De New York Islanders schuwen het niet om interviews te geven in verschillende stadia van ontkleding. “Josh Bailey, rechtervleugelverdediger en gekleed in een blauw Islanders-shirt, een strakke compressieshort en kniekousen, vertelde me na een training vorige week. “Ik denk er niet echt over na. Sinds ik als kind naar hockey keek, was het altijd al zo.”

De kleedkamer van het hockeyteam is niet zo ranzig als verwacht. Aan elke kant van de krappe ruimte in de trainingsfaciliteit in Syosset, New York, staan industriële vuilnisbakken met groeiende hopen vochtige trainingsshirts. Spelers scheuren hun uitrusting af aan houten hokjes met hun namen en nummers, lachend over hoe Mel Gibson werd berispt bij de Golden Globes. Een collage op de muren boven hen toont krantenkoppen en media-aandacht voor beroemde overwinningen, die de kleine kleedkamer als een aureool omringen.

Die herinneringen zijn natuurlijk niet goedkoop. Een kleine groep van de media-normale grootte mensen-te proberen om uit de weg te blijven halfnaakte spelers ‘als ze duik achter een gordijn met het logo van het team en in de douches. Veel kleedkamers hebben niet zulke modicums van privacy, waardoor spelers in hun blootje voor verslaggevers staan die naar citaten vissen. “Ik kan niet echt iets anders bedenken dat hierop lijkt,” zei Bailey. Verslaggevers wachten niet op senatoren in de badkamer na belangrijke stemmingen, of ondervragen de dirigent van het New York Philharmonic terwijl hij zijn cummerbund omdoet.

Het mediacircus rond professionele sporten wordt deels gevoed door deze bijzonder vreemde vorm van perstoegang. Team kleedkamers zijn meestal open voor journalisten voor of na trainingen en wedstrijden. In ruil voor spelers die wat privacy opgeven, krijgen de media een one-stop shop voor alle kleur die hun publiek maar kan wensen, terwijl de franchises de marketingvoordelen plukken van bijna dagelijkse publiciteit. Het is een symbiotische relatie. Het is ook ongemakkelijk voor alle betrokken partijen.

“Jongens lopen gewoon naakt rond, meestal,” zegt Arizona Republic sport columniste Paola Boivin. “Soms moet je blijven staan en wachten terwijl je man zich klaarmaakt, zodat verslaggevers hun telefoons tevoorschijn halen en doen alsof ze e-mails aan het lezen zijn … . Het is een bizarre wereld waarin we zijn komen te leven. Maar ik zie geen andere oplossingen.”

Ze hebben niet veel tijd gehad om na te denken over wat ze gaan zeggen, en ze bevinden zich in een comfortabele omgeving. Je krijgt echt een eerlijke reactie, en dat is wat verhalen goed maakt.

Net als andere werkende mensen willen professionele atleten het kantoor verlaten als hun dienst erop zit, dus ze verspillen geen tijd met uitkleden om onder de douche te gaan. Dit zijn niet uw middelbare school sportschool kleedkamers – velen zijn steeds meer deel van multi-room complexen met inbegrip van lounges en opleidingsruimten die media geen toegang hebben – maar journalisten zou moeilijk worden ingedrukt om zo veel bronnen ergens anders te vinden. En terwijl de meeste naaktheid buiten beeld is en niet zijn weg vindt naar het publiek, is de shirtloze, verfomfaaide of nog steeds zwetende sportster, geconfronteerd met een reeks microfoons in de voorkant van zijn cubby, een blijvend beeld geworden in de sportverslaggeving.

“Ze hebben niet veel tijd gehad om na te denken over wat ze moeten zeggen, en ze zijn in een comfortabele omgeving,” zegt Boivin, die het formaat onderscheidt van incidentele nieuwsconferenties na de wedstrijd. “Je krijgt echt een eerlijke reactie, en dat is wat verhalen goed maakt.”

Sommige van de beste kleedkamerverslaggeving komt wanneer het ondenkbare gebeurt, en herinnert ons eraan dat deze goden tussen de lijnen gewoon mannen en vrouwen buiten hen zijn. Twee zondagen geleden, bijvoorbeeld, miste Minnesota Vikings kicker Blair Walsh een laatste-second chip shot dat zijn team waarschijnlijk naar de volgende ronde van de NFL playoffs zou hebben gebracht. Hij zat na de wedstrijd 15 minuten lang snikkend in zijn kastje, zoals Kevin Seifert van ESPN schreef, en stond later tegenover een horde verslaggevers. “Het is mijn fout,” zei Walsh, zijn ogen glinsterden nog. “Ik wil dat jullie hier zijn als ik de game-winning kicks maak, en ik realiseer me dat ik jullie hier moet hebben als ik ze mis. Dat is het leven van een kicker.”

