Deze afbeelding is verwijderd wegens juridische redenen.

Welkom in het ultieme Meta Interview Thunderdome, waar we daadwerkelijk kunnen praten met een artiest wiens gevoelens we hebben gekwetst door een artikel dat we hebben gepost. Waarschuwing: Er komen veel existentiële vragen bij kijken.

Hier is het achtergrondverhaal. Het begint met Kevin Rudolf, een artiest met een Cash Money-contract die in 2008 een grote hit had met het nummer “Let It Rock.” Luister er hier naar. Yep, dat nummer – je herinnert het je. Het geniet van een zeer lange staart in clubs, sportscholen, arena’s, en overal waar een goede pump-it-up anthem ooit nodig is.

Eerder deze maand, Rudolf verscheen op de Fusion-show DNA, voor een segment dat we “Freestyle Fridays” noemen, waarin artiesten akoestisch of anderszins op de set optreden. Het optreden en de studio vibe was de definitie van chill. Rudolf en een maatje verschenen om een nummer uit te voeren dat hij mede schreef voor Keith Urban, “Little Bit of Everything,” evenals een nieuwe single voor hemzelf, “Here’s To Us.”Here’s To Us”.

Het was allemaal erg mellow, prettige gitaar, lichter-in-het-lucht type spul – maar het was super anders in geluid en esthetiek dan het materiaal dat Rudolf populair maakte in de mainstream. Dat is een feit. Ik wees op dat feit in deze korte tekst die ik schreef om een van de videoclips van de show te begeleiden. Het was geschreven om vrij neutraal-complimenteus te zijn.

Blijkbaar niet voor iemand in Rudolf’s kamp. Er kwam een spervuur van e-mails van publicisten die eisten dat we het artikel zouden verwijderen, herschrijven en ter goedkeuring aan hen zouden voorleggen alvorens het opnieuw te publiceren (lol).

Dat gebeurde niet, dus begon Rudolf zelf me te tweeten rond 7:30 uur op een woensdag. Vele tweets en DM’s later, zat ik met Kevin zelf aan de telefoon om hem uit te horen. Nogmaals, het was een vrij chill uitwisseling.
Hier is het ding – Kevin Rudolf voelt zich verkeerd begrepen als een artiest vanaf het allereerste begin, zelfs tijdens de “Let It Rock” dagen. Hij wilde mij – en u, de lezer – laten weten dat hij geen gefabriceerde man is, gecontroleerd door geheime Cash Money handlers of zoiets. Dit is allemaal van hem.

Dus, ik stelde een deal voor. We zouden een interview doen waarin we zouden praten over wat hem specifiek kwetste, en we zouden het allemaal uitpraten, met het volledige transcript gepubliceerd en zonder tussenkomst van publicisten.

Hier is wat er gebeurde. Het geheel is lang, dus hier zijn enkele hoogtepunten:

– “Wat me dwars zat was dat ik het gevoel had dat het me niet echt portretteerde als de artiest die ik ben. Vervolgens werd er gezegd dat ik mijn ziel had gevonden in Nashville, wat een beetje zegt dat ik geen ziel had op ‘Let it Rock,’ wat niet de waarheid is.”

– “Ik heb in het verleden geen hand uitgestoken. Ik laat het los, en ik ga weer aan het werk. Ik ga terug naar de studio en terug naar de muziek. Ik zou ook niet willen dat fans van mij denken dat ik een of andere verzonnen artiest of idee van een label als Cash Money ben, wat nooit het geval was.”

– “Misschien was het gemakkelijk om te haten omdat ik een enorme hit had uit de poort, en het had Lil Wayne erop. Mensen hebben de neiging om te denken dat het niet echt is als je in het begin succes hebt.”

– “‘Let it Rock’ had veel bijbelse verwijzingen, maar het ging echt over jezelf zijn.”

– “‘Probeer ik dat nog eens te doen? Doe ik iets anders? Maakt het uit wat iemand anders denkt? Doet het er niet toe? Er worden veel interne vragen gesteld als artiest.”

– “Als artiest kun je alles schrijven. Het is zo leuk. Je zou het eens moeten proberen.”

Nu hieronder luisteren naar “Here’s to Us”, en dan daaronder het volledige interview lezen. Enjoy.

Lees hier meer

Laten we dit eens regel voor regel doornemen. Wat stoorde u aan dit specifieke bericht, dat kort was en dat volgens de statistieken niet eens door zoveel mensen werd gelezen?

