“Vroeger heetten we het kantoor voor dode brieven. Maar nu is het het postherverdelingscentrum (MRC) – dat klinkt niet zo doods,” zegt Tatiana Rumora-Lucic met een glimlach.

Het is acht werkdagen voor kerstmis en in een rustig hoekje van een onopvallende faciliteit in een industriegebied in het zuiden van Sydney, wordt het werk aangezwengeld. Ze zijn gevuld met brieven, kerstkaarten en pakketten waarschijnlijk vol met feestelijke geschenken. Ze hebben allemaal één ding gemeen – om de een of andere reden hebben ze hun bestemming niet bereikt.

Mevrouw Rumora-Lucic is de manager van het MRC, de bibliothecaresse van verloren brieven zo u wilt.

Het is de taak van haar en een team van 14 om uit te zoeken wie de eigenaar is van de vermiste items – zij zijn de postdetectives van Australia Post.

“Onze missie is om de post te herenigen met hun eigenaars en om de integriteit en vertrouwelijkheid van de post te beschermen. En daar zijn we behoorlijk goed in,” vertelde ze news.com.au.

Elke dag ontvangt het MRC duizenden onbestelbare poststukken uit New South Wales, Queensland en de ACT. In het helder verlichte kantoor snijdt het personeel behendig enveloppen open met briefopeners en raadpleegt het internet om uit te zoeken waar de post die ze in bewaring hebben eigenlijk zou moeten zijn.

Sommige uitdagingen lijken onoverkomelijk.

Mevrouw Rumora-Lucic, die al 18 jaar verloren post weer in beweging krijgt, wijst naar een witte gewatteerde enveloppe: “Deze kwam zonder enig adres, daar zien we er te veel van.”

In de envelop zaten parfummonsters, maar geen enkele aanwijzing van wie het stuurde of voor wie het was.

“We konden het niet repareren,” zei ze verdrietig.

2500 VERLOREN BRIEVEN PER DAG

Maar een even hoofdbrekend raadsel had een beter resultaat. Op de voorkant van een groot bruin pakje was een stuk wit papier geplakt. In de regen achtergelaten, was het adres volledig weggespoeld; alles wat overbleef was een doorweekte roze waas.

“Dit pakket had waterschade en dus geen adres. Maar het had een postlabel en een streepjescode uit het Verenigd Koninkrijk. Als we de klant niet hadden kunnen vinden, hadden we het terug kunnen sturen naar het Verenigd Koninkrijk, maar een klant had al contact met ons opgenomen om te zeggen dat hij een kerstcadeau verwachtte.”

Door de door de klant genoemde streepjescode te vergelijken met die op het pakket, konden ze bevestigen dat het inderdaad voor hen bestemd was. Met een nieuw en waterbestendig adresetiket zal het op tijd voor Kerstmis bij de familie zijn.

Op een gemiddelde dag komen zo’n 2500 zoekgeraakte brieven en pakketten op kantoor aan – dat aantal kan met Kerstmis verdubbelen. Mevrouw Rumora-Lucic zei dat ze erin slagen om het raadsel van wie het pakket behoort in 70 procent van de gevallen op te lossen.

ONCIJFERBARE

In een opslagruimte staat rek na rek met dakloze post, wachtend op klanten om contact op te nemen of op het personeel om uit te zoeken van wie ze zijn.

De onderste plank ziet eruit als inchecken op een vliegveld met rij na rij koffers. Alleen heeft nog geen enkele koffer zijn bestemming bereikt.

“Telkens als je iemands bagage hebt, kan ik me de stress voorstellen die mensen doormaken, want ik weet hoe belangrijk het is. Maar mensen zijn zich er niet van bewust dat (adres)labels niet aan bagage blijven plakken – als je een glad oppervlak hebt, komen ze er gewoon af.”

De meest voorkomende problemen zijn enveloppen waarop het adres onleesbaar is, de ontvanger is verhuisd of de afzender belangrijke informatie heeft weggelaten, zoals een straatnummer, of gewoon de naam van de buitenwijk volledig heeft verminkt.”

“We zien dit op dagelijkse basis,” zei ze terwijl ze naar een op het eerste gezicht redelijk geadresseerde envelop bewoog. Binnenin zat $50 en een wenskaart.

