De realiteit is echter dat de meeste jongeren noch apathisch, noch ideologisch losgeslagen zijn. Ze gaan niet stemmen omdat hun leven er niet op is ingericht.

Jongeren gaan naar de universiteit, vaak op een andere plek dan waar ze zijn opgegroeid. Ze werken fulltime of parttime terwijl ze naar school gaan, vaak op lage-lonen banen die onstabiele werkschema’s kunnen hebben. Ze hebben geen toegang tot vervoer. Ze verhuizen vaak, veranderen van school of studeren in het buitenland. Ze weten niet waar ze drie maanden in de toekomst zullen wonen.

“Je denkt aan het feit dat de meeste 40-jarigen … een stabiele werkweek hebben waarin je een soort van weet wanneer je zult stemmen op die eerste dinsdag in november,” zei Sunshine Hillygus, een professor politieke wetenschappen aan de Duke University die een boek over jonge kiezers heeft geschreven, op de EdSurge podcast. “Terwijl jonge mensen een veel vloeiender en onstabieler schema en levensstijl hebben.”

Registreren om te stemmen – en uitzoeken waar en hoe te stemmen – kan er op papier gemakkelijk uitzien. Maar voor veel jonge volwassenen is het krijgen van duidelijke instructies, samen met alle variabelen die op het laatste moment kunnen veranderen, een grotere uitdaging dan je zou denken. Hillygus stelt hervormingen voor die het stemproces vergemakkelijken, zoals het vooraf registreren van jongeren om te stemmen op de middelbare school of wanneer ze op 16-jarige leeftijd hun rijbewijs halen, evenals een betere algemene burgerschapseducatie op scholen die regering en politiek verbindt met het dagelijks leven van tieners.

Vox sprak met drie jongeren die logistieke problemen ondervonden die hen ervan weerhielden of bijna verhinderden om te stemmen. Allemaal wilden ze duidelijk maken dat zij en hun jonge leeftijdsgenoten wel willen stemmen, maar dat de barrières om het te laten gebeuren ontmoedigend kunnen aanvoelen.

“Ik vroeg me af waar mijn stembiljet heen zou gaan, of het zou worden teruggestuurd naar mijn adres in Atlanta of Shanghai. En mijn universiteit was in Tennessee, dus ik had drie locaties om me zorgen over te maken.”

Angelina Tran, 26, net afgestudeerd met een master in onderwijsbeleid, Georgia

Voor de laatste presidentsverkiezingen, die mijn eerste keer zouden zijn geweest dat ik voor de president zou stemmen, was ik in Shanghai, China, voor een college semester in het buitenland.

Ik heb me aangemeld voor een stembiljet toen ik thuis was in Atlanta, Georgia. Maar ik wist niet welk adres ik moest opgeven, en ik denk dat ik het uiteindelijk naar het algemene studie-uitzendkantoor in Shanghai heb gestuurd. Het was echt verwarrend. Er was niet veel informatie over hoe het is om te stemmen als je in het buitenland woont, vooral in een land dat misschien meer barrières heeft als het gaat om het ontvangen van post uit je thuisland.

Ik vroeg me af waar mijn stembiljet heen zou gaan, of het zou worden teruggemaild naar mijn adres in Atlanta of Shanghai. En mijn school was in Tennessee, dus ik had drie locaties om me zorgen over te maken – typisch millennial, overal naartoe verhuizen. Ik herinner me dat ik mijn moeder thuis belde en vroeg of ze een stembiljet had ontvangen, maar mijn moeder spreekt geen Engels dus zei ze nee; ik wist niet zeker of dat ook echt zo was. Ik had letterlijk zoiets van: “Kan ik gewoon online stemmen?”

Er was een groep van ons uit de hele VS die allemaal in het buitenland studeerden. We waren echt verdrietig toen we de verkiezingsuitslag hoorden. Van mijn college, waren er ongeveer 15 van ons – ik denk niet dat iemand in het buitenland gestemd via een stembiljet. China was gewoon verwarrend, het ontvangen van post in het algemeen was verwarrend. Het studieprogramma in het buitenland, dat ons huisvesting toewijst, dat alles werd pas laat in het proces afgerond.