Wat me echt stoorde, was dat ik het gevoel had dat het me niet echt afschilderde als de artiest die ik ben. Toen stond er dat ik mijn ziel had gevonden in Nashville, wat eigenlijk betekent dat ik geen ziel had in “Let it Rock”, wat niet waar is.

Dat is eigenlijk niet wat er stond. Er stond dat je je ziel in Nashville hebt gevonden, wat niet impliceert dat je nooit een ziel hebt gehad, en ik heb in die zin niet direct naar “Let it Rock” verwezen.

Right, I know.

We kunnen het erover eens zijn dat je het zo hebt geïnterpreteerd, maar zo is het niet geschreven. Maar ik begrijp waarom u dat vervelend vindt, als u het zo interpreteerde.

Wel, ja. Dat in combinatie met het feit dat ik mensen had die voor me werkten en dat ik in het begin van mijn carrière door anderen werd gesteund, toen mijn eerste album uitkwam en toen “Let it Rock” uitkwam op Cash Money. Het schetst gewoon een beeld. Als we naar de rechtbank gaan, kun je het natuurlijk op die manier verdedigen, maar het schetst echt een beeld dat ik geen echte artiest ben.

Dan gaat het aan het eind verder met te zeggen dat ik mijn ziel in Nasvhille heb gevonden, wat impliceert dat ik in het begin geen ziel had.

Oké. Dat is geen kritiek die ik ooit heb geuit. Ik geloof niet dat ik ooit eerder rechtstreeks over jou heb geschreven. Is dat een kritiek die u van andere mensen hebt gekregen, waardoor u hier gevoelig voor bent?

Het is geen kritiek, en ik ben niet echt gevoelig. Ik kan doorgaan met mijn leven, en platen maken, en mijn kunst doen, en veel plezier hebben en er niet om geven wat iemand zegt. Maar op hetzelfde moment, als wat ik doe wordt uitgebracht, stop ik veel hart en ziel in mijn muziek. Uiteraard zijn er fans die ervan houden en het waarderen, maar ik heb niet het gevoel dat het in dit artikel of in veel andere artikelen correct wordt weergegeven.

Waarom wilde je specifiek contact met mij opnemen? Of reikt u vaak de hand aan schrijvers?

Nee, ik heb in het verleden nog geen hand uitgestoken. Ik laat het los, en ga weer aan het werk. Ik ga terug naar de studio en terug naar de muziek. Ik zou ook niet willen dat fans van mij zouden denken dat ik een of andere verzonnen artiest of idee ben van een label als Cash Money, wat nooit het geval is geweest.

Ze hebben me getekend als artiest, en ze hebben me nooit in een bepaalde richting gewezen of me verteld wat ik moest doen of hoe ik moest zijn of hoe ik me moest kleden of hoe ik moest klinken of praten of wat dan ook. Dat was ik echt, en dat ben ik nog steeds.

Ik denk dat het tijd wordt dat mensen mijn werk echt serieus gaan nemen. Ik weet dat mensen dat doen, maar in de wereld van journalistiek/recensies, heb ik het gevoel dat ze me niet serieus nemen als artiest. Op een bepaald moment moet ik voor mezelf opkomen en het verhaal rechtzetten en corrigeren.

Mensen schrijven het verkeerde verhaal. De meeste journalisten zijn echt lui. Ze halen dingen van andere plaatsen en ze vertellen het verkeerde verhaal. Dus ik denk dat dit is – ik ben hier niet om het artikel aan te vallen.

Ik waardeer eigenlijk de kans die we hebben om echt recht te zetten, en voor mij om mezelf te uiten en te zeggen waar het echt om gaat, dat is het schrijven van geweldige liedjes en mezelf uitdrukken en proberen om mensen te verbinden en mensen macht te geven, en mensen zich goed te laten voelen aan het einde van de dag.

Dat is wat ik in de muziek probeer te stoppen. Ik probeer mensen zich beter te laten voelen.

Wat denk je dat de grootste hindernis is geweest, of de grootste reden waarom de muziekpers je werk niet serieus heeft genomen op zijn eigen voorwaarden, zoals je zei?

