De lange en fascinerende geschiedenis van leggings
Weinig artikelen kunnen bogen op een geschiedenis die zo gecompliceerd is als die van leggings. De rekbare, nauwsluitende stijl is gedurende het grootste deel van zijn controversiële bestaan het onderwerp geweest van zowel blinde devotie als geremde vitriool. OK, misschien niet helemaal – leggings werden voor het eerst uitgevonden puur uit noodzaak, hoewel niemand de maker of de plaats van oorsprong precies kan aanwijzen. Ze hebben in een of andere vorm bestaan als een laag om extra warmte te bieden, of dat nu een hosiery-achtig omhulsel was in Europa tijdens de Renaissance, leren laarzen op dijhoogte gedragen door de Indianen, of strak omwikkelde canvas stijgbeugels gedragen door het leger aan het eind van de 19e eeuw.
Maar leggings zoals we ze vandaag de dag kennen, zijn terug te voeren tot het midden tot het eind van de jaren ’50, hoewel minder als beenmode en meer als een strakke, strakke broek. Italiaanse actrice-slash-stijl icoon Sophia Loren werd ooit geknapt dansend in een losse zwarte top met zwarte legging in 1955. Twee jaar later speelde Audrey Hepburn Jo Stockton in de musicalfilm “Funny Face” in 1957 in een onvergetelijk huidstrak zwart ensemble. En in 1965 poseerde Debbie Reynolds voor een studioportret in een zwart paar met enkels, compleet met een gestreepte crop top.
Net zoals elke trend in een stroomversnelling komt, komt de eer toe aan een grote box office-hit. Toen Sandy Olsson (gespeeld door Olivia Newton-John) veranderde van een stralend nieuw meisje in een badass Pink Ladies met haar off-the-shoulder topje en glimmende nylon leggings (met John Travolta aan haar arm) in de musicalfilm “Grease” uit 1979, katapulteerde het de beenmode in een landelijke schijnwerpers. De legging werd al snel een vast onderdeel van de training, en werd nog eens gepopulariseerd door een andere film die het decennium definieerde: “Flashdance” uit 1983, die het leven volgt van aspirant-danseres Alex Owens (gespeeld door Jennifer Beals), die praktisch in haar legging leeft. In het echte leven bracht Jane Fonda het in de praktijk met haar beroemde workouts en haar even beroemde workout outfits, en luidde een nieuw tijdperk in van hoogglanzende nylon-blend leggings verzadigd in neon felle kleuren (bij voorkeur gedragen met een clashing gympakje).
Tegen het midden van de jaren ’80 kregen leggings een scherpe wending, Het vinden van fans in muzikanten, zoals Madonna, die gelaagde kanten stijlen onder zwarte micro rokken tijdens onstage optredens, of Rod Stewart, die bekend was om zijn paar met wilde luipaard-print shirts en versierde riemen. Modeontwerpers namen dit ook waar. Leggings kregen de avant-garde behandeling op de catwalks, uitgevoerd in futuristisch zilver bij Jean Paul Gaultier of gekleurd met sirenerood en gelaagd onder mismatched plaids bij Kenzo in 1987.
Maar de huidige haat-liefde verhouding ten opzichte van de stijl komt voort uit de aanval van legging dragende beroemdheden in de vroege aughts, die doorsijpelde naar de massa en daarmee – tot ergernis van modemensen – een golf van sartoriale faux pas veroorzaakte die verhitte wijdverspreide debatten op gang brachten over hoe je ze op de “juiste manier” moet dragen.”
Gekarakteriseerd door hun zwarte katoen-lycra materiaal en hun scheenbenen-verhogende lengte (alles in verschillende gradaties van ondoorzichtigheid), zij werden begroet als een geniale hack om de kilometers uit uw warm-weer kleding te rekken. Ze werden gespot onder mini denim rokjes, gebloemde jurken en alles wat doorschijnend was (ontwerpers als Derek Lam waren ook niet immuun voor hun rekbare, veelzijdige manieren). Lindsay Lohan speelde zelfs in op de trend en lanceerde het legging-merk 6126, met paren met uitsnijdingen langs de pijpen. Maar al snel – en dat veroorzaakte de breuk – verruilden mensen de bovenlagen helemaal voor broeken.
En het kwam allemaal tot een hoogtepunt toen “jeggings,” een portmanteau van “jeans” en “leggings,” een ding werd (Beyonce droeg er beroemd een in 2009). Genoeg was genoeg, en hoewel leggings technisch gezien nooit zijn verdwenen, was de rage afgenomen – totdat athleisure zijn intrede deed.
In 2014 werd het modewoord geboren om de kloof tussen trainingskleding en streetwear te overbruggen, waarbij voorrang werd gegeven aan comfort en gemak. Het hielp ook dat de meest gevraagde modellen van de mode de beweging van ganser harte omarmden in hun straatstijl, waardoor het taboe van de legging als broek veranderde in een sociaal aanvaardbare look: Gigi Hadid droeg haar legging met kleine crop tops en Kendall Jenner combineerde haar legging met hoodies en pumps, of met een grafisch T-shirt en leren jack. Twee jaar later meldde Slice Intelligence dat vrouwen meer leggings kochten dan jeans.
Nog recenter droomde ontwerper Demna Gvasalia van een hybride legging-laars voor Balenciaga’s lente/zomer 2017-collectie, waarbij hij ze “pantashoes” noemde. En Giambattista Valli zette Nike performance leggings tegenover zijn gebruikelijke sierlijke creaties op de Fall/Winter 2017 runway.
Still, controverse lijkt leggings te volgen, ongeacht hun populariteit. In 2017 verbood United Airlines twee tienermeisjes aan boord van een vlucht omdat een gate-agent had besloten dat hun leggings ongepast waren. De reactie was snel. Het internet verspilde geen tijd om hen te verdedigen – want hoe verdeeld ze ook kunnen zijn, leggings zijn, voor het grootste deel, ongelooflijk geliefd. En te oordelen naar hun uitputtende, eeuwenlange geschiedenis, zullen ze waarschijnlijk altijd een plaats in de mode hebben.