Het is gewoon klote dat ik niet kon stemmen. Er is zeker een gevoel van trots en prestatie als je stemt, vooral omdat dat was zo’n historische verkiezingen – ook al is Georgia is vrij conservatief, dus ik wist welke kant het zou gaan. Maar ik denk dat het idee van stemmen, gewoon als één persoon die een verschil maakt, belangrijk voor me was. Zodra ik terug was in de Verenigde Staten, ging ik stemmen bij lokale verkiezingen, omdat dat zo veel gemakkelijker was om te navigeren. Maar ik vond het teleurstellend dat het stembiljet in het buitenland erg verwarrend was. Ik wou dat er voor mensen in het buitenland makkelijkere manieren waren om te stemmen.

“Ik heb mijn stembiljet maanden van tevoren aangevraagd. Het is er nooit van gekomen. “

Lucas Carroll, 20, student, Massachusetts

Ik ben geregistreerd om te stemmen in het zuidwesten van Michigan maar ga naar de universiteit in Massachusetts, en in de voorverkiezing van dit jaar heb ik mijn stembiljet maanden van tevoren aangevraagd. Het kwam nooit. Ik woonde met vier broers en zussen, samen met mijn moeder, mijn tante en mijn kleine neefje, dus het is een beetje een gekkenhuis en ik wist niet zeker of het mijn schuld was dat ik mijn stembiljet nooit kreeg of dat het werd weggegooid. Dit probleem zal alleen maar worden versterkt door een miljoen in november.

Ik belde de griffier en ze beloofde me dat het in orde was om te gaan stemmen in persoon. Ik ben niet immuungecompromitteerd, en ik woon met mensen die over het algemeen jong en gezond zijn, dus ik was niet al te bezorgd, hoewel ik wel handschoenen en een masker droeg. Maar ik vroeg me af of iedereen zich net zo comfortabel zou voelen om dat te doen.

Ik was in staat om uiteindelijk te stemmen in de voorverkiezing, maar het was echt verwarrend. Vooral met het nieuws uit Georgia dat 1.000 mensen twee keer hadden gestemd. Ik vraag me af of dat echt is wat er is gebeurd of dat ze een afwezige stembiljet hebben aangevraagd dat nooit is gekomen en ook persoonlijk zijn gegaan.

Het coronavirus heeft alles een miljoen keer moeilijker gemaakt. Ik belde mijn griffier en ik sprak met haar over dat. Ik zei dat ik in de herfst weer naar school zou gaan, maar ik heb geen idee wat er gaat gebeuren en of we in november nog op school zullen zijn of dat we naar huis zullen worden gestuurd vanwege een uitbraak. Ze zei: “Maak je geen zorgen, laat me gewoon weten waar je de eerste week van oktober bent.” En ik had zoiets van, “Ik heb geen idee.”

Ik wist niet eens wat mijn schooladres zou worden tot een paar weken geleden omdat ik in het buitenland zou gaan studeren en dat werd geannuleerd, dus ze wachtten om te zien wat er vrij kwam voordat ze me in een nieuwe slaapzaal zetten. Het was niemand anders zijn fout, het waren gewoon de logistieke nachtmerries die Covid heeft veroorzaakt. Maar dat is gebeurd met een heleboel mensen die ik ken die nog steeds op zoek zijn naar woonruimte, op of buiten de campus. Al die barrières die er al waren, worden op een moment als dit nog versterkt. Gelukkig is het allemaal gelukt en heb ik kunnen stemmen.

Wat me echt zorgen baart, is dat al die studenten zich op hun college-adres laten registreren voor een stembiljet. En we hebben al, wat, een dozijn hogescholen die scholen hebben gesloten en de kinderen naar huis hebben gestuurd? Zal hun eerste prioriteit echt zijn, “Ik moet mijn klerk bellen om mijn adres te veranderen”? Of zal het zijn, “Waar ga ik de komende maanden wonen? Hoe ga ik naar school? Hoe krijg ik al mijn spullen thuis?”

Deze verkiezing is iedereen die ik ken echt gemotiveerd om te stemmen. In 2018, het gesprek was als, “Hoe krijg ik een stempel? Waar moet ik mijn afwezige stembiljet heen sturen?” Dit jaar is het zo van, “Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Ik weet niet eens waar te beginnen.” Het gaat niet over apathie. Het gaat niet om een duidelijke keuze in november. Het gaat allemaal over deze situatie die reeds bestaande wegversperringen om te stemmen tien keer moeilijker te overwinnen heeft gemaakt.