Het is een echt goede vraag. Ik was eigenlijk verbaasd dat ze dat in het begin niet deden. Het zou kunnen zijn omdat ze teruggingen naar dat blanke jongen op Cash Money ding dat je noemde, waar het klinkt als, “Oh, we hebben Lil Wayne, dus laten we nu een blanke man tekenen.” Of, “We hebben deze artiest, de ‘Let It Rock’ kerel, dat zal geweldig zijn voor ons merk.”

Misschien namen ze het zo, of misschien was het gemakkelijk te haten omdat ik een enorme hit had uit de poort, en het had Lil Wayne erop. Mensen hebben de neiging om te denken dat het niet echt is als je succes hebt in het begin. Misschien zou het makkelijker zijn geweest als ze een beetje van mijn achtergrondverhaal hadden geweten.

Er werd geen basis gelegd of geen verhaal verteld. Wiens schuld dat is, weet ik niet. Maar aan het eind van de dag heb ik mijn hele leven geworsteld om te komen waar ik nu ben en ik ben nog niet klaar. Ik ben nog niet klaar. Ik ben net begonnen. En ik denk niet dat de mensen het verhaal begrepen.

Ze begrijpen niet hoe het is om te worstelen als muzikant. Ik bedoel, je bent een freelance schrijver, dus je weet hoe het is. –

Wel, ik was het. Ik ben het niet meer.

Je was het. En ik weet zeker dat je je in veel opzichten met mij kunt identificeren. Je weet niet wanneer je volgende loon komt, en je moet vechten voor alles wat je krijgt. En in de muziekbusiness, moet je echt vechten voor alles wat je krijgt. Zoals ik al zei, ik denk niet dat de mensen vanaf het begin een juist beeld van me hadden. Het werd gewoon “blanke rocker bij Cash Money.” Nu is het verhaal “blanke rocker gaat country.”

Ik besteed geen aandacht aan genres. Ik heb altijd countryliedjes geschreven. Ik heb altijd rockplaten geschreven, popplaten. Ik heb altijd in de hip-hop wereld gezeten. Ik speelde gitaar met Timbaland voor drie jaar. Ik was de muzikant in de kamer waar ik probeerde in de wereld te komen. Ik probeerde ook in het hip-hop spel te komen.

Dus ik ben vanaf het begin een buitenstaander geweest, en het helpt me gedijen. Het laat me ernaar streven om de deur open te breken en succesvol te zijn.

Waar stoort het je als mensen het over het country-gedoe hebben? Dat is iets om echt trots op te zijn, toch? Je schreef mee aan het nummer één countrynummer. –

-Oh nee, begrijp me niet verkeerd. Ik ben super trots op de country plaat die ik deed. En ik schaam me nergens voor, trouwens. Ik hou van de hip hop associaties, en Cash Money. Ik hou ervan om in de countrywereld te zijn, en ik heb geweldige ervaringen gehad met Keith Urban en iedereen met wie ik in die wereld te maken heb gehad.

Wat ik gewoon wil zeggen is dat ik denk dat ik niet graag een label opgeplakt krijg, snap je wat ik bedoel? Iedereen is op zoek naar een verhaal. “Blanke man op hip-hop label!” Dan “blanke man met hip-hop label doet country!” Ik probeer gewoon barrières te doorbreken, echt, met mijn muziek.

“Let it Rock” was een van de eerste platen die rap en rock op een omgekeerde manier samenbracht. Limp Bizkit en Korn en al die andere acts die ik had gehoord, rapten over rockmuziek. Ik ben opgegroeid in de hiphop onder Timbaland wat betreft het maken van beats en productie, en ik was in staat om meer een hiphop beat op een rocksong te zetten, en er zijn mensen geweest die dat hebben gevolgd.

Nu doe ik verschillende dingen in country. Ik heb altijd al genres gemixt. Ik zie ze niet echt als verschillende genres, het zijn gewoon verschillende kleuren in mijn palet waarmee ik schilder, snap je?

Waarom ben je je dan gaan richten op deze specifieke kleur in je palet, in plaats van op wat je daarvoor deed?

Omdat ik ben geëvolueerd, en de muziek zich op een andere plek bevindt. Toen ik “Let It Rock” maakte, was het 2008, en de muziek was op een andere plaats. Ik ben ook geëvolueerd als artiest. Het zijn beide dingen, maar ik ben nog steeds trouw aan mezelf.
Dat is wat er achter “Here’s to Us” zit. Het is een verhaal van de momenten van het leven – doorzettingsvermogen, en vreugde, en pijn, en triomf, en alles daartussen. Dat is wat we allemaal meemaken.

