door Mareike Dottschadis, adidas Running Coach Berlijn

De marathon van Berlijn van 2017 werd gewonnen door de Keniaanse langeafstandsster Eliud Kipchoge met een tijd van 2:03:32. Meer dan 39.000 lopers finishten achter hem, de meerderheid meer dan twee uur later. Het is duidelijk dat die lopers niet aan de start verschenen met de gedachte dat ze uiteindelijk het lint zouden breken… toch?

Waarom deden ze het dan wel?

Voor mij is het Eye in the Sky van Sirius – het liedje dat ze spelen tijdens de laatste seconden voor de start.

Ik heb dat liedje al drie jaar op mijn iPod staan. Het herinnert me aan de vier keer dat ik in de afgelopen vier jaar in het laatste weekend van september over de streep ben gegaan.

Mijn naam is Mari. Ik ben een coach voor adidas Runners en werk bij RUNBASE Berlin.

Ik heb een paar marathons gelopen, en Berlijn heeft een speciale plek in mijn hart: het heeft me tot hardlopen gebracht. Elke marathonvoorbereiding in Berlijn heeft me een betere atleet en een betere loper gemaakt – gepassioneerder, geduldiger, hongeriger. Duizenden kilometers hebben me dingen over mijn lichaam en mijn geest geleerd die ik voordien niet wist. En vooral over mijn “waarom” – waarom doe ik dit?

Dus, ik stelde deze vraag aan 5 lopers. Hun antwoorden zijn heel persoonlijk en geven de unieke geest van de marathon van Berlijn weer. Hier zijn hun 5 redenen waarom ze de marathon van Berlijn hebben uitgelopen – en waarom jij dat ook zou moeten doen.

“Om mezelf te bewijzen dat ik het echt kan”

Gabby bereidde zich vorig jaar voor op de marathon van Berlijn met Who Said Girls Can’t Race – een groep van 35 vrouwen uit heel Duitsland. Deze vrouwen gingen door een 6 maanden durende voorbereidingsperiode voor hun eerste marathon. “Ik ging die winter door een moeilijke periode,” beschrijft Gabby haar motivatie om zich in te schrijven voor het project, “Ik had het gevoel dat ik dingen had opgegeven die me verder konden brengen, en ik had mijn geloof in mezelf een beetje verloren. Me opgeven voor een marathon was iets wat ik nooit van plan was, maar ik besefte dat het een geweldige kans was om te bewijzen dat ik me ergens voor kan inzetten en hard kan werken om het te laten gebeuren.”

Geen enkele marathonopbouw is perfect – en die van Gabby was dat ook niet. Ze vocht door terugkerende knieproblemen die haar ervan weerhielden de meeste van haar cruciale lange runs in de aanloop naar de marathon te voltooien. Maar op de dag zelf liep ze niet alleen de op een na snelste tijd in haar hele groep, ze brak ook de 4 uur – “bijna met een glimlach,” zegt ze. “Het is nog steeds een van de coolste dingen die ik mezelf ooit heb aangedaan en zeker een levensveranderende ervaring – en ik had het niet kunnen doen zonder onze geweldige coaches en de andere meiden.”

“Een uitdaging vinden die verder gaat dan het dagelijks leven.”

Pouria geeft lopers advies tijdens de medische maandagsessies bij RUNBASE Berlin. Wat veel mensen niet weten is dat Pouria al een paar marathons heeft gelopen, “…wat niet de gemakkelijkste oefening is voor een 193 cm (6 ft 3 in) en 96 kg (211 lb) voormalig basketbalspeler voor het nationale team van Iran die meer spreekuren werkt dan hij kan tellen en voor wie hardlopen nooit meer was dan de cooling down na een wedstrijd,” voegt hij er gekscherend aan toe. “De marathon is een monster. En de uitdaging ligt in het overwinnen van het monster met een zekere trots. Met het gevoel dat je echt geniet van de race en de sfeer.”

Hoe overwin je het monster? Voor Pouria is het meer dan alleen het hardlopen. Het is de drukte, het inpassen van kilometers rond werk en gezin, de kracht en conditie, de voedingsverandering, en de liefde en steun van zijn trainingsgroep die hem een eindeloos avontuur van ervaringen hebben bezorgd in de aanloop naar de eigenlijke race.

“Samen ONZINCIBEL zijn.”