Ik heb vrienden die zoiets hebben van: “Ik zal mijn moeder laten komen en rijden om me op te halen om me naar huis te brengen om te stemmen als dat moet. Als ik een vlucht moet boeken om naar huis te gaan, kan ik me dat niet veroorloven, maar ik vind er wel iets op. Deze verkiezing is te belangrijk om uit te zitten.

“Ik was geregistreerd om bij mij thuis te stemmen voor de voorverkiezing, die ongeveer 45 minuten van mijn campus was, maar ik had geen auto”

Erika Neal, 22, afgestudeerd student in Californië

Tijdens de verkiezingen van 2016 was ik een eerstejaars. Ik was net op de campus komen wonen. Er was zo veel aan de hand. Ik was een werkstudent, ik was een honors student, ik had een volle klas lading. Helaas sloot mijn school niet voor de verkiezingsdag, en ik had zoveel toetsen en opdrachten die moesten worden afgemaakt dat ik niet in staat was om erachter te komen hoe ik moest stemmen.

Ik was geregistreerd om bij mij thuis te stemmen voor de voorverkiezing, die ongeveer 45 minuten van mijn campus verwijderd was, maar ik had geen auto om terug naar huis te gaan. Ik wist niet dat je je opnieuw moest registreren om in je plaats te stemmen. Het was echt moeilijk om te weten waar je als 17-jarige heen moest voor die informatie.

Het is niet dat stemmen niet belangrijk voor me was. Dat was het wel. Maar omdat ik al aannam dat ik was geregistreerd om te stemmen in Virginia, waar mijn college was, wist ik niet dat ik moest stemmen in mijn thuisstemlokaal. Die veronderstelling had zeker kunnen worden tegengegaan met Google, maar ook ervoor zorgen dat die leemte in het onderwijs wordt opgevuld door de universiteit, en mijn alma mater daarvoor verantwoordelijk houden, is belangrijk voor me geworden omdat sommige mensen deze dingen niet weten. Ze weten niet waar ze moeten zoeken. Ik wist niet dat er zoiets bestond als een ambtenaar van de burgerlijke stand. Het komt echt neer op die kloof in het onderwijs. We hebben studenten die van allerlei schoolsystemen komen. En als je 17, 18 jaar oud bent, denk je niet aan de komende vier jaar. Je denkt aan nu.

Ik was een voltijds student. Bovendien, mijn school is sterk afhankelijk van financiële steun, en dat omvat werkstudie. In mijn eerste jaar was het collegegeld een grote kostenpost voor mij en mijn familie, dus ik wilde zoveel mogelijk van dat werk studie geld gebruiken om die betalingen uit te stellen. Dat was mijn nummer 1 prioriteit.

Ik had echt geluk dat ik een werk studie positie had die op de campus was, want ik had geen vervoer. Maar het ontbreken van een auto maakte het nog moeilijker om thuis te komen. Ik had de trein moeten nemen en daar had ik niet altijd tijd voor, en mijn ouders hadden niet altijd tijd om me op te halen van het station zodat ik kon gaan stemmen voordat mijn stemlokaal sloot. Dat was zeker een hindernis. Mijn prioriteit lag op dat moment bij mijn school en mijn werk.

Ik denk dat niet alle, maar wel veel schoolsystemen er niet in slagen om het belang van burgerbetrokkenheid met ons dagelijks leven te verbinden. Veel jongeren die zich opmaken om te gaan stemmen in deze verkiezingen of nog maar net te jong zijn om te stemmen, beginnen te zien hoe politiek betrokken is bij elk aspect van ons leven. Zo veel jonge mensen van kleur beginnen te begrijpen de impact die stemmen kan hebben, vooral met Black Lives Matter, LGBTQ rechten, of andere bewegingen gaande. We hebben de macht om te stemmen wie ons vertegenwoordigt in deze ruimtes.

Wanneer het gaat om jongeren stemmen, een extra hindernis is de zorg over het hebben van genoeg geld om een dak boven je hoofd te hebben. Je wordt beschouwd als een jonge volwassene, je studeert af, en je wilt er gewoon zeker van zijn dat je alles hebt om in leven te blijven – zoals eten, water en onderdak. De kosten van levensonderhoud zijn zo duur. Het is zo moeilijk om tijd te vinden om te stemmen voor veel mensen die in die demografie passen.

Bekijk alle verhalen in Politiek & Beleid