“Let it Rock” ging daarover. Mensen dachten dat het een club-anthem was, gewoon opstaan zoals, “Let it Rock!”

Dat was het niet. “Let it Rock” had veel bijbelse verwijzingen, maar het ging echt over jezelf zijn. Als ik zeg, “Let it rock,” zeg ik, “Wees jezelf. Geef geen f*ck. Dat is wat het betekent.”

Wat waren sommige van die bijbelse verwijzingen die mensen misten?

Ten eerste, in het refrein, zegt het: “Want als ik aankom, breng ik het vuur/I make you come alive/I can take you higher.” En dan staat er, als je deze songteksten websites leest, staat er, “Wat is dit vergeten, ik moet je er nu aan herinneren, laat het rocken.”

Dat is niet wat ik zei. Ik zei: “Wat de heiligen vergaten, moet ik u nu in herinnering brengen.” Dus wat ik zeg is, voor degenen die voor jullie kwamen en zij hadden de boodschap, en jullie geloofden hen, ik ga jullie eraan herinneren, doe hetzelfde, laat het rocken, wees jezelf, vertrouw op jezelf.

Laten we dit “gangsta emo” ding eens ophelderen. Waar komt dat vandaan en wat is er misgegaan?

“Gangsta emo” kwam van het eerste dat ooit over mij of “Let it Rock,” in Rolling Stone verscheen. Het stond in een stuk genaamd The Hot List, waar ze hun vijf favoriete nummers noemen. Het zei iets als “studio muzikant vindt nieuwe stijl uit: gangsta emo.” Of misschien “gangsta emo rock?” Ik weet het niet, wat ze ook zeiden, dat is waar dat vandaan kwam.

Dat is hun interpretatie van het liedje. Ze kenden me niet; ze kenden de plaat niet. Er is niets mis mee. Ik was er zeker niet op aan het zeuren, maar ik denk dat het gangsta gedeelte wel cool is. Dus dat is waar dat echt vandaan kwam. Ik heb het nooit meer gezegd.

Dus u hebt die zin nooit meer herhaald, dus iedereen die hem ooit nog gebruikte, nam hem uit de tweede, derde of vierde hand?

Correct.

Het is net als het spelletje “telefoon.”

Dat is het nu met het internet. Mensen lezen je Wikipedia, schrijven dan een recensie, en dan herdrukt iemand anders het. En daar heb je je verhaal.

Dus op dat moment in het spel, toen je dingen zag waarvan je vond dat ze niet klopten, sprak je mensen daarop aan zoals je nu doet, of liet je het gewoon gaan?

Ik heb het er nooit over gehad omdat ik het vuurtje niet wilde aanwakkeren. Soms als je je op iets concentreert en er de aandacht op vestigt, dan zeggen ze, “Oh, hij zei dat het geen gangsta emo is.” Dus als dingen niet echt kloppen, laat ik ze meestal gaan en probeer ik de aandacht er niet op te vestigen.

Maar op een gegeven moment moet ik opstaan en zeggen: “Je begrijpt niet waar het bij mij om gaat.” Niemand begrijpt waar het mij om gaat. Daarom zitten we nu aan de telefoon.

Mijn ene blogpost, als u het er niet mee eens was, waarom zou u er dan meer aandacht op vestigen door het bijvoorbeeld te tweeten?

Waarom zou ik er meer aandacht op vestigen?

Ja. En was u dat, of uw publicist?

Ik heb de aandacht erop gevestigd omdat ik wilde opstaan en de waarheid wilde vertellen. Zoals ik al zei, je kunt niet alles loslaten.

Waarom waren deze 200 woorden voor u de druppel die de emmer deed overlopen?

De druppel die de emmer deed overlopen, omdat ik door het artikel te lezen het gevoel kreeg dat u hersens had, en dat ik een fatsoenlijk gesprek met u zou kunnen voeren. In tegenstelling tot de meeste dingen, waar mensen niet echt opletten, en ze gewoon iets in elkaar flansen en het van Wikipedia of Google halen of het artikel van iemand anders overnemen.

Ik ben op een punt dat ik mijn nieuwe muziek uitbreng, en ik wil niet dat hetzelfde spul dat vijf jaar geleden is geschreven, nog eens wordt herhaald.

