Door Winston S. Churchill

Toen ik onlangs de geschriften van mijn grootvader over Amerika samenbracht in één enkel boek getiteld The Great Republic (besproken in dit nummer. Ed.), greep ik dit aan om de Amerikaanse voorouders van mijn familie nader te onderzoeken.

Winston Churchill was half-Amerikaans van geboorte – een feit waar hij diep trots op was. In zijn eerste toespraak tot een gezamenlijke zitting van het Congres van de Verenigde Staten, op 26 december 1941, plaagde hij de verzamelde senatoren en vertegenwoordigers met de ondeugende suggestie: “Als mijn vader Amerikaans was geweest en mijn moeder Brits, in plaats van andersom, was ik hier misschien op eigen kracht gekomen!”

Zijn moeder, Jennie Jerome uit Brooklyn, New York, later Lady Randolph Churchill, was een bekende schoonheid in haar tijd en Winston, als jonge cavalerieofficier, maakte schaamteloos gebruik van alle invloed die zij kon aanwenden in zijn streven om actie te zien in verschillende delen van de wereld, van Cuba in 1895 en het noordwestelijk grensgebied van India in 1897, tot de Soedan in 1898 en Zuid-Afrika in 1899. Via zijn grootvader van moederszijde, Leonard Jerome, ooit eigenaar en redacteur van The New York Times, had hij ten minste twee voorouders die in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Britten vochten: een overgrootvader, Samuel Jerome, diende in de Berkshire County Militia, terwijl een andere, majoor Libbeus Ball, van het 4th Massachusetts Regiment, optrok en vocht met het leger van George Washington in Valley Forge. Verder diende de grootvader van Leonard Jerome van moederszijde, Reuben Murray, als luitenant in de regimenten van Connecticut en New York, terwijl de grootvader van zijn vrouw Clara, Ambrose Hall, kapitein was in het Berkshire County Militia in Bennington. Ik heb inderdaad geen bewijs gevonden van voorouders die met de Britten hebben gevochten in dit misplaatste conflict, dat Chatham en Burke zo graag hadden willen vermijden!

Niet alleen had Winston Churchill Revolutionair bloed in zijn aderen, maar mogelijk ook inheems Amerikaans bloed. Volgens de familietraditie was de grootmoeder van Jennie, Clarissa Willcox, half-Irokees. Van Clarissa’s vader, David Willcox, is vastgelegd dat hij met Anna Baker trouwde en zich in 1791 in Palmyra, New York vestigde. De implicatie is dat Clarissa misschien een half-Irokees was die in de familie werd opgenomen. De waarheid zal wellicht nooit bekend worden. Het is niet verwonderlijk dat dergelijke zaken, zeker in die tijd, niet werden opgetekend. Zeker is dat Winston’s moeder, Jennie, en haar zuster Leonie, vast geloofden dat het verhaal waar was, nadat hun moeder, Clara, hen had verteld: “Mijn lieverds, er is iets dat jullie moeten weten. Het is misschien niet chic, maar het is nogal interessant ….” Bovendien geeft het familieportret van zijn grootmoeder Clara van moederszijde, dat ik van mijn grootvader heb geërfd, geloof aan de suggestie dat zij misschien kwart-Irokees was, met haar ovale gezicht en mysterieuze donkere gelaatstrekken.

In de afgelopen jaren hebben genealogische onderzoekers getracht de spot te drijven met de suggestie dat Clara’s afkomst iets anders zou zijn dan “Amerikaans Koloniaal van Engelse achtergrond” (zie “Urban Myths,” dit nummer -Ed.). Maar dit verklaart niet waarom Clara zo’n 130 jaar geleden dit verhaal aan haar dochters zou hebben verteld, in een tijd waarin het zeer onmodieus zou zijn geweest om een dergelijke bewering te doen. Het verklaart evenmin het bewijs van Clara’s gelaatstrekken die weinig gemeen hebben met die van de Angelsaksische. Bovendien staat het buiten kijf dat het dichtbeboste land ten zuiden van het Ontariomeer rond Palmyra, New York, waar Clarissa Willcox werd geboren, het hart van het Iroquois-volk was.

Mijn nicht Anita Leslie citeert in The Fabulous Leonard Jerome haar grootmoeder Leonie, die over haar uitzonderlijke energie opmerkt: “Dat is mijn Indiaanse bloed, alleen laat mama niet weten dat ik je dat verteld heb!” Hoewel het onwaarschijnlijk is dat de kwestie van de inheems-Amerikaanse afkomst van de familie in beide gevallen met zekerheid kan worden bewezen, heb ik weinig twijfel over de waarheid van de zaak. Voor mij spreken fysieke kenmerken meer dan een vermelding in een geboorteregister, maar ik laat het aan de lezer over om zijn of haar eigen oordeel over de zaak te vellen.

