Vraag naar giftige ouders, en mensen hebben veel te zeggen over het onderwerp. Een Reddit vraag, “Redditors die giftige ouders uit je leven hebben geknipt, wat was de laatste druppel?” loopt op tot meer dan 300 reacties – veel van hen verhalen over vreselijke ouders die vreselijke dingen doen en zeggen. Verhalen van misbruik, van narcisme. Verhalen over drugsgebruik en pleegzorg. Maar ook verhalen over het soort alledaagse vergiftiging dat zo veel gezinnen kennen.

GERELATEERD: This Is What It’s Like Growing Up With A Narcissistic Mother

Throwaway872377 schrijft: “Ik heb de draden niet helemaal doorgeknipt, maar het punt waarop het voor mij niet meer ging, was toen ze me vertelden dat ze ongelukkig zijn met wat er van hun kinderen is geworden en dat het hun schuld is. Na verdere discussie verklaarden ze dat het hun schuld is omdat ze ons niet meer konden controleren toen we verhuisden. Dat was … het moment dat ik begreep dat het enige doel van mijn ouder is om mij te controleren.”

Gogadget2008 voegt nog een verhaal toe dat de kinderen van narcisten zullen herkennen. Na een leven van misbruik, toen ze probeerde om opnieuw contact te maken, “de laatste druppel was een gesprek in persoon over hoe mijn leven was, omdat we niet hadden gesproken in een tijdje, en ze kon niet echt meer iets herinneren over mij. Het gesprek ging onmiddellijk over haar en haar nieuwe ’toevallige’ vriendje. Er is geen enkele reden die kan rechtvaardigen dat ik deze persoon in mijn familie toelaat.”

Dus misschien heb je besloten dat het tijd is om de banden met je giftige familieleden te verbreken. Er is alleen één probleem. Hoe verbreek je de banden met de mensen die je het leven schonken? In onze maatschappij hechten we veel waarde aan ouderlijke relaties – en we weten niet altijd hoe we ons kunnen losmaken van zoiets oers. In The New York Times zegt Richard A. Friedman, M.D., professor in de psychiatrie aan het Weill Cornell Medical College, dat het afsnijden van een ouder te vergelijken is met “het amputeren van een ledemaat met gangreen”. Dus mam mag dan een vreselijke narcist zijn en pap een alcoholische leugenaar. Maar het zijn nog steeds je ouders, toch? Er is een enorme druk om te grijnzen en het te verdragen. Maar dat hoef je niet te doen. Je kunt eruit stappen.

Neem eerst diep adem

Steven J. Hanley, Ph.D., vertelt Prevention dat je het beste even op adem kunt komen. Veel familiebreuken gebeuren op de hielen van een lelijke ruzie – en je wilt niet iets doen of zeggen waar je later spijt van krijgt. Uit een studie in Australian Social Work bleek dat de meeste vervreemdingen werden “uitgelokt”, meestal door “een relatief klein incident of een meer ernstige daad van verraad die geacht werd te zijn gepleegd door de ouder.”

“Neem geen impulsieve, overhaaste beslissingen over familieleden waarmee je conflicten hebt gehad, want je kunt iets zeggen of doen waar je spijt van krijgt”, zegt Hanley.

En haal letterlijk diep adem. Diep ademhalen, zegt Harvard Health Publishing, “stelt je in staat om een van de sterkste zelfgenezingsmechanismen van je lichaam aan te spreken.” Het American Institute of Stress raadt dezelfde gerichte ademhaling aan als een “super stress buster.” En als je erover denkt om het uit te maken met je giftige ouders, is de kans groot dat je in een constante staat van stress leeft. Dus, sta jezelf toe om te ademen.

Evalueer de relatie

Op We Have Kids, Lizett, die een psychologie graad heeft gericht op counseling, zegt dat je eerst je relatie met je ouders moet evalueren. Je moet rekening houden met de geschiedenis tussen jullie – en vergeet niet dat het gedrag in het verleden over het algemeen toekomstig gedrag voorspelt. Denk na over wie, naast jou, beïnvloed wordt door deze relatie: vind je het goed dat je kinderen bij je ouders zijn? Hoe zit het met uw echtgenoot of partner?

ABCNews zegt dat als uw relatie is gebaseerd op enige vorm van misbruik, of als u zich voortdurend zorgen maakt over hoe een verbintenis met hen zal uitpakken, “het tijd is om genoeg van uzelf te houden om hen te laten gaan.”

Je moet ook het soort contact dat je met hen hebt evalueren. Is het, zoals ABCNews suggereert, allemaal negatief? Als het je zo veel stress oplevert dat het andere gebieden van je leven beïnvloedt, of als het allemaal eenzijdig is – dat wil zeggen, alles over hen – is het tijd om los te laten. En als giftige zaken als drugsgebruik, geld lenen en psychologische spelletjes de relatie domineren, moet je afstand nemen voor je eigen bestwil.