Obviously het hele ding met genres, rechts, is dat elke kunstenaar denkt – en elke schrijver denkt dit ook, dus het is prima – ze doen iets dat nog nooit eerder is gedaan. Maar het feit is dat dat niet waar is. Delen van mijn schrijfstijl komen van mensen die ik heb gelezen en die ik goed vond.

En delen van de stijl van een muzikant komen van verschillende dingen die eerder zijn gedaan. Een deel van het nut van genretags is dus dat fans van een bepaald geluid je erdoor kunnen vinden. Daardoor kunnen radioprogrammeurs je vinden, en wie dan ook.

Absoluut, en we hebben categorieën nodig, weet je? We hebben categorieën nodig, want het moet in een sectie van een platenzaak, ook al hebben we geen secties meer. Het moet in een sectie van iTunes. Maar als iTunes zegt, “Oh, je hebt deze plaat gekocht, misschien vind je dit leuk” – weet je, die suggestie dingen? – Ik heb het nooit zo op suggesties, omdat ik nooit het gevoel heb dat als ik iets leuk vind in een genre, ik een ander ook leuk zal vinden.

Als ik Lil Wayne leuk vind, wil dat nog niet zeggen dat ik 2 Chainz ook leuk ga vinden. Als ik 2 Chainz goed vind, betekent dat niet dat ik de rest van de hiphop van dit moment goed vind.

Maar ik begrijp het. Ik zeg niet dat het niet in een categorie gestopt mag worden. Ik zeg alleen dat mensen het zo lichtzinnig doen, en niet begrijpen dat muziek uit de ziel en het hart komt, en we stoppen het in hokjes. De artiest stopt het niet in hokjes; of ze zouden het niet moeten doen als ze dat doen.

We hebben al wat gehoord van je nieuwe plaat. Wanneer komt de full-length uit?

Het komt er aan, ik zou zeggen, februari. We zijn op zoek naar een datum in februari op dit moment. We zijn nu nog aan het mixen.

So “Here’s to Us” is de eerste single, toch?

Mmhmm.

Dus dat is de eerste kennismaking van de mensen met je muziek, misschien, sinds “Let it Rock.”

Wel…

Laten we zeggen, een toevallige muziekliefhebber die alleen naar Top 40 radio luistert.

“I Made It” deed het niet zo slecht. Het deed een miljoen-vijf. Tuurlijk. Ik zeg niet dat het slecht deed. Maar er zijn twee ongelijke periodes in je artistieke prestaties, nietwaar?

Ik begrijp het.

Dus hoe denk je dat fans uit die periode op deze muziek zouden reageren? Of hoe hoopt u dat ze zouden reageren?

Ik hoop dat ze in mijn muziek horen dat ik de waarheid vertel over mijn werkelijkheid en wat ik schrijf en dat ik altijd uit mijn hart kom. Soms evolueren artiesten. The Beatles evolueerden. Ze waren niet op dezelfde plaats op Rubber Soul als ze waren in She Loves You, dat was slechts in een paar jaar tijd, en mensen vergeten dat.

De mensen die ik het leukst vind, zijn degenen die voortdurend evolueren. Dus ik zou zeggen, “Wow, dit is aan het evolueren. Er is iets fris hier. Ik hou van wat je zegt en ik ben opgewonden om iemand te zien die niet bang is om een kans te wagen.”

Toen je laatst akoestisch de studio in speelde, vond ik echt dat sommige nummers rechttoe rechtaan klonken als old-school Dashboard Confessional, wat ik schreef als een compliment.

Dank je.

Maar jij leek dat niet te vinden. Waar ging die vergelijking volgens jou mis?

Ik denk niet dat het – ik vind Dashboard Confessional eigenlijk wel leuk. Ik geloof dat we een paar jaar geleden een paar shows met ze hebben gedaan. Ik heb geen hekel aan Dashboard Confessional. Weet je wat, ik neem het deel dat je volgens mij bedoelde, namelijk dat het serieus en oprecht was.

Dat is precies wat ik bedoelde, en daarom begreep ik niet waarom je er aanstoot aan nam.

Ik nam er geen aanstoot aan. Ik hou van Dashboard Confessional.

Okay, cool. Hoeveel van het materiaal dat je nog niet hebt uitgebracht, is al klaar, en hoeveel komt overeen met de paar dingen die je laatst in de show hebt gespeeld?