Tijdens het samenstellen van De Grote Republiek las ik dat de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, beter bekend als de Mormonen, dertig jaar van hun onderzoek aan beide zijden van de Atlantische Oceaan beschikbaar had gesteld (www.familysearch.org), door de gegevens van zo’n 300 miljoen personen die aan beide zijden van de Atlantische Oceaan waren geboren, getrouwd of gestorven, op het Internet te dumpen. Het systeem is enigszins eigenzinnig, in die zin dat het de naam van mijn grootvader weigerde te herkennen, maar toen ik de naam van Jennie Jerome en haar ouders intikte, kwam er plotseling een verbazingwekkende stamboom tevoorschijn met zo’n 255 voorouders aan de Amerikaanse kant van mijn familie, van wier bestaan ik tot dan toe niet op de hoogte was geweest. Veel van de takken gaan terug tot vóór de tijd van Columbus, één zelfs via achtentwintig generaties naar het Westen, naar ene Gervaise Gifford, geboren in 1122 in Whitchurch, Dorset. Die specifieke tak van de familie heeft zich in vijftien generaties nauwelijks vijftien mijl verplaatst voordat William Gifford, geboren in 1614 in Milton Damerel, Devon, en die trouwde in St. Martins, Londen, op 4 maart 1683, naar Amerika zeilde en kort daarna stierf in Sandwich, Massachusetts in 1687.

Van deze 255 voorouders ontdekte ik er niet minder dan 26 die in Engeland waren geboren maar in Amerika stierven. Voor mij zijn zij ware helden – want dit waren de mannen en vrouwen die het Amerika van vandaag hebben gesticht. Tijdens mijn onderzoek stuitte ik plotseling op het feit dat een van mijn voorouders, John Cooke, die in 1694 in Plymouth, Massachusetts overleed, in 1607 in Leiden, Holland, was geboren. In de wetenschap dat bijna de helft van de Pilgrims op de Mayflower bekend stond als de “Leyden Community” – Waalse Protestanten op de vlucht voor religieuze vervolging – vroeg ik me af of een van mijn voorouders die gedenkwaardige reis had gemaakt.

Binnen een paar seconden, met behulp van een bewonderenswaardige Internet zoekmachine rechtstreeks uit P. G. Wodehouse, met de toepasselijke naam www.askjeeves.com, kon ik via de Mayflower website het volledige manifest van alle 102 passagiers opvragen en ontdekte ik tot mijn grote verbazing (ervan uitgaande dat de Morman database correct was) dat Winston Churchill, tien generaties verder, niet één maar drie voorouders had die op de Mayflower hadden gevaren en die, nog belangrijker, behoorden tot de luttele vijftig die de ontberingen van die eerste wrede winter aan de kust van Massachusetts hadden overleefd.

John Cooke, een jongen van net 13, was een van die passagiers, net als zijn vader, Francis, en zijn toekomstige schoonvader, Richard Warren. Ik was verder geïntrigeerd toen ik hoorde dat we via hen in verband kunnen worden gebracht met niet minder dan drie presidenten van de Verenigde Staten – Ulysses S. Grant, Franklin D. Roosevelt en George Bush’en met Alan Shephard, de eerste Amerikaan in de ruimte en de vijfde die op de maan liep.

Het enige vraagteken met betrekking tot deze afstamming is of de dochter van John Cooke en zijn vrouw Sarah Warren, Elizabeth, inderdaad de moeder was van Churchill’s voorouder, Daniel Willcox, Jr, geboren ca. 1656/57 in Dartmouth, Massachusetts. Hoewel de Mormandische database op dit punt duidelijk is, is de suggestie geopperd dat Elizabeth de tweede vrouw van Daniel Willcox kan zijn geweest – en dus slechts de stiefmoeder van Daniel Jr. – in welk geval de directe link met de Mayflower niet geldig zou zijn. Er is hier sprake van een bewijsconflict dat nog niet is opgelost.

Wat onbetwist is, is dat deze injectie van Amerikaans bloed, via mijn overgrootmoeder Jennie Jerome, de Marlborough dynastie, die zeven generaties lang had gesluimerd sinds John Churchill, Eerste Hertog van Marlborough, zijn reeks schitterende overwinningen had behaald die Lodewijk XIV, de Franse “Zonnekoning”, aan het begin van de 18e eeuw, had vernederd, tot nieuwe triomfen aanzette.

=======
Mr. Churchill, de kleinzoon van Sir Winston, was een trustee en lang lid van het Churchill Center.