Distance Yourself

Geef jezelf een soort proefscheiding. Preventie zegt dat het goed is om “interacties kort te houden, gesprekken soms niet aan te nemen (bijvoorbeeld als je in een goede bui bent en je moeder belt met weer een van haar energieverslindende zeurpieten), af te spreken dat je geen hete hangijzers bespreekt of grenzen te stellen, bijvoorbeeld door je schoonvader te vertellen dat je zijn negatieve opmerkingen over je gewicht niet tolereert.”

In We Have Kids beveelt Lizett aan om deze afstand uit te proberen met minder telefoontjes, e-mails en contact. Je kunt weigeren om bepaalde onderwerpen te bespreken en zelfs het contact beperken tot belangrijke gebeurtenissen, zoals een zwangerschap – die kan worden aangekondigd via e-mail, en zelfs via een groepsmail als dat nodig is.

Maar soms is dat niet genoeg

Mark Goulston, M.D., auteur van Talking to Crazy: How to Deal with the Irrational and Impossible People in Your Life, vertelt Prevention dat je weliswaar afstand kunt creëren, maar dat het het beste is om daadwerkelijk de knoop door te hakken – dat geeft voor jullie allebei een afsluiting, in plaats van je te laten bungelen. Jamye Waxman, arts en auteur van How to Break Up With Anyone: Letting Go of Friends, Family, and Anyone in Between, zegt dat: “Het kan een gesprek van 5 minuten zijn waarin je zegt: ‘Ik heb me gerealiseerd dat onze acties samen niet gezond zijn geweest. Ik wil dit niet meer doen.’ Goulston zegt dat je dan kunt weigeren om de discussie voort te zetten met een zin als: “Waarom stoppen we het gesprek hier niet?”

Dit is belangrijk. Een van de weinige onderzoeken naar vervreemding tussen volwassenen en kinderen betrof 52 mensen die niet meer met hun ouders spraken. Uit deze studie, die werd gepubliceerd in het Journal of Family Communication, bleek dat mensen die in staat waren de door hen gewenste afstand te bewaren “communicatieve praktijken toepasten om zich van hun ouders te distantiëren”. Met andere woorden, ze spraken erover en deelden hun zorgen over de relatie mee. Mensen die dit niet deden, raakten verwikkeld in een op-en-neer relatie die voortduurde (en een negatieve invloed op hen had) totdat ze eindelijk het grote gesprek hadden.

Zoek naar andere bronnen van steun

Bedenk wat Dr. Hanley zegt: “Je rouwt als het ware om het verlies van iemand van wie je hield of door wie je je geliefd voelde, of door wie je je geliefd wilde voelen, en dat kan heel moeilijk zijn.” Preventie raadt aan om te praten met een echtgenoot, een vertrouwde vriend of een steungroep – en dat professionele hulp zoeken misschien ook geen slecht idee is. Houd alleen in gedachten wat Dr. Friedman zegt: “Ik denk dat therapeuten een vooroordeel hebben om relaties te redden, zelfs als ze schadelijk kunnen zijn voor de patiënt.”

Psychologe Dorothy Rowe vertelt aan het Britse tijdschrift Psychologies dat er belangrijk bewijs is dat “de invloed en ‘programmering’ van een moeder kan worden overruled door andere significante figuren zoals familieleden, met name tantes, of zelfs een leraar.” Hun steun kan in een tijd als deze van onschatbare waarde zijn, vooral als je de banden met je eigen ouder verbreekt en een leven zonder hem begint.

Ik zit hier op dit moment middenin. Ik heb een giftige ouder. En ondanks de leugens, ondanks het alcoholisme, ondanks de manier waarop hij mijn moeder afslacht als hij belt, ondanks hoe ik ontdek dat de meeste grieven die hij bij mij dumpte gebaseerd waren op een fijn aangescherpt gevoel van vals slachtofferschap, aarzel ik nog steeds om hem voor altijd te verbreken. Ik heb hem al maanden niet meer gesproken, niet meer sinds hij een paar keer achter elkaar belde, ik eindelijk opnam, hem streng vertelde dat ik het druk had (wat ik eerlijk gezegd ook had), en niet kon praten. Ik zei dat ik hem later zou bellen. Dat heb ik gewoon… nooit gedaan. De tijd leek nooit rijp om tegen hem te liegen. Het is niet alsof hij een brandend verlangen had om over mijn kinderen te horen – hij vraagt er nooit naar, nooit. Dus ik denk dat ik aan het ghosting ben, wat ze niet aanraden, maar ik leef met deze keuze voor nu.

Als je hebt geëvalueerd en besloten dat je giftige ouders moet wegsnijden – doe het. Je bent sterk genoeg. Je bent beter dan de pijn die zij je bezorgen. Ik voel me zoveel beter over het leven nu ik niet meer bang hoef te zijn dat mijn vader belt als mijn telefoon gaat. En onthoud, misschien hoef je de banden niet helemaal te verbreken. Het is echt aan jou. Wat serieuze afstand kan veel doen, als je nog niet klaar bent om er helemaal voor te gaan. Je verdient de psychologische spelletjes, het kleineren, de haatdragendheid, het drama niet. Je leven heeft er geen ruimte voor. Dus ga ervoor. Stel een aantal grenzen die je heel, gelukkig en stressvrij houden. Je bent het waard. Ik weet dat ik dat ben. En mijn kinderen en man ook.