“Het lijkt erop dat er Durston Street staat, maar er is geen Durston Street in die buitenwijk. Aan het handschrift kun je zien dat het een ouder iemand is.”

Het team zocht naar gelijkluidende straten in dezelfde buitenwijk en stuitte op een straat die Burton heette. Met behulp van de Witte Gids vonden ze een familie met dezelfde naam.

“Ik belde en ze zei ‘oh mijn woord, ik heb gewacht op deze verjaardagskaart’. Ze zei dat ze wist dat het familielid het niet goed geadresseerd had, maar ze dachten dat ze het nooit meer zouden zien.

“Dat soort dingen zijn zo de moeite waard.”

GUCCI EN GECKOS

Soms hoeven de postdetectives de brieven niet eens te openen. Als er een bedrijfsnaam op het pakje staat, kunnen ze die vaak bellen en krijgen ze het pakketje weer op weg.

Maar vaker wel dan niet moet het personeel in de brieven rommelen.

“Wij zijn de enige mensen bij Australia Post die de post van mensen mogen openen; het is alleen de douane en wij,” zei mevrouw Rumora-Lucic.

“We kijken binnenin naar aanwijzingen, dus of ze een retouradres of een telefoonnummer hebben.”

Ze maken ook een lijst van een aantal items in het pakket of de koffer: “Wat we zoeken zijn dingen waarvan een klant hoogstwaarschijnlijk zal zeggen dat ze in het pakket zitten. Dus, zwarte sokken nee, maar een Gucci tas – ze zullen dat zeker vermelden.”

Mevrouw Rumora-Lucic zei dat ze een aantal bizarre dingen had gevonden bij het doorzoeken van de post van anderen.

“Je moet voorzichtig zijn, je weet nooit wat er in zit. Ik heb mistmachines gezien, oorlogsmedailles, harnassen voor ridders, zelfs levende dieren. We vonden een gekko die iemand overzee wilde smokkelen om te verkopen.”

STOP UW MAIL IN HET POSTPOORT

Het juiste adres en een goede verpakking van een artikel is de beste verdediging tegen het wegkwijnen van uw artikel in het MRC. Maar er zijn nog andere tips om de reis van uw post te versnellen, zei ze.

“Als het traceerbaar is en een streepjescode heeft, is de kans dat het wordt teruggevonden 100 procent groter.”

Een retouradres betekent ook dat de afzender het pakket op zijn minst terugkrijgt. Een telefoonnummer op het item is nog beter, omdat het team dan gemakkelijk kan uitzoeken waar het moet zijn.

En als je post verwacht die er te lang over heeft gedaan om te verschijnen, bel Australia Post dan even, zei ze. Het is een van de belangrijkste manieren waarop ze de pakketten uit het postvagevuur halen.

Als de eigenaar wordt gevonden, verzegelen ze de enveloppen opnieuw, verpakken de pakketten opnieuw en zetten ze terug in het systeem.

“Ik ben erg goed in het inpakken van kerstcadeaus, ik heb het gevoel dat ik het 365 dagen van het jaar doe,” zei ze.

Maar ondanks al het rommelen en catalogiseren, is het onvermijdelijk dat de rechtmatige eigenaren van sommige items nooit worden gevonden.

“We slaan ze twee maanden op of een jaar in het geval van contant geld of sieraden.

“Sommige items gaan dan naar het Leger des Heils en we veilen items. Het ingezamelde geld gaat terug naar de gemeenschap via verschillende subsidies van Australia Post. In de afgelopen tien jaar hebben we bijna 1 miljoen dollar opgehaald,” zei ze.

Maar voor mevrouw Rumora-Lucic is dit een bitterzoet einde: “Het is zo triest als je mensen niet kunt herenigen met hun post, maar we doen alles wat we kunnen.”

“Het betekent veel voor ons, het is persoonlijk, wat je doet maakt een verschil voor mensen.”

“Mensen weten niet hoeveel werk er in zit. En dat allemaal voor een postzegel van één dollar. “

De stilte van de winkelruimte wordt verbroken door het piepen van een metalen kooi, die een nieuwe levering dode brieven binnenbrengt, klaar voor de postdetectives om weer te beginnen met speuren.

Zet het gesprek voort | [email protected]