Andere interviews zijn verhelderend voor de antwoorden die ze niet ontlokken. Neem bijvoorbeeld de algemene nee-commentaar van Dallas Cowboys ster en vermeende huiselijk geweld Greg Hardy na een wedstrijd vorig jaar. Of de periodieke uitbarstingen van Oklahoma City Thunder guard Russell Westbrook.

De potentiële keerzijde van de setting, ondertussen, is duidelijk: Een slecht gekadreerde NFL Network opname dit jaar toonde Cincinnati Bengals spelers, afgebeeld over de schouder van de interviewpersoon, onbewust geven kijkers de volledige monty.

Spelers accepteren meestal dat vreemden hen au naturel zullen zien. De repetitiviteit en intensiteit van het format kan frustrerender zijn. NBA-teams spelen 82 wedstrijden per jaar, play-offs en voorseizoenwedstrijden niet meegerekend. Het Major League Baseball-seizoen telt bijna twee keer zoveel wedstrijden, terwijl de kortere NFL-campagne veel meer gerichte media-aandacht krijgt. Zelfs in de relatief over het hoofd geziene NHL trekken de New York Islanders ongeveer 30 journalisten per wedstrijd.

“Het is eigenlijk hetzelfde interview, keer op keer,” zei Islanders forward Anders Lee maandag, terwijl hij zijn beschermers uittrok in de hoek van de kleedkamer. Brock Nelson, een teamgenoot die naast hem zat, viel hem bij: “Ze worden boos op ons omdat we dezelfde antwoorden geven. Maar het zijn dezelfde antwoorden op dezelfde vragen.”

Toch, de meeste professionele atleten ook beseffen dat het toelaten van journalisten in hun heiligdom is een deel van de baan. “Het is duidelijk dat je wat dingen moet zeggen, zodat ze hun artikelen kunnen schrijven,” zei Islanders-aanvoerder Kyle Okposo, terwijl hij zijn voorhoofd afveegde met een al doorweekt shirt. Inderdaad, toegang tot de kleedkamer is ingebouwd in de collectieve arbeidsovereenkomsten van spelers met de vier grote Noord-Amerikaanse sportcompetities.

Het interviewformaat wordt verondersteld rond het midden van de eeuw te zijn gepopulariseerd door Dick Young, een New York Daily News-sportschrijver. Daarvoor dachten verslaggevers dat ze wedstrijden beter begrepen dan de atleten die ze speelden, en lieten ze de persoonlijkheden van spelers en coaches, die sportverhalen tot iets meer maken dan hits, runs en fouten, grotendeels achterwege.

“Toen ik spelers interviewde, merkte ik dat ik een veel persoonlijkere relatie met ze had als ik naast ze kon zitten bij hun kluisje,” zegt Gerald Eskenazi, een incidentele CJR-bijdrager die meer dan 40 jaar voor The New York Times heeft geschreven. “Als een man naakt is, is hij waarschijnlijk eerlijker dan niet.”

Teams en competities hebben vrouwelijke verslaggevers in de daaropvolgende decennia uit kleedkamers geweerd, waardoor ze beroofd werden van een steeds belangrijker toegangspunt voor spelersinterviews. Tijdens de World Series van 1977 verbood het kantoor van de MLB-commissaris de toenmalige Sports Illustrated-verslaggeefster Melissa Ludtke uit de kleedkamers van beide teams, waarbij de zegen van de New York Yankees en een meerderheid van stemmen in het clubhuis van de Los Angeles Dodgers terzijde werden geschoven. Ludtke en Time Inc. spanden maanden later een rechtszaak aan voor burgerrechten. Het jaar daarop veroordeelde een federale rechter het MLB-beleid op grond van het 14e Amendement.

Wanneer een man naakt is, is hij waarschijnlijk eerlijker dan niet.

Hoewel er in de loop der jaren talloze gevallen zijn geweest van vrouwelijke verslaggevers die werden lastiggevallen of gediscrimineerd, zegt Ludtke dat de meeste spelers na afloop verrassend ontvankelijk waren voor haar aanwezigheid.