De paar dingen die ik in de show heb gespeeld, waren “Here’s to Us” en een liedje van Keith Urban, waar we tijdens sommige van deze shows gewoon op hebben gejamd en waar we veel plezier aan hebben beleefd. We deden dat nummer gewoon voor de lol, echt. Uiteraard staat dat Keith Urban nummer niet op mijn album.

Het album is, zou ik zeggen, voor 90 procent klaar, alleen nog aan het mixen op dit moment. Het materiaal is al geschreven, en het leunt zeker meer organisch dan sommige van de vorige dingen die ik heb gedaan, voor zover In the City, waar het een beetje meer gecentreerd rond de productie.

Ik zou zeggen dat de teksten vertellen veel meer van een verhaal, en veel meer op de voorgrond, met behulp van minder metaforen en gewoon meer direct en conversationeel te spreken. Maar de romantische, grote thema’s zijn er allemaal. Maar ik denk dat het meer up-front, eerlijker, meer oprecht is.

Soms heb je dat als producer in je gereedschapskist, dus ben je geneigd om het meer te gebruiken. Ik wilde mensen laten zien wat ik als producer ook op de eerste plaat kon doen. Nu ik succesvol ben als producer voor zowel andere artiesten als mezelf, voelde ik me meer op mijn gemak om me op dat gebied te laten gaan en het liedje te laten schitteren.

Denk je dat een deel daarvan de reden is waarom je het zo moeilijk had om een positieve ontvangst in de pers te krijgen? Mensen denken misschien: “O, hij is een producer, hij heeft al een naam.”

Ik probeer niemands mening te laten beïnvloeden waar ik als artiest heen wil. Ik denk dat dat kortzichtig van me zou zijn en niet echt de sterkste benadering. De critici zijn zeker een grappig dier. Als je naar links gaat, vinden ze het niks; als je naar rechts gaat, vinden ze het niks; als je in het midden gaat, is het te veilig.

Ik probeer ze niet echt te behagen, want je kunt niet winnen als je hen ook maar probeert mee te laten spelen in de vergelijking. Aan het eind van de dag zullen ze niet worden herinnerd. De muziek is wat herinnerd zal worden. Niemand zal zich herinneren wat er in iemands recensie van Sgt. Pepper stond.

Lester Bangs wordt behoorlijk herinnerd.

Ja, maar een van de weinigen. Weet je nog – kreeg Led Zeppelin IV een geweldige recensie? Ik weet het niet; ik was er niet bij.

Ik ook niet.

Kregen veel van mijn favoriete albums slechte kritieken? Ik ben er zeker van dat ze dat deden. Soms worden dingen later in de carrière van een artiest anders beoordeeld. Ze worden anders gezien. Misschien beïnvloedt een bepaalde plaat of een bepaald nummer een andere artiest, en geven ze er hun goedkeuring aan, omdat het opeens gerechtvaardigd is.

Dan heb je je critici waarvan de meesten alleen maar proberen dingen te kiezen waardoor ze cool klinken. En daar gaat het voor mij echt niet om.

Je hebt een soort producer/liedjesschrijver-kant waar je met andere artiesten werkt, en je hebt de kant waar jij de artiest bent. Welke van de twee is volgens jou creatiever voor jou?

Absoluut mijn materiaal als artiest is representatiever voor mij. Als je voor iemand anders schrijft, hangt het ervan af. Soms schrijf ik voor iemand anders, soms produceer ik, soms doe ik het allebei. Soms fungeer ik als klankbord voor het schrijven van iemand anders, en probeer ik hen te helpen hun visie over te brengen.

En wanneer ik als artiest voor mezelf schrijf, zijn er geen grenzen. Je denkt niet aan wat iemand gaat zeggen. Je denkt niet, “Oh dit zal werken, dit niet. Dit past bij hen, dit niet.” Je hebt een leeg canvas en je kunt alles zeggen wat je wilt.

Dat is het leuke aan kunstenaar zijn. Je kunt elk schilderij maken dat je wilt. Mensen kunnen het mooi vinden; mensen kunnen het niet mooi vinden. Misschien geef ik het uit, misschien hou ik het voor mezelf. Maar het is een verkenning van jezelf.

Als artiest kun je alles schrijven. Het is zo leuk. Je zou het eens moeten proberen. Iedereen kan een liedje schrijven. Dat is er zo leuk aan. Het is misschien niet goed, maar je kunt alles zeggen wat je wilt. Het is een opwindend platform om een liedjesschrijver te zijn.

