boog die liep over de loop van acht seizoenen of miniseries.”

Het is televisie die de aandacht van Foster deze dagen heeft, en ze heeft ook een paar afleveringen van “Orange Is the New Black” geregisseerd en één aflevering van zijn Netflix landgenoot, “House of Cards.” “Het spook van televisiestreaming heeft alles veranderd, omdat we ons momenteel in de gouden eeuw van televisie bevinden,” zei Foster. “Dat is, voor mij, de meest opwindende plek voor iedereen, vrouwen en iedereen daartussenin.”

Het is veelzeggend dat ze televisie uitkiest als de beste plek voor vrouwelijke regisseurs. Zelfs als kindacteur wist Foster dat ze de sprong naar het regisseren wilde maken, maar ze zag niet vaak vrouwen aan het werk in haar droombaan. Ook dat is veranderd.

“Wat in de loop der tijd niet echt veranderde, waren vrouwelijke regisseurs,” zei ze. “Toen ik begon met films maken, waren er geen vrouwen. Er waren alleen de acteurs die mijn moeder speelden of misschien was er een script supervisor, maar dat was het eigenlijk. Er waren helemaal geen vrouwen. Dat is veranderd. Het enige gebied dat helemaal niet veranderde was, zullen er mainstream vrouwelijke regisseurs komen? Dat gebeurde gewoon niet.”

“Taxi Driver”

Moviestore/REX/

De vrijheid die kabel en streaming bieden heeft daar verandering in gebracht, zei Foster, en het is daar dat er nog steeds vooruitgang wordt geboekt. “Vrouwen zijn meestal uitgesneden omdat ze werden gezien als een hoog risico,” zei ze. “Ik denk dat mainstream Hollywood-films, dat wil zeggen de top zes distributeurs, het meest risicomijdende deel van de industrie is.”

Foster mag dan kieskeurig zijn, maar ze is nooit bijzonder risicomijdend geweest. En hoewel ze misschien wat spijt heeft van de regisseurskant van haar carrière, heeft ze die bedenkingen niet als het gaat om een van haar karakteristieke rollen. Veertig jaar later zou ze nog steeds in een seconde ja zeggen tegen “Taxi Driver”.

“Ik zou die film duizend keer opnieuw doen,” zei Foster. “Ik denk dat het gewoon een buitengewone film is. Ik denk dat het echt baanbrekend was voor onze tijd, voor die specifieke tijd in de geschiedenis. Wat was Amerika na Vietnam? Ik had het gevoel dat Travis Bickle dat echt verwoordde. Ja, ik ben er super trots op. Ik denk niet dat ik er iets aan zou veranderen.”

“Hotel Artemis” gaat vrijdag 8 juni in première.

Blijf op de hoogte van het laatste film- en tv-nieuws! Meld u hier aan voor onze e-mailnieuwsbrieven.