Jill groeide niet op met hardlopen, ze begon pas toen ze lid werd van adidas Runners. Ze zette de meeste van haar mijlpalen met de gemeenschap: haar eerste 10k, haar eerste halve marathon, uiteindelijk haar eerste marathon. “Er zijn genoeg redenen waarom ik vorig jaar aan deze reis ben begonnen. De manier waarop mijn lichaam en geest waren veranderd door het hardlopen gaf me de kracht om echt te overwegen om mijn eerste marathon te lopen.” Maar Jill wilde haar reis delen, dus richtte ze in 2017 een hardloopgroep voor meiden op, genaamd Butterfly Effect. “We wilden de rest van de wereld laten zien dat het meer dan redelijk is om je doelen hoog te stellen. We waren er zo verdomd klaar voor om grenzen te verleggen waar we nog nooit van hadden gedroomd.” Op hun reis naar de marathon van Berlijn groeide de groep meiden steeds dichter naar elkaar toe. Uiteindelijk vond Jill enkele van haar beste vrienden die haar leerden “zich te concentreren op het ENE DING dat ik het meest wilde; het hardst te vechten en trots te zijn op mezelf en mijn groei.”

“Om uit te vinden hoe goed je kunt zijn onder de besten.”

adidas Runners Coach Tobi heeft PB’s van 800 m (1 m 54 s 32 ms) op de baan tot 42,195 km (26,2 mijl) (2 uur 29 m 48 s) op de weg. Als je hem vraagt: Waarom ren je? antwoordt hij: “Omdat het geweldig is.” En dan legt hij uit: “Het gaat erom je eigen grenzen uit te dagen. Ik wil op mijn best zijn in dezelfde race met de beste lopers ter wereld.”

Tobi heeft meer dan 15 marathons gelopen. Zijn advies? Concentreer je op de belangrijkste trainingen in plaats van alleen op het aantal kilometers: “Twee dagen per week zijn het belangrijkst: de tempotraining en de lange duurloop. En geniet van de reis. Om tijdens die 12 weken te merken hoe je dag na dag beter wordt, kan een enorm lonende en verbazingwekkende ervaring zijn.” Tobi heeft in de straten van Berlijn al een aantal elitelopers en veel adidas Runners naar nieuwe persoonlijke bests geleid. Voor degenen die op 16 september 2018 voor een personal best schieten, heeft hij één mantra: “Iedereen doet pijn. Iedereen om je heen heeft net zoveel pijn als jij. Blijf gewoon positief. Blijf geduldig. En als het jouw tijd is om te gaan zuigen – doe het.”

“Voor de stad Berlijn”

Lisa bereidde zich vorig jaar ook voor op de marathon van Berlijn als onderdeel van Who Said Girls Can’t Race. Net als Gabby kreeg Lisa tijdens haar opbouw te maken met verschillende tegenslagen door ziekte. Ze bleef doorgaan omdat het lopen van een marathon altijd al iets was wat ze wilde doen, en vanwege de stad waar ze zou lopen: “Voor iemand als ik, die zijn thuis heeft gevonden in Berlijn, is het een zeer emotionele ervaring. Je rent niet zomaar door een aantal straten – je rent door het hart van de stad waar je verliefd op bent geworden. Sommige van die straten ken je als je broekzak, andere heb je ’s avonds pas gezien en weer andere ken je totaal niet. Bij elke kilometer die je loopt, ervaar je andere emoties.” Voor haar vangt de marathon van Berlijn de geest van de stad waar ze niet geboren is, maar waar ze zich wel diep mee verbonden voelt. “Tijdens de marathon van Berlijn zijn de wegen bezaaid met mensen. Je hebt het gevoel dat de hele stad naar de straten komt, vrienden, familie om je aan te moedigen, je naam te schreeuwen en je te high-fiven. Dit moedigt je echt aan om door te gaan.” Glimlachend vat ze samen: “De marathon van Berlijn is net Berlijn: stoer, maar met een groot hart.”

Ze zeggen dat de marathon slechts de laatste 42,195 km (26,2 mijl) van een lange reis is.

Wanneer je op die startlijn staat, zul je terugdenken aan al die kilometers die je hebt gelopen bij het krieken van de dag, lang na zonsondergang, tijdens drukke werkweken, en op hele vroege zondagochtenden. De kilometers laten je zien wat echt belangrijk voor je is. Wat je nodig hebt om je springlevend te voelen.

Voor elke loper die elk jaar aan de start verschijnt, is er waarschijnlijk een andere reden.

Die van mij is Eye in the Sky van Sirius – het liedje dat ze spelen in de laatste seconden voordat het kanon klinkt. Wanneer alles, en alles, mogelijk lijkt.