Hebben we alles behandeld waarvan je dacht dat het onjuist of verkeerd geïnterpreteerd was in het oorspronkelijke verhaal?

Ik denk het wel, en ik waardeer het dat ik de kans krijg om dit met u te doen, want ik vind het interessant, en ik denk dat ik er gewoon naar streef om op een bepaalde manier begrepen te worden, via de muziek, via alles wat ik doe. Het is erg moeilijk om een artiest te zijn en onbegrepen te worden. Begrijp je wat ik bedoel?

En als je succes hebt, is dat heel leuk en opwindend, maar het is ook een beetje ontmoedigend, omdat mensen je ineens kennen als dat geluid, dat liedje, dat ding, en dan sta je voor de vraag: “Moet ik dat nog eens proberen te doen? Doe ik iets anders? Maakt het uit wat iemand anders denkt? Doet het er niet toe?”

Als artiest stel je je veel interne vragen. Dus ik probeer altijd eerlijk tegen mezelf te zijn en zo waarheidsgetrouw mogelijk werk af te leveren. We leven duidelijk in een tijd waarin we proberen kunst en commercie te mengen, en je doet “Let it Rock,” en iedereen zegt, “Ja, doe dat nog eens! Het spul dat ons geld oplevert; dat is goed.”

Maar zo werkt het uiteindelijk niet. Als het zo makkelijk was, dan zou iedereen steeds weer hetzelfde liedje schrijven. Ik probeer iets te maken dat mensen raakt, of het nu langzaam of snel of akoestisch is, of beats heeft of wat het ook is. Je probeert contact te maken met mensen. Het is echt een verbazingwekkend iets als je een liedje kunt schrijven dat bij iemand aansluit.

Het wordt een deel van hun leven. Het is hun eerste kus, of een ruzie met hun significante andere, of de tijd dat ze begonnen met school of afgestudeerd, of kregen hun eerste baan, of had seks voor de eerste keer, of wat dan ook. Het is verweven in het leven van mensen. Dat is waar ik altijd van heb gehouden bij de muziek waarmee ik ben opgegroeid – het was altijd verweven in mijn leven en dat van anderen.

Daar gaat “Here’s to Us” over. Het is een eerbetoon aan dat.

Mijn laatste vraag is, hoe ga je hiermee om voor de rest van de perscyclus van het album, die nog maar net begonnen is? Ik bedoel, ik was best aardig tegen je.

Ik ga iedereen persoonlijk bellen en ervoor zorgen dat ze het juiste klote artikel schrijven!

Dat is wat ik zeg. Je raakt uitgeput als je je eigen pers blijft lezen. Dus wat is je strategie hier? En wat hoop je dat er gebeurt?

Wat hoop ik dat er gebeurt?

Blijft u rechtstreeks contact opnemen? Hoe ga je om met mensen die de natuurlijke vergelijking maken tussen deze single en je andere grootste singles?

Ik zal in de studio zijn. Ik ga werken. Ik ga de weg op. Ik ga alles doen wat ik kan om mijn boodschap uit te dragen, contact te maken met fans en een leuke tijd te hebben als Kevin Rudolf. Dat is wat ik ga doen. Ik kan niemand controleren, maar als ik iemand vind met wie ik kan praten, dan ga ik met ze praten, want ik denk dat het belangrijk is om voor jezelf op te komen, en iets recht te zetten.

Als iemand iets schreef dat niet echt representatief voor je was, of je baas publiceerde een artikel met je naam erop dat je niet echt hebt geschreven, dan zou je je voelen als, “Hé,” toch? Het voelt een beetje grappig, het voelt een beetje raar.

Die vergelijking gaat niet echt op. Ik schreef over jou, ik zette het niet onder jouw naam. De analogie met het scenario dat jij voorstelt, zou zijn als iemand een liedje onder jouw naam zou uitbrengen. Hoewel ik waardeer wat je probeert te doen.

Je hebt helemaal gelijk, maar het gevoel is hetzelfde, als je iets maakt, en het wordt verdraaid of vervormd of niet begrepen. Het voelt ongemakkelijk en je hebt het gevoel dat het niet echt van jou is. En als iets niet echt van jou is, wil je de wereld vertellen wie je bent.

Arielle Castillo is de cultuurredacteur van Fusion en doet verslag van kunst, muziek, cultuur en subculturen van de straat tot ver daarbuiten. Ze is ook een kenner van het bizarre Florida, gewichtheffen en katten.