“Wat fascinerend voor me was, was het te horen krijgen van de plagerijen tussen spelers, hoe ze elkaar onzin gaven,” zegt ze. “Je weet wanneer de grens is overschreden omdat je de cultuur kent waarin je terecht bent gekomen… . Als je dat niet begrijpt, vooral als vrouw, kun je het verkeerd interpreteren.”

Afgezien van toegangskwesties, zijn bredere veranderingen in de mediaomgeving begonnen met het veranderen van de inhoud van kleedkamerinterviews, wat een chronischer probleem vormt voor veel sportjournalisten. Franchises zijn in toenemende mate hun eigen mediateams aan het opstellen om wedstrijdverhalen en video-interviews te produceren – wat meer softbalvragen betekent – net zoals metro-kranten aan het bezuinigen zijn. Talrijke nieuwe media hebben ook toegang gekregen, wat leidt tot een uitdijend kleedkamerperscorps en, op zijn beurt, tot een beperking van de exclusiviteit van elk individueel interview. Wat meer is, spelers zijn in toenemende mate media-imperiums in en van zichzelf, waardoor ze minder geneigd zijn om samen te werken met journalisten.

Misschien wel het belangrijkste is dat de nadruk op real-time nieuwsgaring, zij het via video of sociale media, atleten op hun hoede zet. “Zodra je een live camera of microfoon voor je hebt, ben je een ander persoon,” zegt Eskenazi, die in zijn lange carrière een verscheidenheid aan sporten heeft gecoverd. “Nu zijn er geen F-bommen meer. De jongens zijn veel formeler in het praten. En ze zijn zich ervan bewust dat alles wat ze zeggen naar buiten kan komen.”

Als de kleedkamer de plek is waar sporters zichzelf kunnen zijn, is die verandering misschien wel de grootste uitdaging. Eskenazi herinnert zich een voorval uit de kleedkamer van de New York Jets in 1988, toen defensive end Mark Gastineau zijn broek naar beneden trok om Eskenazi een tatoeage op zijn achterwerk te laten zien met de tekst “Gitte,” kort voor toenmalige vriendin Brigitte Nielsen. “Hij begon door de kleedkamer te paraderen met zijn billen bloot en zei steeds maar weer ‘Gitte’,” zegt Eskenazi. De volgende dag vertelde een andere speler Eskenazi dat het een grap was. “Op het juiste moment stonden alle spelers in de kleedkamer van de Jets op en ze hadden allemaal het woord ‘Gitte’ op hun kont geschreven,” zegt hij.

Dit soort collegialiteit is niet verouderd in kleedkamers, maar real-time publicatie verhoogt zeker het gevaar dat dergelijke humor uit zijn verband wordt gerukt. Atleten worden inderdaad steeds meer gecoacht over wat ze moeten zeggen tegen verslaggevers in interviews – en wat ze niet moeten zeggen. Hoe meer we proberen te weten te komen over onze sporthelden, hoe minder ze ons vertellen.

Een nieuwe generatie sportschrijvers heeft op deze verschuiving gereageerd door steeds meer gebruik te maken van geavanceerde meetmethoden en digitale hulpmiddelen om het genre volledig te veranderen. “In plaats van te zeggen dat zo-en-zo een goede speler is, en hier is een citaat, voeg ik enkele Vines en GIF’s toe om te laten zien waarom hij zo goed is,” zegt Kevin Trahan, die schrijft voor Vice en SB Nation. “En dat geeft coaches en spelers minder controle over het verhaal.”

Toch blijft voor de meeste mainstream sportjournalisten het betreden van kleedkamers een basisbehoefte om concurrerend te blijven. “We gaan er allemaal gewoon mee om,” zegt Jenni Carlson, een columnist voor The Oklahoman en zelfbeschreven “kleiner persoon” die vecht om haar vaak reusachtige interviewonderwerpen te zien en te horen. “Zou het geweldig zijn als ze beter geventileerd werden? Zeker.”

Heeft Amerika ooit meer behoefte gehad aan een mediawaakhond dan nu? Help ons door vandaag nog lid te worden van CJR.

David Uberti is schrijver in New York. Daarvoor was hij mediaverslaggever voor Gizmodo Media Group en stafschrijver voor CJR. Volg hem op Twitter @DavidUberti.

BOVENSTE AFBEELDING: Flickr