Wanneer grote bomen vallen,
beven rotsen op verre heuvels,
leeuwen verschansen zich
in hoog gras,
en zelfs olifanten
lummelen naar veiligheid.

Wanneer grote bomen
in bossen vallen,
deinzen kleine dingen terug in stilte,
hun zintuigen
uitgerukt boven angst.

Wanneer grote zielen sterven,
wordt de lucht om ons heen
licht, zeldzaam, steriel.
We ademen, kort.
Onze ogen, kort,
zien met
een pijnlijke helderheid.
Onze herinnering, plotseling verscherpt,
onderzoekt,
knaagt op vriendelijke woorden
niet gezegd,
beloofde wandelingen
nooit genomen.

Grote zielen sterven en
onze werkelijkheid, gebonden aan
zichzelf, neemt afscheid van ons.
Onze zielen,
afhankelijk van hun
opvoeding,
krimpen nu ineen, verweerd.
Onze geesten,
gevormd
en geïnformeerd door hun
straling, vallen weg.
Wij zijn niet zozeer gek geworden
als wel teruggebracht tot de onzegbare onwetendheid van
donkere, koude
grotten.

En wanneer grote zielen sterven,
bloeit na een periode de vrede op,
langzaam en altijd
onregelmatig. Ruimten vullen zich
met een soort
kalmerende elektrische trilling.
Onze zintuigen, hersteld, nooit meer
dezelfde, fluisteren ons toe.
Ze bestonden. Ze bestonden.
Wij kunnen zijn. Zijn en
beter zijn. Want zij bestonden.

– Maya Angelou