De wetenschappers analyseerden de effecten van krachttraining op het leverweefsel en ontdekten dat lichaamsbeweging het levervet met 25-30% verminderde en het aantal eiwitten dat ontstekingen veroorzaakte, verlaagde. Hoewel de voordelen significant waren, hadden de muizen in de oefengroep nog steeds ongeveer 150% meer levervet dan de muizen die een evenwichtig dieet volgden.

“Iedereen weet dat lichaamsbeweging helpt om ziekten onder controle te houden. Ons onderzoek richt zich op hoe en waarom dit zo is, op de mechanismen die hierbij betrokken zijn. Als we een belangrijk eiwit kunnen ontdekken waarvan de niveaus stijgen of dalen met de training, hebben we een stap gezet in de richting van de ontwikkeling van geneesmiddelen die enkele van de voordelen van lichaamsbeweging nabootsen,” zegt Prof. Moura.

Om deze mechanismen te evalueren, analyseerden de onderzoekers de voordelen van lichaamsbeweging op de controle van de glucoseproductie door de lever, ook wel hepatische gluconeogenese genoemd. Ze dienden pyruvaat – het belangrijkste substraat dat de lever gebruikt om glucose te produceren – toe aan de muizen om hun tolerantie te evalueren.

De resultaten toonden aan dat de muizen die trainden minder glucose produceerden dan de sedentaire obese groep, hoewel ze dezelfde hoeveelheid pyruvaat kregen. Deze bevindingen suggereren dat krachttraining metabolische veranderingen veroorzaakte die de lever gevoeliger maakten voor insuline.

Het team onderzocht ook hoe oefening levervet verminderde door het analyseren van “de weefselexpressie van genen geassocieerd met lipogenese (synthese van vetzuren en triglyceriden, die bijdragen aan de accumulatie van vet) en lipolyse (afbraak van lipiden voor gebruik als een energiebron door het organisme).” De bevindingen toonden een tendens naar meer levervetophoping bij de sedentaire muizen.

Deze studie toonde aan dat krachttraining leidde tot voordelen in het leverweefsel die niet gerelateerd waren aan skeletomusculaire contracties. De onderzoekers stelden de hypothese dat een eiwit genaamd clusterin een rol zou kunnen spelen in de communicatie tussen de spieren en de lever. Als aanvullend onderzoek deze hypothese bevestigt, kan het team behandelingen met synthetische alternatieven testen.